Dagskrárstjórar "Sambandsins" láta til sín taka

Það eru miklar umbyltingar á fjölmiðlamarkaði, ekki síst afþreyingarhluta hans. Reyndar hafa verið nær stanslausar "umhleypingar" þar svo áratugum skiptir og sér varla fyrir endann á því.

Neysla á fréttum og afþreyingu hefur breyst og þróast.

Æ færri horfa á "dagskránna", heldur hefur hver og einn stjórn fyrir sig, velur sitt efni.  Fjölskyldur horfa sjaldan eða aldrei saman á sjónvarp, heldur kýs hver og einn sinn dagsrkrárlið.

Allir eru sínir eigin dagskrárstjórar, ef svo má að orði komast.

Þetta er eftirspurnarhliðin.

Þá kemur að framboðshliðinni.

Víðast hvar er enginn skortur á þeirri hlið.  Víða um lönd eru sjónvarpsstöðvar og efnisveitur hins opinbera, sem bjóða upp á fjölbreytta dagskrá á kostnað skattgreiðenda. Margar þeirra þurfa að uppfylla skilyrði hvað varðar framboð, gjarna hvað varðar innlent efni.

Síðan eru alls kyns sjónvarpsstöðvar og efnisveitur í höndum einkaaðila sem ýmist bjóða áskrift eða selja auglýsingar, sumar hvoru tveggja.

En Evrópusambandinu er eitthvað uppsigað við frjálst samband framboðs og eftirspurnar hvað varðar fjölmiðla og vill því setja framboðinu skorður.

"Sambandið" heimtar að minnst 30% af efni allra efnisveita sem starfi innan ríkja þess sé Evrópskt.

Reyndar eins og er algengt nú orðið lætur það sér ekki nægja að stjórna innan sinnan eigin landamæra, heldur krefst þess sama af Íslandi, Noregi og Liechtenstein.

Að hluta til virðist "Sambandið" ætla sér að taka að sér að hluta til "menningarlega tilsjá" með Íslandi.

Það er eiginlega með eindæmum hvernig "fríverslunarsamningur" þar sem Íslendingar "fengu allt fyrir ekkert", eins og fullyrt var á sínum tíma, hefur leitt þjóðina á þennan stað.

Eru Íslendingar einhverju bættari og menningu þeirra á einhvern hátt hjálpað með því að Netflix (og aðrar svipaðar efnisveitur) setji inn aukinn fjölda af Búlgörskum, Eistneskum, Rúmenskum og Pólskum kvikmyndum eða sjónvarpsþáttum?

Myndu Íslendingar ekki frekar vilja setja skilyrði um að t.d. ákveðið hlutfall (mun lægra en 30%) af efni yrði að vera Íslenskt, eða ákveðið hlutfall barnaefnis yrði að vera talsett á Íslensku, eða eitthvað í þá áttina?

En "kommissarnir" vilja auðvitað ráða ferðinni, og þar sem "kommissarar" hafa ráðið ferðinni hafa þeir yfirleitt verið hrifnir af "kvótum" og "kvótana" þarf að fylla.  Með góðu eða illu.

Auðvitað vilja allar streymisveitur bjóða upp á efni sem nýtur vinsælda og er mikið horft á.  Á meðal þess er og hefur alltaf verið Evrópskt efni.

En það er auðvitað misjafnt ár frá ári hve mikið það er, og með auknum fjölda efnisveita dreifist það á fleiri staði.  Því gæti það hæglega orðið svo að til að fylla "kvótann" verði gripið til þess að kaupa það ódýrasta sem býðst, því áhorfið verði hvort sem er það lítið.

Þannig eru svona inngrip oft mjög tvíeggjuð.

En vissulega mun þetta færa þó nokkuð fé til Evrópskra framleiðenda, ef til vill er það megin ástæðan.

En þetta er enn eitt dæmið um stjórnlyndið sem svo oft ræður ríkjum í "Sambandinu" og getur verið svo hvimleitt.

Ef að t.d. efnisveita sem hefði eingöngu Disneymyndir á boðstólum er ógn við Evrópska menningu er ekki mikið varið í þá menningu.

En auðvitað er það bisnesshugmynd (alveg ókeypis fyrir þá sem vilja framkvæma hana) að setja á stofn efnisveitu eingöngu með Evrópsku efni.  Ef það næðist 30% markaðshlutdeild væri hún líklega í góðum málum.

P.S. Mikið væri gaman að heyra álit þingmanna Viðreisnar á svona framkomu Evrópusambandsins.  Getur það verið að flokkur sem vill afnema  reglur um Íslensk mannanöfn (sem ég er sammála) styðji að "Sambandið" setji "kvóta" á uppruna kvikmynda og sjónvarpsþátta? 

Ristir þeirra meinta "frjálslyndi" ekki dýpra en svo?

P.S.S. Hvað gerir kvikmynd eða sjónvarpsþátt Evrópskan?  Tungumálið, fjármögnunin?  Framleiðslulandið? Hvað með samframleiðslur, og fjármögnun frá mörgum heimsálfum, m.a. Evrópu?

 

 

Það er ekki bara í Evrópu sem sjálfstæðishreyfingum vex fiskur um hrygg

Við höfum á undanförnum árum orðið vitni að síaukinni sókn þjóða, þjóðarbrota og landsvæða eftir sjálfstæði.

Ríkjum heims fjölgar stöðugt.

Um þessa þróun eru eins og flest annað skiptar skoðanir.

