Bloggfærslur mánaðarins, október 2016

DAV er besti kosturinn í stöðunni

Auðvitað hef ég verið að velta því fyrir mér hver sé besti ríkisstjórnarkosturinn, eins og svo margir aðrir. Það er eiginlega ekki annað hægt en að taka þátt í þessum vinsæla samkvæmisleik.

Íslendingar þurfa trausta stjórn, sem spannar hið pólítíska litróf og getur skapað sátt eins víða og hægt er.

Engir tveir flokkar eru betri til að skapa slíka sátt en Sjálfstæðisflokkurinn og Vinstri græn, og rétti flokkurinn til að vera með þeim er að mínu mati Björt framtíð.

Ég geri mér grein fyrir því að þetta er líklega ekki óskastjórn neins af þessum flokkum, en þetta er besti kosturinn.

Það þarf ekki að líta lengi yfir sviðið til að sjá að raunverulega eru bara 5 flokkar í pottinum.  Samfylkingin á ekkert erindi í ríkisstjórn eftir þann dóm kjósenda sem flokkurinn fékk og Framsóknarflokkurinn þarf að leysa úr sínum innanflokksvandamálum áður en hann fer að hyggja að ríkisstjórnarþátttöku.

Píratar þurfa að fást við sína "vaxtarverki" og enginn veit nákvæmlega hvernig 10 manna þingflokkur Pírata kemur til með að "virka".

Ég held að Viðreisn hefði sömuleiðis gott af því að hefja starfsemi sína í stjórnarandstöðu, þannig að meiri reynsla komist á flokkinn og bæði hann og kjósendur fái að vita meira hvert hann stefnir, og hvernig hann stefnir að því.

Það skilur eftir þessa þrjá flokka, Sjálfstæðisflokk og Vinstri græn, sem eru tveir stærstu flokkarnir á Íslandi og Bjarta framtíð, sem hefur sýnt sig á sínu fyrsta kjörtímabili að vera hófsamur, hógvær og æsingalaus flokkur.

Því er best að enda þetta á örlítilli "Kennedy dramatík", og segja að þessir flokkar verði að spyrja sig, ekki hvað þeir geti gert fyrir flokkinn sinn, heldur hvað þeir geti gert fyrir Ísland.

Og drífa sig svo í því að mynda ríkisstjórn.

 

 

 

 

 


mbl.is Elliði vill ríkisstjórn með VG
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Mýtan um tap samstarfsflokka Sjálfstæðisflokksins

Enn á ný er byrjað að tönglast á þeirri mýtu að flokkar tapi á því að starfa með Sjálfstæðisflokknum í ríkisstjórn.

Yfirleitt eru þó engin rök færð fyrir þeiri skoðun. Ég skoðaði þetta og bloggaði árið 2007. Hér að neðan má finna þá færslu:

Mýtan um fylgistapið

Hún hefur lengi og víða heyrst sú mýta að flokkar tapi á því að vera í samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn.  Þetta hefur verið fært upp á Alþýðuflokkinn sáluga og einnig Framsóknarflokk.

En ef sagan er skoðuð er það alls ekki einhlýtt.

1959 byrjuðu Sjálfstæðisflokkur og Alþýðuflokkur í samstarfi, með 39.7 og 15.2% atkvæða á bak við sig.  Í kosningunum 1963 vann Sjálfstæðisflokkur 1.7% en Alþýðuflokkur tapaði 1%.

Aftur var kosið 1967, þá tapaði Sjálfstæðisflokkur 3.9% en Alþýðuflokkur vann á, 1.5%.  Þegar hér er komið í sögu Viðreisnarstjórnarinnar hefur Alþýðuflokkur því unnið á um 0.5% frá upphafi hennar, en Sjálfstæðisflokkur tapað 2.2%. 

Enn er kosið 1971 og þá tapar Sjálfstæðisflokkur 1.3% til viðbótar en Alþýðuflokkurinn tapar 5.2%.

Á meðan þeir tóku þátt í Viðreisnarstjórninni, þá tapar Alþýðuflokkur því 4.7% en Sjálfstæðisflokurrinn 3.5%.  Það er allur munurinn.  Sé horft til þess að nýr flokkur var kominn fram á sjónarsviðið á vinstri væng stjórnmálanna, Samtök frjálslyndra og vinstrimanna sem fékk 8.9% 1971, þá getur það varla talist stórundarlegt þó að Alþýðuflokkur hafi tapað örlítið meira.  Enginn talar þó um að Sjálfstæðisflokkurinn hafi tapað á því að vera í samstarfi við Alþýðuflokkinn.

1974 vinnur svo Sjálfstæðisflokkurinn á um 6.5%, en Alþýðuflokkurinn heldur áfram að tapa, þá 1.4%, án þess að hafa verið í stjórn, hvað þá með Sjálfstæðisflokki.

Þá tekur við stjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks.

