Eru "verðlaun" rétta leiðin til þess að auka kjörsókn?

Sú nýlunda var fyrir þessar kosningar að þeir sem kusu áttu þess kost að sækja ókeypis tónleika. Margir hafa orðið til þess að fagna þessu framtaki, en ég verð að viðurkenna að ég er dulítið efins um að það sé rétta skrefið.

Er rétt að koma því inn (sérstaklega hjá ungu fólki) að það eigi rétt á sérstakri umbun eða skemmtun fyrir það eitt að mæta á kjörstað?

Er "me kynslóðin" eins og hún er stundum kölluð þannig stemmd, að henni finnist ekki ástæða til þess að taka þátt í kosningum nema að hún sé "verðlaunuð" fyrir með gjöfum?

Svona eins og þegar mamma og pabbi gefa "krúttinu" nammi þegar það stendur sig vel.

Mér finnst þetta röng þróun og hún vekur hjá mér margar spurningar.

Sú mikilvægasta er líklega: Hver borgar kostnaðinn? Hver greiddi kostnaðinn við tónleikana?

Annað nýmæli fyrir nýafstaðnar kosningar er mér hins vegar meira að skapi og það er sú nýbreytni að utankjörfundaratkvæðagreiðsla fari fram í verslunarmiðstöðvum.

Þetta hef ég séð í öðrum löndum og mér þykir það til fyrirmyndar.

Það má setja upp kjördeildir í verslunarmiðstöðvum, á Austurvelli, á Ráðhústorginu á Akureyri og á öðrum fjölförnum stöðum. 

Það er til fyrirmyndar.

En mér finnst enginn eiga skilið sérstök "verðlaun" fyrir að nota atkvæðisrétt sinn.

Það er ekki þróun sem mér finnst jákvæð.

 

 

Eftirsjá af einstaka þingmönnum

Ég hugsa að frá mínum bæjardyrum þá finni ég einna mesta eftirsjá eftir einstökum þingmanni í Pawel Bortoszek.

Ekki það að mér hefði nokkurn tíma dottið í hug að kjósa hann á þing á meðan hann var í Viðreisn, heldur hitt að mér fannst hann standa vel og rökfast með sínum málum.

En ég er ósammála honum (og flokknum hans) í stórum málum og hefði því ekki ljáð honum atkvæði mitt.

Mér er það reyndar nokkuð illskiljanlegt hvers vegna hann kaus að starfa með Viðreisn, sem hefur fært sig æ lengra til vinstri, eftir því sem flokkurinn hefur starfað í fleiri mánuði, en vissulega vega mál eins og "Sambandsaðild" þungt og þar er líklega þar sem skoðanamunur minn og Pawels er stærstur.

En að "Sambandsaðild" slepptri finnst mér Pawel hafa staðið sig vel á þingi, þó að reynslan af því sé ekki löng.

Hann er líka eini þingmaður Viðreisnar sem ég myndi kvitta undir að hafi sýnt af sér eitthvað "frjálslyndi" (sem er virkilega teigjanlegt hugtak í Íslenskri pólítík) þó að hann hafi vissulega stutt þau stjórnlyndismál sem Viðreisn bar fram, enda stakkurinn þröngt skorinn í fráfarandi ríkisstjórn. Viðreisn sveigði enda æ meiri á stjórnlyndiskantinn eftir því sem á leið.

En þrátt fyrir að ég í raun fagni því að þingmönnum Viðreisnar fækki, þá finnst mér eftirsjá af Pawel Bartoszek.

Eins og oft spilast, þykir mér minna varið í alla þá þingmenn Viðreisnar sem náðu kjöri, en hann - sem féll.

Aðrir þingmenn sem mér finnst eftirsjá eru t.d. Hildur Sverrisdóttir og Teitur Björn Einarsson, sem sömuleiðis fengu stuttan tíma til að sýna hvað í þeim býr. En þau koma vonandi tvíefld til leiks síðar.

 

Eins og að aftengja sprengjur