Stundum skiptast ríki upp snöggt og örugglega án nokkurra vandræða, eins og var í hvað varðar Tékkland og Slóvakíu, stundum með harmkvælum og hörmungum eins og var raunin í Júgóslavíu. Uppbrot Sovétríkjanna gekk ekki átakalaust fyrir sig.

Ríki s.s Namíbía, sem nú er vel þekkt á Íslandi er tiltölulega nýtt, öðlaðist sjálftæði sitt árið 1990, Eritrea náði sama áfanga 1993. Suður Súdan er svo að ég best man yngsta ríkið, varð sjálfstætt 2011.

Sjálfstæðishreyfingar eru öflugar í Skotlandi, einnig í Katalóníuj og Baskar hafa lengi haft hug á sjálfstæði og margir vilja skipta Belgíu í tvo ríki svo dæmi séu tekin frá Evrópu.

Og sjálfstæðishreyfingum vex fiskur um hrygg víða, einnig í Ameríku. 

Í Kanada hafa lengi verið til hópar sem vilja að fylki segi skilið við ríkið. Frægasta dæmið þar að lútandi er auðvitað hið frönskumælandi Quebec.

Þar voru sjálfstæðishreyfingar gríðarlega atkvæðamiklar og víluðu ekki fyrir sér að beita ofbeldi á 7 og 8. áratug síðustu aldar. Tvær "fylkisatkvæðagreiðslur" voru haldnar árin 1980 og 1995.

Í þeirri seinni, höfnuðu Quebec búar að slíta sambandinu við Kandad með 54,288 atkvæðum, eða 50.58% gegn 49.42%, talandi um tæpa meirihluta.  En þátttaka var með afbrigðum góð eða ríflega 93%.

En nú eru raddirnar sem krefjast sjálfstæðis orðnar háværari í vesturhluta Kanada. Einkum þó í Alberta en einnig í Saskatchewan.

Vinsælasta heitið er Wexit, sem stendur fyrir "West Exit".

Samkvæmt nýlegri skoðanakönnun telja 80& íbúa í Albert aog Saskatchewan að ríkisstjórn Kanada hafi misst "samband" við "venjulegt fólk" í þessum tveimur fylkjum.

38% Kanadabúa telja að Albertabúar hafi ástæðu til þess að skilja við Kanada og 62% Albertabúa eru þeirrar skoðunar.

Í Alberta telja 78% íbúanna að síðust þingkosningar í Kanada hafi aukið stuðning við aðskilnað, á meðan aðeins 41% Quebec íbúa eru þeirrar skoðunar.

Það virðast all miklar líkur á því að aðskilnaðarhreyfing "Westursins" verði að pólítískri hreyfingu, en hve sterk hún verður er erfitt að segja til um.

Þegar litið er á úrslit síðustu þingkosninga er nokkuð augljóst að í Kanada ríkja ólíkar skoðanir eftir fylkjum, það er þó nauðsynlegt að hafa í huga að einmenningskjördæmin ýkja ástandið.

En hvorki í Alberta né Saskatchewan fékk núvarandi ríkistjórn Frjálslynda flokksins (Liberal Party) undir stjórn Justins Trudeau nokkurn þingmann. 

Ekki einn.

Að sama skapi fékk flokkurinn þokkalega kosningu í austur fylkjum Kanada.

Það er þó vert að hafa í huga að hann fékk færri atkvæði en stærsti stjórnarandstöðuflokkurinn/næst stærsti þingflokkurinn.

Trudeau hafði reyndar lofað þegar hann náði kjöri árið 2015 að það væru síðustu kosningarnar sem einmenningskjördæmi myndi ríkja, hann vildi taka upp hlutfallskosningar.

En líklega hentaði það honum ekki fyrir árið 2019, eins og sjá má á úrslitunum.

En það verður fróðlegt að fylgjast með því hvernig sjálfstæðishreyfingum þeirra í "Westrinu" gengur að fóta sig.

Þó að alltaf beri að varast að setja fram spádóma, sérstaklega um framtíðina :-), þá reikna ég ekki með að um neinn klofning verði að ræða, alla vegna ekki á þessum áratug.  Ef "gjáin" heldur áfram að stækka gæti þó svo farið.

En líklega horfa þeir í vestrinu ekki síst til þess að skapa þrýsting á stjórnvöld, og að tekið sé meira tillit til hagsmuna þeirra.

Þar horfa þeir auðvitað til þess fordæmis sem Quebec hefur skapað, en þar hefur sjálfstæðisbaráttan svo sannarlega skilað árangri, þó að sjálfstæðið sjálft sé engu nær.

 

Snillingur horfinn á braut

Ég heyrði það seint í gær að einn af mínum uppáhalds tónlistarmönnum, Bretinn Andrew Weatherall væri horfinn á braut.

Þannig hverfa þeir einn af öðrum, það er ekki laust við að "sýrustig" heimsins fari lækkandi, minnkaði alla vegna nokkuð nokkuð með fráfalli Weatherall.

"Screamadelica" sem hann "pródúseraði" fyrir Primal Scream er ein af mínum uppáhaldsverkum og einn af mjög fáum geisladiskum sem ég set enn á "fóninn" og hlusta á frá upphafi til enda.

"Rímixið" fyrir St. Etienne, Sabres of Paradise og svo má lengi telja, heimurinn er örlítið fátækari án Andrew Weatherall.

En tónlistin sem hann kom að mun halda áfram að gleðja mig.