Þegar kosið er svo 1978, tapar Framsóknarflokkur 8% en Sjálfstæðisflokkur tapar 10%.  Sjálfstæðisflokkur tapaði sem sé 2% meira heldur en Framsóknarflokkurinn.  Samt talar enginn um að Sjálfstæðisflokkurinn hafi tapað á því að sitja í stjórn með Framsókn.  Alþýðuflokkurinn vinnur stórsigur, A-flokkarnir leiða Framsókn til öndvegis, vegna þess að þeir geta ekki komið sér saman um hvor þeirra eigi að fá forsætisráðuneytið.

Enn er kosið 1979.  Þá tapar Alþýðuflokkurinn 4.6%, en Framsóknarflokkur vinnur á 8%.  Engan man þó eftir að hafa talað um að það hafi verið Alþýðuflokknum sérstaklega slæmt að vera í stjórn með Framsókn.

Þá tekur við ríkistjórn Gunnars Thoroddsen.  Framsóknarflokkur, Alþýðubandalag og lítill hluti Sjálfstæðisflokks.

Síðan er kosið 1983.  Sjálfstæðisflokkur vinnur á, 3.3%, en Framsóknarflokkur tapar 5.9%.  Þeir mynda saman stjórn.

1987, Sjálfstæðisflokkur tapar 11.5%, en Framsóknarflokkur tapar aðeins 0.1%.  Rétt er þó að hafa í huga að í þessum kosningum bauð Borgaraflokkurinn fram og fékk 10.7%.  Þó að það sé tekið með í reikninginn, þá tapar Sjálfstæðisflokkurinn meira heldur en Framsóknarflokkurinn.

1991. Sjálfstæðisflokkurinn endurheimtir fyrri styrk og eykur fylgi sitt um 11.4%.  Framsóknarflokkur stendur í stað og Alþýðuflokkur eykur fylgi sitt um 0.3%.  Viðeyjarstjórnin er mynduð.

1995.  Sjálfstæðisflokkur tapar 1.5% af fylgi sínu en Alþýðuflokkur tapar 4.1% af fylgi sínu. Framsóknarflokkur eykur fylgi sitt um 4.4% og fær 23.3%  Það verður þó að hafa í huga þegar þessi úrslit eru skoðuð, að Alþýðuflokkurinn hafði klofnað, Jóhanna Sigurðardóttir hafði stofnað Þjóðvaka og fengið 7.2% atkvæða. Tap Alþýðuflokksins hlýtur því frekar að skrifast á Jóhönnu Sigurðardóttur heldur en samstarfið við Sjálfstæðisflokkinn.  Það er ekki alls ekki ólíklegt að ríkisstjórnin hefði haldið velli, og haldið áfram samstarfi ef Alþýðuflokkurinn hefði ekki klofnað, en vissulega er engan veginn hægt að fullyrða um slíkt.

Þá hefst það ríkisstjórnarsamstarf sem enn er við lýði.

Kosið er 1999.  Þá vinnur Sjálfstæðisflokkurinn á um 3.6% fær 40.7% atkvæða en Framsókn tapar 4.9% og fær 18.4%.  Nýtt flokkakerfi er komið til sögunnar, Samfylkingin fær 26.8%, VG 9.1% og Frjálslyndi flokkurinn 4.2%.

Komið er að kosningum 2003.  Þá fær Sjálfstæðisflokkur 33.7%, tapar 7% og Framsóknarflokkur 17.8% og tapar 0.6%.  Hvor flokkurinn er að tapa meira?

Síðan þá hefur leið Framsóknarflokks legið stöðugt niður á við, það er að segja í skoðanakönnunum og ekki er ólíklegt að það verði hlutskipti hans í kosningunum í vor.  En ég held að skýringanna fyrir því gengi sé að leita í öðrum hlutum heldur en samstarfinu við Sjálfstæðisflokkinn.  Líklegra er að finna orsakirnar hjá flokknum sjálfum og svo þeim breytingum sem hafa verið að gerast á Íslandi, sérstaklega í búsetumálum.

En ef rennt er yfir þessa samantekt, get ég ekki fundið nokkur rök fyrir þeim fullyrðingum sem heyra má síknt og heilagt, jafnvel á virðulegum fréttastofum að þeir flokkar sem séu í samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn tapi á því fylgi umfram samstarfsflokkinn.

 

Já, þetta var skrifað snemma árs 2007.

Og Framsóknarflokkurinn tapaði í kosningum árið 2007. Ef ég man rétt tapaði Framsókn í kringum 6% stigum og Sjálfstæðisflokkurinn vann á í kringum 3.  En þá, eins og nú, hafði Framsóknarflokkurinn átt í löngu basli og formannsskiptum sem ekki gengu eða virkuðu vel.

Þá tók við ríkisstjórn Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks.  Ekki er hægt að segja Samfylkingin hafi riðið lakari hesti en Sjálfstæðisflokkurinn frá þeirri ríkisstjórn í kosningunum 2009.

Og nú er árið 2016, og Framsóknarflokkur og Sjálfstæðisflokkur hafa verið í ríkistjórn í tæplega þrjú og hálft ár.  Og já, Framsóknarflokkur tapar fylgi, reyndar eftir mjög eftirminnilegan sigur í kosningunum á undan.

En ég held að flestir geri sér grein fyrir því að það tap skrifast ekki stjórnarsamstarf við Sjálfstæðisflokkinn.

 


Sigurvegarar kosninganna - með og án forgjafar

Þá eru kosningum lokið og úrslitin liggja fyrir. Eins og oft upphefst nú "uppgjörið" og það er eins og oft skiptar skoðanir um hverjir eru sigurvegarar kosninganna og hvað það sé sem kjósendur eru að kalla eftir.

Í eðli sínu eru kosningar keppni um atkvæði og sá vinnur kosningar sem fær flest atkvæði, en það er ýmislegt fleira sem líta má til, til dæmis hverju flokkar bæta við sig, hvernig þróaðist fylgi þeirra - miðað við skoðanakannanir og jafnvel söguna.

Það er líka hægt að vinna kosningarnar og "tapa" eftirleiknum og stjórnmálasagan geymir ýmis dæmi um það.  Þannig mun það koma  í ljós á næstu dögum (ef til vill vikum) hverjir verða endanlegir sigurvegarar.

Sigurvegarar og taparar án "forgjafar"

En það er ljóst að sigurvegari kosninganna  er Sjálfstæðisflokkurinn. Kemur mörgum á óvart (þar með töldum mér) með því að vera fast við 30%.  Afgerandi stærsti flokkuri landsins og formaðurinn afar traustur og kosningarnar verða að teljast gríðarlegur persónulegur sigur fyrir Bjarna Benediktsson. Hafi einhverjir Sjálfstæðismenn efast um hann hlýtur það að vera úr sögunni.

Stærsti flokkurinn í öllum kjördæmum, 5 þingmenn í kraganum, og svona má lengi telja. Það eina sem ætti að valda flokknum ákveðnum áhygjum eru úrslitin í Reykjavíkurkjördæmunum.

Kosningasigurinn er einnig athygliverður vegna þess óróa sem hefur verið í flokknum undanfarna mánuði, útganga fyrrverandi forystumanna og óánægðra kvenna.

Sigurinn því enn sætari fyrir vikið.

Vinstri græn koma  sterk úr þessum kosningum og formaður flokksins, Katrín Jakobsdóttir kemur sömuleiðis ákaflega vel út. Ég held að Katrín sé nú óskoraður leiðtogi stjórnarandstöðunnar á líðandi kjörtímabili og sömuleiðis í raun foringi "vinstri vængsins" á Íslandi.

Þrátt fyrir að Píratar hljóti að hafa orðið fyirir miklum vonbrigðum eru þeir sigurvegarar. Þriðji stærsti flokkur, góður sigur þrátt fyrir að augljóst hafi verið að þeir hafi átt von á stærri sigri.

Með þrjá flokka á undan sér og þrjá flokka á eftir sér er Framsóknarflokkurinn fjórði stærsti þingflokkur landsins, en það er stórt fall frá því að vera sjónarmun frá því að vera sá stærsti. í öðru sæti.  Eini ljósi punkturinn er sá að Lilja Alfreðsdóttir kemst inn.  Það hefði einhverntíma þótt lygasögu líkast að Framsóknarflokkurinn hefði þingmann í Reykjavík, en Samfylkingin ekki.

Það er vert að hafa í huga að þó að Framsóknarflokkurinn tapi ótrúlega miklu fylgi, eru fleiri sem velja flokkinn en Viðreisn, Bjarta framtíð og Samfylkingu.

Fimmti stærsti flokkurinn er Viðreisn, sem er óneitanlega góður staður til að vera á fyrir flokk sem er að bjóða fram í fyrsta sinn. Eftirminnileg innkoma.

Þá er það Björt framtíð, sem getur ekki verið sátt við sitt gengi, ungur flokkur sem aldrei hefur verið nema í stjórnarandstöðu getur ekki verið sáttur við að tapa fylgi í sínum öðrum kosningum.  En eftir að hafa verið utan þings um langa hríð í skoðanakönnunum strjúka þau svitann af enninu.

Sjöundi og síðast flokkurinn sem kemst á þing er Samfylkingin. Hún er, fyrir utan þá flokka sem ekki ná á þing, sannarlega sá flokkur sem tapar kosningunm. Flokkurinn býður afhroð, á aðeins 3. þingmenn og má sannarlega muna sína fífla fegurri. Að fara úr næstum 30% fylgi, í undir 6 á minna en 8 árum, er fylgistap sem á líklega fáa ef nokkra sína líka.

Líklega vill Samyfylkingin ólm sameinsast einhverjum á næstu mánuðum, Björt framtíð kemur óneitanlega upp í hugann, því næsta verkefni sem blasir við Samfylkingunni hlýtur að vera að reyna að byggja upp björgunarfleka í Reykjavíkurborg, til að reyna að finna viðspyrnu.

Sigurvegarar með "forgjöf".

Ef aðeins er litið til hve flokkar auka mikið fylgi sitt, er röðin önnur.

Viðreisn er sá flokkur sem eykur mest fylgi sitt.  Það er alveg sama hvort reiknað er í prósentustigum, eða hlutfallslegri aukningu.  Það er reyndar ótvræður kostur að byrja á 0 í slíkum útreikningum.

Í öðru sæti eru Píratar. Auka þingmannafjölda sinn um 7 eins og Viðreisn, en prósentustigin eru færri.

Í 3ja sæti eru Vinstri græn.

Í fjórða sæti Sjálfstæðisflokkur.

Af "tapflokkunum" tapar Björt framtíð minnstu, síðan kemur Samfylking og Framsóknarflokkurinn.  Það er þó vert að hafa í huga að Samfylking tapar hærra hlutfalli af atkvæðaprósentu sinni og hún er að tapa vel yfir helming af fylgi sínu, aðrar kosningar í röð.  Engin flokkur hefur tapað hærri hlutdeild af fylgi sínum en Samfylking gerir nú, nema Samfylking árið 2013.

Eins og blasir við er matið í "forgjafarflokknum" meira huglægt. Það má týna ýmislegt til, og deila um margt. Það er til dæmis ekkert of algengt að flokkar í ríkisstjórn bæti við sig fylgi eins og Sjálfstæðisflokkurinn gerir nú.  Það tókst svo sannarlega hvorki Samfylkingunni né Vinstri grænum í síðustu kosningum, hvað þá Sjálfstæðisflokknum og Framsóknarflokknum í þeim þar síðustu.

Það má líklega teljast nokkuð kostur að vera "óspjallaður" flokkur, þ.e. að hafa aldrei setið í ríkisstjórn, eins og gildir um Pírata, Bjarta framtíð og Viðreisn.  En Bjartri framtíð dugar það ekki til neins.

Svo er það keppnin við skoðanakannanir. Þar vinna flokkar alls kyns sigra, ekki síst þegar skoðanakannanir hafa verið misvísandi eins og fyrir þessar kosningar.

Það er enda í "forgjafarflokknum" sem flestir stjórnmálaflokkar reyna að telja sjálfum sér og öðrum trú um að þeir séu á einhvern hátt sigurvegarar kosninga.

Það held ég að eigi við um alla flokka í þessum kosningum, nema Samfylkinguna. Hún reyndi að vísu að halda því fram að stefna hennar hafi sigrað, en ég held að engin hafi verið að hlusta.

En þegar til kastanna kemur snúast kosningar um atkvæðafjölda og í framhaldi af því þingstyrk. Þar vinnur Sjálfstæðisflokkurinn góðan sigur, og næst á eftir honum koma Vinstri græn.

Það þýðir ekki að aðrir flokkar gæti ekki vel við unað, sérstaklega Píratar og Viðreisn.

Og svo eiga allir flokkarnir 7 enn möguleika á að ná sigri í "stjórnarmyndunarkaplinum", en það er allt önnur og flóknari saga.

P.S. Einn sigurvegari er ónefndur, en það er Flokkur fólksins. Hann nær nógu hátt til að fá styrk frá ríkinu þó að hann nái ekki á þing.  Við verðum að vona að hann beri gæfu til að nota þann möguleika sér til framdráttar.

Eitthvað rámar mig í flokk með svipað nafn og ekki ósvipaða stefnu, sem náði svipuðum árangri í síðustu kosningum, en síðan heyrðist lítið eða ekkert til, nema deilur um ríkisstyrkinn.


mbl.is Lokatölur: Píratar bæta við manni
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Píratar töpuðu - kosningabaráttunni

Auðviað geta Píratar verið nokkuð ánægðir, þeir stórauka fylgi sitt og ná að festa sig í í sessi, en það er alltaf en.

Staðreyndin sem blasir við er að Píratar töpuðu kosningabaráttunni, glutruðu niður afar vænlegri stöðu.

Þó að þeir reyni að bera sig borginmanlega (og nota bene tala eins og "hefðbundnir valdaflokkar) og segjast ekki hafa búist við meiru, blasir við að það er rangt.

Þeir eru einfaldlega ekki að segja satt.

Það blasir við öllum sem vilja sjá og velta fyrir sér pólítík, að flokkur sem á von á því að fá í kringum 14-15% í kosningum, tekur ekki að sér að mynda ríkisstjórn fyrir kosningar.

Einhverjir vilja sjálfsagt benda á að að slíkt stjórn eigi ekki svo langt í land miðað við kosningaúrslit, og hafa nokkuð til síns máls.  En það er ekki síður vegna góðrar frammistöðu Vinstri grænna frekar en Pírata.

Aðrir vilja sjálfsagt kenna slælegri kosningaþátttöku ungs fólks um. Um það er að segja að ég hef reyndar engar tölur séð um það enn, en skuggakosningar framhaldsskólanna gefa Pírötum vissulega betri úrslit en hinar raunverulega, en samt engan veginn nóg til að halda því fram að betri kjörsókn hefði gefið verulega breytt úrslit.

Píratar einfaldlega "fluttu inn í skýjaborgirnar" sem skoðanakannanir og fjölmiðlar teiknuðu upp.  En þeir stóðu ekki undir því.

Ég held að þetta megi líklega að stórum hluta skrifa á forystufólk Pírata. Þó að margir vilji breytingar í íslenskum stjórnmálum felur það ákall (að mínu mati, þó að ég geri ekki kröfu til að teljast talsmaður kjósenda) ekki í sér að kjósendur séu að óska eftir  forystumönnum veifandi einhverjum spjöldum í sjónvarpssal og dónalegu pískri. Það gefur vissulega í skyn "ný stjórnmál", en ekki í þá átt sem flestir óska sér að ég tel.

Ég reikna heldur ekki með því að flokkurinn hafi aflað sér margra atkvæða á þingi ASÍ.

En þar með er ekki sagt að Píratar séu ekki einn af þeim sem teljast sigurvegarar, þriðji stærsti flokkurinn, sá flokkur sem bætir næst mest við sig (mest af þeim flokkum sem áttu sæti á þingi) og er í eftirsóknarverðri stöðu.

Nú hefst alvaran.


mbl.is Einar Pírati: Súrsæt niðurstaða
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Er ekki annað hvort Össur eða Steingrímur J. að segja ósatt?

Í raun er ekkert málefni í komandi kosningum mikilvægara en afstaðan til Everópusambandsins. Þó einhver málefni kunni að þykja mikilvægari á styttri tíma mælikvarða, er ekkert sem skiptir Íslendinga meira máli þegar til lengri tíma er litið.

Það er í sjálfu sér ekkert óeðlilegt að skiptar skoðanir séu um málið, en nauðsynlegt að það sé rætt af hreinskilni og sem mestar og réttastar upplýsingar séu á boðstólum fyrir almenning.

Að ýmsu leiti má segja að þar vanti upp á. Vissulega getur hver og einn farið og leitað sér upplýsinga, en fæstir hafa þó tíma til þess. Þess vegna er mikilvægt að þeir sem starfa við það að afla upplýsinga og mynda sér skoðun (s.s. alþingismenn) geri það af einurð og miðli upplýsingum með sannleika og hreinskilni að leiðarljósi.

Það vantar þó mikið upp á þar, og ekki síst í kringum þar aðlögunarviðræður sem þegar hafa farið fram. Enginn þátttakandi þar hefur gert neina þá tilraun sem ég hef orðið var við, til að upplýsa almenning um framgang viðræðnanna. Allra síst um hvers vegna þær sigldu í strand.

En þegar ég gaf mér tíma til þess að horfa á umræðuþátt RUV um utanríkismál, vakti það mikla athygli mína að Össur Skarphéðinsson talaði á þann veg að Ísland hefði verið hársbreidd frá því að ná "glæsilegri" niðurstöðu í kaflanum um sjávarútvegsmál, þegar viðræðum við "Sambandið" var frestað í janúar 2013. Umræðan um "Sambandið" hefst þegar u.þ.b. 32:30 min eru liðnar af þættinum).

Þetta stangast á við allt sem ég hef áður heyrt og lesið.

Ég hef engan heyrt segja að "sést hafi til lands" í sjávarútvegsmálum og hyllt hafi undir "glæsilega niðurstöðu".

15. janúrar 2013 sagði Össur Skarphéðinsson í samtali við Morgunblaðið:

Ég tel til dæmis að það sé lýðræðislegt af okkar hálfu að búa svo um þetta mál að ný ríkisstjórn geti sett mark, ekki bara á framvindu málsins, heldur sérstaklega á samningsafstöðuna í þeim tveimur málaflokkum sem eru langmikilvægastir,“

Þá talar hann um að ekki einu sinni samningsafstaðan sé að fullu ákveðin.  Þegar spólað er næstum fjögur ár fram í tímann, lá við að niðurstaða væri fengin, þrátt fyrir að engar viðræður hafi farið fram í millitíðinni.

Í frétt Morgunblaðsins stóð ennfremur:

Í samtali við mbl.is sagði Össur þetta ekki vonbrigði fyrir Samfylkinguna, enda hefði alltaf verið rætt um að hægja á ferlinu í kringum kosningarnar. Hann leyndi hins vegar ekki vonbrigðum með hvernig sjávarútvegs- og landbúnaðarmálin hefðu farið. Heimatilbúinn vandi hefði tafið för í landbúnaði og makríldeilan átt sinn þátt í að tefja sjávarútveginn.

Í þingræðu sagði Steingrímur J. Sigfússon:

Frú forseti. Mitt mat var það að á árinu 2012, a.m.k. langt fram eftir því ári, voru engin þau tímamót uppi sem kölluðu á að endurskoða viðræðurnar, hvað þá slíta þeim. Það var m.a. þannig að allt það ár fram á haust bundu menn vonir við að sjávarútvegskaflinn opnaðist. Eitt af mínum fyrstu verkum sem sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra í janúar 2012 var einmitt að fara til Brussel og leggja ekki síst áherslu á það að Evrópusambandið drifi sig í að leggja fram rýniskýrslu sína þannig að við gætum farið í að ræða sjávarútvegsmálin eða sjá a.m.k. á spil Evrópusambandsins í því. Það var ekkert nýtt af okkar hálfu. Við höfðum lagt á það mikla áherslu. Í raun og veru er það sem er grætilegt eftir á að hyggja að okkur skyldi ekki takast að koma sjávarútvegskaflanum og eftir atvikum landbúnaðar- og dýraheilbrigðisköflunum lengra áfram þannig að við sæjum eitthvað meira hvar við stæðum í þeim efnum. Ég var og er mjög spenntur fyrir því að sjá það. Það er í sjálfu sér það sem eftir er til að við fáum einhverja mynd af því í hve ríkum mæli eða hvort Evrópusambandið býður upp á einhverjar þær sérlausnir fyrir okkur í þessum efnum sem gætu verið athugunarvirði.

Það voru að mínu mati engin tilefni til að gera brot í þetta ferli á árinu 2012 fyrr en leið að lokum þess og eftir ríkjaráðstefnuna í desembermánuði. Þá var orðið ljóst að við yrðum engu nær þegar kæmi að kosningunum enda biðum við átekta fram yfir ríkjaráðstefnuna í desember. Í beinu framhaldi af því tóku stjórnarflokkarnir að ræða saman um að úr því sem komið væri yrði að horfast í augu við að mikið meira mundi ekki gerast í þessu ferli fyrir kosningar. Þá væri lýðræðislegast að hægja á því (Forseti hringir.) og láta næsta kjörtímabil um að takast á við framhaldið.

Sem sagt, beðið var eftir og vonir stóðu til að að sjávarútvegskaflinn opnaðist. Vonast var eftir að "Sambandið" legði fram rýniskýrslu.

Ekkert hafði í raun gerst í hvað varðar sjávarútvegsmálin.

En í október 2016 talar Össur eins og aðeins hafi vantað herslumuninn á því að "glæsileg niðurstaða" kæmi í sjávarútvegskaflann og "sést hafi til lands".

En þeir geta ekki báðir verið að segja satt Steingrímur J. og Össur.

Annar hvor hlýtur að vera að ljúga.

Reyndar ber Steingrími J. ágætlega saman við Össur árið 2013.  Það er aðeins Össur árið 2016 sem kemst að allt annari niðurstöðu.  Því liggur því beinast við að álykta að Össur sé ósannindamaðurinn.

Nema auðvitað að Össur hafi staðið í samningaviðræðum á bak við Steingrím.

En því miður var því sem næst allt viðræðuferlið á þessa lund. Samfylkingin keyrði upp einhverja óútskýranlega bjartsýni og virtist segja því sem næst hvað sem er, bara að viðræðurnar gætu haldið áfram og áfram væri hægt að blekkja kjósendur.

Aldrei hefur verið rætt hreinskilnislega um hvers vegna viðræðurnar sigldu í strand, og enginn er krafinn svara um hvernig þeir hafi hugsað sér að taka upp þráðinn á ný.

Enn og aftur er meginþráðurinn óhófleg bjartsýni Samfylkingar og trú á "töfralausnina", enn á ný skiptir raunveruleikinn engu máli.

Nú berst "olíumálaráðherrann" fyrrverandi fyrir pólítísku lífi sínu og allt er leyfilegt.  Líka að segja að sjávarútvegskaflinn hafi verið á "síðustu metrunum" og stefnt hafi í "glæsilega niðurstöðu".

Það er óskandi að kjósendur sýni það á morgun, svart á hvítu hvað þeim finnst um slíkan málflutning.

P.S. Hér að neðan er svo stutt myndband, þar sem þáverandi stækkunarstjóri Evrópusambandsins tekur Össur í stutta kennslustund um hvernig aðlögunarviðræðurnar virka.

Þetta telst líklega vera "klassík".

 

 


Vinstri flokkarnir boða leið franskra sósíalista

Það er líklega ekki seinna vænna fyrir íslensku vinstriflokkana að taka up leið franskra sósíalista hvað varðar 35 stunda vinnuviku.

Því meira að segja franskir sósíalsistar eru að gefast upp á þessu baráttumáli sínu.

Það hefur einfaldlega ekki virkað.

Stytting vinnuuvikunnar átti að draga úr atvinnuleysi (er þörf fyrir það á Íslandi) og "dreifa" störfum á meðal launþega.

En eins og flestir vita er atvinnuleysi í Frakklandi í kringum 10% og hefur verið það lengi. (Atvinnuleysi dróst þó saman stuttu eftir innleiðingu 35 stunda vikunnar árið 2000, en þá voru sömuleiðis betri tímar (um skamma hríð í efnahagnum).

Nú vilja Frakkar frekar láta það eftir aðilum vinnumarkaðarins að semja sín á milli um vinnutíma og hafa hann jafnvel mismunandi eftir fyrirtækjum og starfsstéttum.

En Íslenskir sósíalistar eru oft dulítið á eftir "kúrfunni".

Þess má svo til gamans geta að skoðanakannanir benda til þess að Hollande sé nokkurn veginn eini sósíalistinn í Evrópu sem nýtur minni stuðnings en Samfylkingin, en samkvæmt nýjustu könnunum eru 4% Frakka ánægðir með hann sem forseta.

Spurning er hvort að Samfylkingin geti gert betur en það á kjördag?

 

 


mbl.is Styttri vinnuvika innan seilingar?
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Þeir segja að maðurinn lifi ekki af geimvísundunum einum saman

Margt skondið gerist jafnan í kosningabaráttu, en ég held að þetta sé það fyndnasta sem ég hef séð fyrir þessar kosningar.

Það er einfaldlega ekki hægt að búa þetta til, eins og maðurinn sagði, þetta gerist bara í raunveruleikanum.

Vissulega er það ágætt að Ísland taki þátt í geimvísindaáætlun, en sem vinnumarkaðsstefnu er það frekar þunnur þrettándi.

Eiginlega ekki boðlegt.

En hvað lengi telja Píratar sig geta boða að þeir hafi enga stefnu og hafi engan tíma til þess að setja sig inn í málin?

Þingmenn þeirra hafa verið á launum hjá þjóðinni í næstum 4. ár við að mynda sér skoðun og stefnu.

Einn þingmanna þeirra hefur verið á launum við það í næstum 8 ár.

Þeir stæra sig af því að þeir hafi fjöldan allan af meðlimum, virkt spjall og þar fram eftir götunum.

En stefnan er engin í mörgum málaflokkum.

Það veit engin hver er stefna Pírata í vinnumarkaðsmálum, landbúnaðarmálum, hvort þeir vilja að Ísland eigi að vera í NATO og svo má lengi telja.

Eins og Ólafur Ragnar Hannesson sagði, "þetta eru engin geimvísindi".

En það þarf að hafa stefnu og það þarf að taka afstöðu.

Það er engin þörf á þingmönnum sem sitja hjá oftar en ekki.

P.S. Misritunin í fyrirsögninni er með vilja.

 

 


Voru það pólítísk mistök að láta sannleikann koma í ljós?

Nú þegar flestar skoðanakannanir sýna að vinstri VASP stjórn nýtur annaðhvort mjög tæps meirihluta þingmanna, eða jafnvel nær ekki meirihluta, tala margir um að það hafi verið mistök fyrir "fjórflokkinn" (VASP) að ræða saman. 

Það hafi dregið frá þeim fylgi að kjósendur horfðust í augu við vinstristjórn. 

Ef til vill er það rétt.

En hvað annað væri í stöðunni ef þessir fjórir flokkar stjórnarandstöðunnar næðu þokkalegum meirihluta?  Er það pólítísk mistök að staðfesta það sem þó blasir við öllum?

Eru það pólítísk mistök að sannleikurinn blasi við?

En það er ekki ólíklegt að margur hugsi sig um tvisvar þegar vinstristjórn blasir við.

Staðreyndin er sú að lang mestar líkur eru á vinstri stjórn eftir komandi kosningar. Því Viðreisn er sömuleiðis líklegust til að mynda stjórn til vinstri. Sú staðreynd blasir við öllum sem hlustaða hafa á yfirlýsingar forystumanna. Það er líka öllum ljós sú staðreynd að það er til vinstri sem Viðreisn getur látið drauma sína um "Sambandsaðild" mjakast áfram.

Eini möguleikinn sem kemur í veg fyrir myndun vinstristjórnar er að Sjálfstæðisflokkurinn styrki stöðu sína enn frekar, eins og hann er að gera í flestum könnunum.

En hins vegar myndi ég ekki taka undir þá skilgreiningu blaðamanns mbl.is, um að Viðreisn sé í raun í lykilstöðu.  Það tel ég óskhyggju blaðamanns.

Það er alger miskilningur að á ferðinni séu tvær "blokkir" með Viðreisn á miðjunni, þ.e.a.s. ef VASP nær ekki meirihluta.

Enginn VASP flokkanna mun telja sig (að mínu áliti) bundna því samstarfi hafi flokkarnir minnihluta og 5 flokka stjórn með Viðreisn mun sjálfsagt koma til greina, en alls ekki vera bindandi val.

Það eina sem má líklega fullyrða ef að nákvæmlega þessi niðurstaða yrði raunin, væri að stjórnarmyndun yrði erfið.

En það sem verður líklega hvað mest spennandi á kosninganótt, ef marka má skoðanakannanir, er hvort að Samfylkingin eða Björt framtíð falli út af þingi, eða nái ekki uppbótarþingmönnum,  annað hvor flokkurinn eða báðir.

En slíkt myndi auðvitað gjörbreyta stöðunni.


mbl.is Ný könnun sýnir Viðreisn í lykilstöðu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ruddaskapur eða spilling

Ég held að fátt ef nokkuð geti komið í veg fyrir að Hillary Clinton verði næsti forseti Bandaríkjanna.

Í raun eru það all nokkur tíðindi. Ekki aðeins verður hún (ef eftir gengur) fyrsta konan til að gegna þessu "valdamesta embætti" heims, heldur verður hún einnig fyrsti maki fyrrverandi Bandaríkjaforseta til þess að gegna embættinu.

En ég get tekið undir með þeim mörgu sem segja að Bandaríkjamenn standi frammi fyrir tveimur miður góðum kostum.

Annars vegar er það Trump, í raun óþarfi að fara mörgum orðum um hann, með sinni ruddalegu framkomu og innihaldslitlum eða -lausum fullyrðingum.

Hins vegar er það Hillary Clinton, sem ásamt eiginmanni sínum - fyrrverandi forseta virðist hafa tekist að taka stjórnmálaþátttöku sína upp á þær "fjárplógshæðir" að ekki má finna sambærileg dæmi nema hjá vanþróuðum þjóðum og einvöldum (Verkamanna leiðtoginn Tony Blair kemur þó stuttlega upp í hugann).

En þó að kostirnir séu ekki góðir, eru kosningarnar á ýmsan hátt athygliverðar. Á meðal þess sem hefur vakið athygli mína er:

Eins og víða annars staðar snúast kosningarnar að þó nokkru leyti um að kjósendur eru búnir að fá yfir sig nóg af "kerfinu".  Það er þess vegna sem Trump hefur þó haldið því fylgi sem hann hefur.  Það má auðveldlega halda því fram að Hillary Clinton ætti í mun meiri erfiðleikum í að sigra "utan kerfis mann" sem hegðaði sér með hefðbundnari hætti en fyrrverandi demókratinn Donald Trump. Spurning hvort að hún myndi ná að gera það.

Enginn hefur minnstu áhyggjur af því að annar frambjóðandinn hafi úr mun meira fé að spila. Enginn hefur áhyggjur að "fjármagnið" ráði hver sigrar.  Í þetta skiptið hefur "rétti" frambjóðandinn meira fé.

Enginn hefur af því áhyggjur að "Wall Street" fylki sér því sem næst sem einn maður að baki öðrum frambjóðandanum. "Wall Street" er núna með "the good guys".

Wikileaks, sem hefur verið eins og "lýsandi viti" fyrir hinn "frjálslynda heim", er nú "handbendi Rússa". Lekar eiga ekkert erindi til almennings ef þeir hjálpa "vondu köllunum".

Það má svo líklega velta því fyrir sér hversu mikinn þátt "pressan" sem á svo erfitt með að skilja Trump nú, á í að koma honum þangað sem hann er. Líklega hafði enginn frambjóðandi í forkosningum Rúpúblikana jafn góðan aðgang að fjölmiðlum, enda skapaði hann drjúgt af fyrirsögnum. "Hefðbundnir" frambjóðendur voru álitnir jafnvel hættulegri ern Trump - þá.

Að mörgu leyti finnst mér gott að þurfa ekki að velja á milli þeirra tveggja, Hillary og Donalds, en ég vona að enginn miskilji þessi skrif mín svo að ég sé fylgjandi Trump. Þyrfti ég að kjósa myndi ég kjósa Clinton.

Því þrátt fyrir allt er minni hætta af spillingu og peningagræðgi, en æðibunugangi, reynsluleysi, lítt hugsuðum breytingum, vanhugsuðum yfirlýsingum, dónaskap í samskiptum ríkja og "fílum í postulínsbúðum".

En það er samt ekki hægt annað en að velta því fyrir sér hvernig stendur á því að ein af fjölmennari þjóðum heims og sú öflugasta, stendur ekki frammi fyrir betri kostum.

 

P.S. Hér fyrir neðan má finna myndband frá umræðum á Fox síðastliðinn sunnudag.  Hlustið á orð Bob Woodward.

P.S.S. Líklega má halda því fram að helstu "sigurvegarar" kosninganna verði "hakkarar" og sérfræðingar í tölvu öryggismálum. Líklega verður yfirdrifin eftirspurn eftir starfskröftum þeirra í framtíðinni.

 

 

="


mbl.is Clinton hagnaðist um tugi milljóna
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Tíðindalaust vinstrahjal um ekki neitt

Það að stjórnarandstöðuflokkar telji fulla ástæðu til þess að kanna möguleikga á myndun meirihlutastjórnar, fái þeir til þess umboð, eru álíka mikil tíðindi og að rigning sé blaut.

Nú eða að vinstri flokkar vilji vinstri stjórn.

Ekkert minnst á stefnumál, ekkert minnst á "stutt kjörtímabil", ekkert minnst á hver myndi leiða hugsanlega ríkisstjórn þessar flokka.

Staðreyndin er auðvitað sú að bæði menn og málefni skipta máli. Það er næsta víst að næsta ríkisstjórn, hvernig sem hún verður skipuð, þarf að glíma við mörg erfið verkefni, mörg ófyrirséð sem ekkert er minnst á í stefnuskrám flokkanna.

Því skiptir máli hver leiðir, hverjum treysta kjósendur best til að stýra og takast á við vandamálin.

Auðvitað ber flokkunum engin skylda til þess að upplýsa kjósendur um slíkt. En þegar því er haldið fram að það sé svo upplýsandi fyrir kjósendur að fá að vita fyrirfram um að einhverjir "sjái ástæðu til að kanna möguleika" á einhverju nánar, segir það ekki neitt.

Það er innantómt hjal.

Þessir fundir virðast engu hafa skilað nema tíðindalausu vinstrahjali um ekki neitt.

Persónulega finnst mér það ekki benda til þess að slík ríkisstjórn yrði landi og þjóð til heilla.

 


mbl.is Valkostur við stjórnarflokkana
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband