Bestu samsæriskenningarnar 2014

Eitt af því sem hefur fylgt mannkyninu frá örfófi aldar eru samsæriskenningar.  Eftir þvi sem fjölmiðlun hefur orðið útbreiddari og almennari hafa samsæriskenningar átt frjósamari akur.

Hér má lesa um "bestu" samsæriskenningarnar á árinu sem er að líða, að mati Breska blaðsins The Telegraph.

En hverjar eru "bestu" Íslensku samsæriskenningarnar?  Nú eða ef einhverjir hafa skoðun á því hvaða samsæriskenningar, The Telegraph hefur "misst" af?  Ég hefði gaman af því ef slíkt yrði sett í athugasemdir hér að neðan.

 

 

Athugasemdir

[Bjarni Gunnlaugur (IP-tala skráð) 28.12.2014 kl. 21:18]

Sú nýjasta er allavega að S.D. hafi komið Guðna í orðunefnd til að fá orðu!

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 29.12.2014 kl. 14:31]

Hver er munur á samsæriskenningu og sannleika?

[Steinarr Kr. , 29.12.2014 kl. 16:15]

Þú semsagt trúir þeim öllum Cesil?

[Ásmundur (IP-tala skráð) 29.12.2014 kl. 16:49]

Nýjasta samsæriskenningin gengur út á að Bjarni Ben vilji kaupa skattaskjólslistann til að koma í veg fyrir að almenningur kaupi hann. Síðan verði hann látinn hverfa.

Ýmislegt bendir til að þetta geti verið rétt: Í fyrsta lagi gerðist ekkert í málinu fyrr en Jóhannes Kristjánsson lagði til að efnt yrði til söfnunar meðal almennings til að kaupa listann. Þá fyrst brást Bjarni við.

Í öðru lagi setti Bjarni skilyrði um að listinn yrði því aðeins keyptur að gjaldið fyrir hann verði prósenta af innheimtum tekjum. Það þýðir væntanlega ef ekkert verður gert við listann þarf ekki að borga neitt fyrir hann eða aðeins lágmarksupphæð.

Reyndar setti Bjarni sem skilyrði að það yrði sannreynt að slík kaup væru lögleg. Það er búið að reyna á það i öðrum löndum meðal annars i Þýskalandi svo að ekkert bendir til að slík kaup séu ólögleg hér. 

Það má reikna með að langflestir ef ekki allir á listanum séu dyggir sjálfstæðismenn sem Bjarni vill fyrir alla muni ekki styggja. Það er því hætta á að við fetum í fótspor Grikkja sem hafna slíkum listum.

Ásthildur, samsæriskenning þarf ekki að vera sannleikur. Sannleikur getur einnig verið margt annað en kenningar um samsæri sem reynast réttar. Samsæriskenning og sannleikur eru því tvö ólík orð, hvort með sína merkingu.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 29.12.2014 kl. 16:57]

Þetta átti nú að vera kaldhæðni, rétt eins og þú rökstuddir ágætlega samsæriskenninguna með Bjarna, þá þykir mér líklegt að eitthvað sé hæft í hinni kenningunni, og hún gæti því verið sannleikur. 

[Björn (IP-tala skráð) 29.12.2014 kl. 17:51]

Samsæriskenningar: Tómstundagaman rætinna, lyginna, siðlausra slúðurkerlingu eða slúðurskarla sem una því að rægja, níða, baktala, ófrægja og mannorðsmyrða náunga sinn.

Sannleikur: Er næstum adrei það sem hentar sjálfsupphafningarhvöt, sjálfsréttlætingu eða hatrinu á náunganum. Yfirleitt sár og bitur og sníst um þína eigin ábyrgð á þínu eigin lífi og hinu illa karma sem þú hefur sjálfur skapað þér með illu umtali um náunga þinn. 

Sannleikskornið í samsæriskenningunum er að við eigum óvin sem elltir okkur á röndum og bregður fyrir okkur fæti í lífinu þegar síst skildi. Það sem fylgir ekki með þeim er að þessi óvinur getur aldrei verið neinn nema þú sjálfur. 

[Björn (IP-tala skráð) 29.12.2014 kl. 17:57]

Hver ber ábyrgð á ástandinu á spítölunum? 

Bjarni? Sigmundur? Jóhanna Sigurðardóttir? 

Nei, þeir sem kusu Bjarna og Sigmund eða Jóhönnu, hvort sem var vegna heimskulegra samsæriskenninga um að ESB geti bjargað Íslandi eða að Sigmundur geti losað landsmenn undan syndum þeirra, flónsku í fjármálum og græðgi og skammsýni, líkt og nýmóðins Kristur og látið skuldir gufa upp. Heimskingjar eru þjóðarböl og ástandið á spítölunum og hvert mannslíf sem fer forgörðum skrifast á þeirra karmíska reikning.

[G. Tómas Gunnarsson, 30.12.2014 kl. 07:50]

Bestu þakkir fyrir innleggin.

@Bjarni  Auðvitað hlýtur að þurfa samsæri til að forsætisráðherra fái orðu eins og allir aðrir forsætisráðherrar hafa fengið, að þeim slepptum sem hafa afþakkað slíkt.   Liggur það ekki ljóst fyrir?

@Ásthildur.  Margar (en ekki allar) samsæriskenningar eru spunnar í kringum raunverulega atburði eða hafa sannleikskjarna.  En það gerir þær ekki sannar.  En í flestum tilfellum er ekki flókið að búa þær til.  Margir fjölmiðlar hafa svo gaman af því að birta slíkt, t.d. í dálkum sem byggjast upp á "óstaðfestum fréttum".

En svo eru líka "samsæriskenningar" sem sannast.  Ein af þeim er t.d. leyniákvæðin í Molotov/Ribbentrop samningnum.  Sovétmenn héldu því t.d. fram til ársins 1989 að þau væru "Vestræn fölsun" og í raun samsæriskenning.  Margir á Vesturlöndum tóku auðvitað undir þann málflutning.

@Ásmundur  Þessi "samsæriskenning" er ekki verri en margar aðrar.  Væri hægt að búa í margar um þetta efni. 

En talandi um "skattsvikalistann".  Þá finnst mér mest athyglisvert og áríðandi að velta því fyrir sér hvernig hann er staðfestur.

Fyrir "vana menn" er auðvelt að búa til lista og láta líta út fyrir að hann sé út t.d.  banka X.  Banki X neitar hins vegar líklega að staðfesta það, eða hvað?  Hvaða gildi hefur þá viðkomandi listi fyrir dómstólum?  Verður hægt að sanna að hann sé "réttur"?

Vissulega má hugsa sér að hægt verði að nota upplýsingar sem finnast á lista sem þessum, til að rekja slóðina og afla sönnunargagna sem yrðu dómtæk. 

En ég hef velt þessu nokkuð fyrir mér en ekki komist að niðurstöðu.

Svo má auðvitað bæta því við að ef listinn verður keyptur, en ekkert kæmi út úr honum, t.d. vegna þess að hann væri í raun falsaður.  Þá væri nú kominn efniviður í góðar samsæriskenningar.

@Björn ég get ekki tekið undir að kosningastefnur eða loforð, seú samsæriskenningar, hvort sem þau efnast eður ei.

"Sambandsumsóknin" var t.d. að mínu mati heimskuleg, en ég sé ekkert samsæri í henni.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.12.2014 kl. 08:50]

Að sjálfsögðu stendur ekki til að kaupa lista yfir skattsvikara án þess að tryggt sé að mark sé á honum sé takandi. Hér er um að ræða lista sem önnur ríki hafa keypt og notað með góðum árangri. Varla eru Íslendingar slíkir aular að geta ekki nýtt sér slíkan lista eins og aðrir.

Það væri fróðlegt að sjá rök fyrir því að ESB-umsóknin hafi verið heimskuleg. Umsóknin var kosningaloforð sigurvegara kosninganna auk þess sem aðildarumsókn naut meirihlutafylgis meðal þjóðarinnar um það leyti sem umsóknin var samþykkt.

Var það kannski heimskulegt að gera sér ekki grein fyrir að Sjálfstæðisflokkur og Framsókn myndu svindla sér til valda með loforðum sem aldrei stóð til að efna og í framhaldi af því sýna vilja til að slíta viðræðunum þvert á gefin loforð?

Slík háttsemi varðandi aðildarumsókn þar sem meirihlutavilji þjóðarinnar er fótum troðinn á sér engin fordæmi í gjörvallri Evrópu. Það er því engin furða að ríkisstjórnarflokkarnir séu í sífellt meiri mæli álitnir bófaflokkar.

[G. Tómas Gunnarsson, 30.12.2014 kl. 09:27]

@Ásmundur En hvernig er hægt að fullyrða að listinn sé "réttur", ef engin staðfesting fæst t.d. frá þeirri bankastofnun sem listinn er sagður frá?

Svo má auðvitað líka velta fyrir sér, að ef eðlilegt er að kaupa lista frá t.d. hakkara eða þjófi, er þá næsta skref og eðlilegt, að skattayfirvöld ráði til sín hakkara, eða setji "plöntur" inn í fjármálafyrirtæki?  Það er vissulega umhugsunarvert.

Umsókn ríkisstjórnar Jóhönnu og Steingríms að Evrópusambandinu var heimskuleg að mínu mati.

Hún var send á röngum timapunkti og til þess notaðar að mínu viti rangar aðferðir.

Það er ljóst að það var ekki einhugur um slíkt í ríkisstjórninni og þingmeirihluti fékkst með því að "snúa upp" hendur.

Þess utan var undirbúningur í skötulíki.  Þjóðinni voru aldrei kynnt samningsmarkmið, þó að svo hafi komið í fréttum að Jóhanna hafi kynnt þau fyrir Merkel.

Þetta klauf svo þjóðina í fylkingar og eyddi dýrmætum tíma og kröftum sem hefði betur verið notaður í annað.

Það fór enda svo, að ekkert kom út úr viðræðunum og Össur varð að setja stopp á að fleiri kaflar væru opnaðir, þegar "Sambandið" neitaði að afhenda rýniskýrslur sínar.  Umsóknin var orðin "lifandi dauð". Þannig eru hún enn.

Afdrifaríkustu mistökin hjá Jóhönnu, Össuri og Steingrími var síðan að neita að setja umsóknina í þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Þá hefði gefist afmarkaður tími til að ræða málin, og hefði umsóknin verið samþykkt, hefði hún haft mikið betri grunn og umboðið verið skýrt.

Hefði henni verið hafnað, hefði málið verið afgreitt (að sinni).

Því var umsóknin heimskuleg að mínu mati, illa að henni staðið og því fór sem fór.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.12.2014 kl. 10:39]

G. Tómas, þetta eru heimskuleg rök hjá þér gegn aðildarumsókninni enda ljóst að ef þau héldu væri aldrei sótt um aðild í neinu landi.

Að meirihlutinn á þingi hafi byggst á því að það hafi verið snúið upp á hendur eru nánast öfugmæli. Vinstri grænir tóku þá afstöðu að þó að þeir væru sem flokkur á móti aðild fannst þeim rétt að gefa þingmönnum frjálsar hendur um hvort þeir gæfu þjóðinni tækifæri til að kjósa um aðild.

Það er furðulegt að gagnrýna það að lýðræðið sé þannig haft í fyrirrúmi. Það ætti þó ekki að koma á óvart þegar um er að ræða flokka sem telja í góðu lagi að slíta aðildarviðræðum þvert gegn vilja þjóðarinnar og eigin loforðum.

Það á miklu frekar við að það hafi verið snúið upp á hendur þingmanna Sjálfstæðisflokksins. Þó að margir þeirra hefðu sýnt aðild áhuga, þar á meðal formaður og varaformaður flokksins, var það aðeins einn þeirra sem hafði kjark til að standa á sínu og greiða atkvæði með umsókn.

Auk þess kaus Borgaraflokkurinn gegn eigin loforðum og sannfæringu eftir hótun sem missti marks í tilraun til að hafa áhrif á annað mál. Þrátt fyrir þessar skekkjur fékk aðildarumsóknin mjög örugga kosningu.

Það eina sem var óeðlilegt við aðildarferlið var að það skyldi vera stöðvað í miðjum klíðum enda vakti það furðu í ESB. Slíkt hafði aldrei gerst áður. Þetta var gróf valdníðsla sem stjórnvöld í ESB-löndunum hefðu aldrei komist upp með.

Ef íslenska þjóðin á að eiga sér vænlega framtíð verður hún að rísa upp gegn slíku háttalagi ráðamanna. Þeir virðast ekki sjá neitt athugavert við framgöngu sína. Stuðningur þeirra við Hönnu Birnu í lekamálinu er gott dæmi um þá spillingu sem er alltumvefjandi þar á bæ.    

[G. Tómas Gunnarsson, 30.12.2014 kl. 10:55]

@Ásmundur Það er ekkert óeðlilegt við að þér kunni að finnast rökin heimskuleg.  Ekki frekar en mér finnist umsóknin hafa verið heimskuleg.

Ertu þá að halda því fram að engin þjóð hefði samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslu að sækja um aðild?  Að hjá engri þjóð hafi ríkisstjórnin verið einhuga um aðildarumsókn?

Fannst þér ríkisstjórn Jöhönnu og Steingríms sýna valdnýðslu þegar hún setti umsóknina á "ís" í janúar 2013?  Þá þegar var umsóknin "lifandi dauð" og hafði verið um hríð.

Það hafa fleiri en einn þingmaður lýst því hvernig var "snúið upp" höndum. Hótanir um stjórnarslit og framvegis.

En hefði lýðræðið verið í fyrirrúmi hefði tillagan um þjóðaratkvæði auðvitað verið samþykkt.  En þetta var í fullu samræmi við þingræðið, enda hef ég aldrei haldið öðru fram.

En næstum ekkert sem haldið var fram, af Samfylkingunni, hvernig framvinda aðildarumsóknarinnar yrði stóðst.  Ekki tíminn, enda gugnuðu þeir svo á því að halda áfram aðildarviðræðunum í kosningabaráttunni.

Hvað hafði svo áunnist í viðræðunum?  Flest það sem mestu máli skipti hafði ekki einu sinni verið "opnað" á.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.12.2014 kl. 15:07]

G.Tómas, þú gerir allt of mikið úr því að hlé var gert á aðildarviðræðum í kosningabaráttunni. Það var málmiðlun Samfylkingarinnar við Vg sem vildu með þeim hætti róa órólegu öflin í flokknum fram að kosningum.

Að sjálfsögðu stóð alltaf til að halda viðræðunum áfram eftir kosningar. Jafnvel Vg samþykktu það að loknum kosningum án skilyrða um að efnt yrði til þjóðaratkvæðagreiðslu um áframhald viðræðna..

Áætlun Samfylkingarinnar um tímasetningar var að sjálfsögðu bara áætlun sem hæglega gat breyst enda háð atriðum sem Samfylkingin hafði ekkert vald á.

Hún gat ekki séð fyrir að sá ráðherra sem hafði með málið að gera myndi gera allt sem í hans valdi stæði til að tefja málið og helst stöðva það. Hún gat ekki séð fyrir að ESB hafði öðrum hnöppum að hneppa vegna kreppuástands.

Tillagan um að hefja ekki aðildarviræður nema fyrst færi fram þjóðaratkvæði um aðildarumsókn var galin sem sést best á því að engin aðildarþjóð hafði þann háttinn á (með einni undantekningu af mjög sérstökum ástæðum).

Nei í slíkri atkvæðagreiðslu hefði þýtt að aðildarumsókn væri úr sögunni án þess að þjóðin vissi hvað var i boði. Engin ábyrg ríkisstjórn býður upp á slíka atkvæðagreiðslu nema eitthvað sérstakt komi til. Auk þess var meirihluti þjóðarinnar hlynntur aðild á þessum tíma skv skoðanakönnunum.

Þegar Svisslendingar höfðu hafnað EES-samningnum í þjóðaratkvæðagreiðslu stóð til að halda áfram viðræðum um ESB-aðild. Það þótti hins vegar ljóst að henni yrði einnig hafnað. Samt sem áður treystu svissnesk stjórnvöld sér ekki til að hætta við umsóknina nema að þau fengju umboð til þess frá þjóðinni sem hafnaði aðildarumsókninni í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Þetta sýnir best muninn á núverandi ríkisstjórnarflokkum og stjórnvöldum i siðmenntuðum ríkjum. Hér telur núverandi stjórn sig geta hætt við umsókn gegn vilja meirihluta þjóðarinnar og eigin loforðum. Í Sviss telja stjórnvöld sig hins vegar ekki geta hætt við umsókn sem enginn áhugi er fyrir meðal þjóðarinnar nema að fá til þess umboð frá þjóðinni í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ef þessari botnlausu spillingu fer ekki að linna er illt í efni fyrir komandi kynslóðir á Íslandi.

[G. Tómas Gunnarsson, 30.12.2014 kl. 16:47]

Það er síst of mikið gert úr hléinu sem ríkisstjórn Samfylkignar og VG gerði á aðildarviðræðunum.

Í langan tíma hafði í raun lítið gerst og þegar Steingrímur fór til Brussel og vildi fá rýniskýrsluna í sjávarútvegslmálum fékk hann nei.  Hví skyldi "Sambandið" ekki hafa viljað ræða sjávarútvegs og landbúnaðarmál af neinu viti?

Vegna þess að það var ljóst að engin leið var að ná lendingu þar.

Allt ruglið og óðagotið sem var í kringum um afhendingu umsóknarinnar sýndi sig auðvitað að skipti engu máli.  Allt tal um "hraðferð" og að það þyrfti að sækja um undir forsæti þessa eða hins skipti engu máli.

Loforðin um að greitt yrði atkvæði á kjörtímabilinu voru einskis virði.

Það er nákvæmlega ekkert að því að hafa þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort skuli sækja um.

Það er ekkert að því að treysta kjósendum fyrir því.  Rétt eins og það var ekkert að því að treysta kjósendum fyrir ákvörðununni um IceSave.  Þjóðin stóð sig enda mun betur í ákvarðanatökunni, en Svavar og Indriði.

Ef að kjósendur segja nei, þá er það nei.  Ef kjósendur hefðu sagt já, hefði umboð umsóknarinnar, samninganefndarinnar og ríkisstjórnarinnar verið sterkt.

Gamla "kíkja í pakkann" tuggan er orðin þreytt.  Hvers vegna upplýstu Samfylkign og VG ekki kjósendur um allt það sem hafði áunnist í samningaviðræðunum í síðustu kosningabaráttu?  VEgna þess að það var frá engu að segja?

Vegna þess að viðræðurnar snerust nær eingöngu um hvernig Ísland yrði aðlagað að Evrópusambandinu.

Staðreyndin er auðvitað sú að eftir þarsíðustu kosningar hélt Samfylkingin að nú væri að hefjast hjá sér langt valdaskeið.

En kjósendur sáu fljótlega að þeir höfðu keypt köttinn í sekknum og höfnuðu SF með eftir minnilegum hætti í síðustu kosningum.

Það er tímabært að Samfylkingin geri sér grein yfir því og velti fyrir sér hvers vegna.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 30.12.2014 kl. 21:02]

Vá! Þetta er bara öll súpan eins og hún leggur sig. Hér stendur ekki steinn yfir steini. Slík ummæli endurspegla minnimáttarkennd og vænisýki allt of margra Íslendinga gagnvart þjóðum ESB.

Ef þessi hugsunarháttur er ríkjandi meðal Íslendinga þá eigum við ekkert erindi i ESB vegna þess að við höfum ekki þroska til þess, getum ekki unnið með þjóðum sem eru lengra á veg komnar en við.

Ég neita að trúa því enda á Ísland meira erindi í ESB en flestar ESB-þjóðirnar vegna smæðar sinnar og ónýts gjaldmiðils. Þetta þarf að gerast áður en ríkisstjórnin leggur landið í rúst.

Heilbrigðiskerfið, félagsmálakerfið, menntakerfið, ríkisútvarpið og menningin eins og hún leggur sig sæta nú árásum ríkisstjórnarinnar. Það verður að stöðva þennan hrylling áður en allt er komið í rúst og ekki verður aftur snúið.

[G. Tómas Gunnarsson, 31.12.2014 kl. 06:56]

@Ásmundur  Það er auvðitað í sjálfu sér merkilegt að sjá því haldið fram að "Sambandssinn" að aðildarumsókn að ESB (sem að hans sögn gekk vel) hafi verið notuð sem skiptimynt í innbyrðis hrosskaupum á milli VG og SF til að halda einhverjum í VG "góðum".

Hvílík virðing sem VG og SF hafa borið fyrir aðildarviðræðunum og ferlinu (sem gekk vel að þinni sögn).

En auvðitað sjá flestir að slíkt er ekki rökrétt og líklegast hreinlega ósatt.  En á þessum tíma var ekkert að gerast í aðildarferlinu og það þegar "lifandi dautt".

Ef það stendur ekki steinn yfir steini, væri líklega einfalt að hrekja það allt saman.

Ísland getur vel staðið utan "Sambandsins".  En mantran um að á Íslandi sé allt ónýtt, gerir því engan greiða.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 31.12.2014 kl. 08:14]

G. Tómas, áttu erfitt með lesskilninginn? Að hægja á aðildarferlinu með því að gera stutt fyrirfram ákveðið hlé á því af sérstökum ástæðum er auðvitað ekki að nota aðildarumsókn sem skiptimynt enda engu fórnað.

Ástæðan fyrir þessu hléi var aldrei neitt leyndarmál. Þess vegna er hér ekki um skoðun að ræða. Það er auðvitað fullkomlega rökrétt að taka þannig tillit til samstarfsaðilans. Án tillits gengur samstarf ekki upp.

Ísland er auðvitað ekki ónýtt. (Aftur er lesskilningurinn að bregðast þér). Einmitt þess vegna er dapurlegt að vera með ónothæfan gjaldmiðil sem auðveldlega blekkir fólk tímabundið til að trúa því að hér sé allt i lukkunnar velstandi rétt áður en allt fer í rúst.

Vandinn er hins vegar sá að auðmenn geta stórgrætt á krónu og allt of margir Íslendingar sjá ekki að þeir borga brúsann. Sumir virðast jafnvel líta svo á af hreinni minnimáttarkennd að það sé þeirra skylda.

[G. Tómas Gunnarsson, 31.12.2014 kl. 09:46]

@Ásmundur  Það er auðvitað engin ástæða til að í raun stöðva það sem gengur vel.

Góður gangur og góðir áfangar í viðræðunnum hefði auðvitað átt að vera rós í hnappagat flokkanna í kosningabaráttunni.  En þeir treystu sér ekki til að leggja í þá ferð.

Það var enda ekkert að gerast og "Sambandið" vildi ekki afhenda rýniskýrslu um sjávaraútveg.  Hvers vegna?

"Það var málmiðlun Samfylkingarinnar við Vg sem vildu með þeim hætti róa órólegu öflin í flokknum fram að kosningum."

Segir heldur því fram að "vílað og dílað" hafi verið með aðildarusmóknina á milli flokkana, málamiðlun náð.  En staðreyndin er sú að það var í raun ekkert að halda áfram með.

Hefði verið einhver dugur í flokkunum, hefði auðvitað átt að klára kaflana um sjávarútveg og landbúnað fyrir kosningar og leggja þá "glæsilegu niðurstöðu" í dóm kjósenda í kosningunum.

Hefði það ekki átt að skila fjöldanum öllum af atkvæðum?

Krónan gerir lítið annað en að endurspegla efnahagsástandið og efnahagsstjórnina. 

Gjaldmiðlar gera það.  Þess vegna t.d. spá flestir euroinu niður á komandi ári, og það verði nálægt 1:1 gegn US dollar í árslok.  Hvort sú verður raunin á eftir að koma í ljós.  En það er fátt sem bendir til þess að efnahagur Euroríkjanna rísi.  Þó ætti lækkað olíuverð að koma þeim til góða.

Munirinn á þeim ríku og snauðari eykst, í þeim ríkjum sem allt leitar niður á við nema gjaldmiðillinn.

Rétt eins go hefur verið að gerast í Euroríkjunum, þar sem í mörgum þeirra kaup hefur lækkað, atvinnuleysi hefur aukist, húsnæðiverð hrapað.

En þeir sem eiga bankainnistæður halda sínu.

[G. Tómas Gunnarsson, 31.12.2014 kl. 09:49]

Gleymdi að minnast á það að "Ísland er ónýtt" málflutningin.  Því var í sjálfu sér ekkert sérstaklega beint gegn þér, heldur þeim málflutningi sem er því miður býsna algengur á Íslandi og má finna víða, ekki síst hjá þeim sem vilja ganga í "Sambandið" eða lata innlimast í önnur ríki.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 31.12.2014 kl. 10:41]

Að taka upp samstarf við önnur ríki á jafnréttisgrundvelli er allt annað en að láta innlimast í önnur ríki. Öll ESB-ríkin eru sjálfstæð ríki sem hafa nýtt sitt fullveldi til samstarfs á vettvangi ESB og þannig aukið áhrif sín.

Að halda öðru fram er svipað og að segja að Bjartur i Sumarhúsum hafi aukið áhrif sín í samfélaginu með því að einangrast með fjölskyldu sinni fjarri mannabyggð.

Þeir sem telja Ísland ónýtt eru þeir sem hafa enga trú á að landið beri gæfu til að ganga í ESB. Að þeirri forsendu gefinni kann það að vera rétt. Allavega verður það spillt og gæfusnautt.

Sem örríki er Ísland í þeirri einstöku stöðu að geta tekið þátt i sambandi þjóða og fengið traustan stóran gjaldmiðil sem verður þeirra eigin með öllu sem því fylgir.Það væri einstaklega klaufalegt að láta það tækifæri sér úr greipum ganga.   

[G. Tómas Gunnarsson, 1.1.2015 kl. 08:33]

@Ásmundur Jafnréttisgrundvöllurinn er (sem eðlilegt er) mjög teygjanlegur og fæstir eru í miklum vafa hverjir í raun ráða ferðinni.

Fullveldið hjá Euroríkjunum er sömuleiðis orðið mjög teygt.  Ríki sem getur ekki gert viðskiptasamninga og getur ekki gert bindandi fjárlög, heldur verður að bera þau undir "yfirfrakka", er þannig statt að deila má um hvort þau geti talist að fullu sjálfstæð eða fullvalda.

Jurgen Ligi, fyrrverandi fjármálaráðherra Eistlands sagði enda við það tækifæri þegar Eistlendingar tóku upp euroið, að Eistland hefði ekki efni á fullu sjálfstæði.  Það má virða stjórnmálamenn sem tala beint út og af hreinskilni.  Ligi enda mjög öflugur.

Ísland á alla möguleika á því að spjara sig, og það er jafn auðvelt fyrir ríki að "fara í hundana" innan ESB og utan.  Það þarf ekki að líta langt til að sjá það.

Þó að ég hafi ekki lesið áramótaávörp stjórnmálaforingjanna, þá skilst mér að Árni Páll hafi ekki einu sinni minnst á "Sambandið" í sínu.  Sýnir það ekki betur en margt annað hve "lifandi dauð" aðildarumsóknin er, og að Samfylkingin veit það eins og aðrir.

En að lokum þá óska ég þér gleðilegs nýs árs og kæti þig með smá tilvitnun úr nýjast pistli Egils Helgasonar sem ég las áðan.

Það má segja að það snerti það sem við ræddum um fyrir nokkru:

"Árið þegar stjórnarandstaða var mestanpart úti á túni, tveir fyrrverandi stjórnmálaflokkar eru enn í losti eftir mikinn kosningaósigur, nýr miðjuflokkur virðist ekki hafa neitt að segja – það er helst að Píratar séu að gera eitthvað sem skiptir máli."

[Ásmundur (IP-tala skráð) 1.1.2015 kl. 13:42]

Það er eflaust mikið til í því að sum ríki hafi meiri áhrif í ESB en önnur.

Hver það eru fer fyrst og fremst eftir þeim einstaklingum sem veljast til forystu. Þess vegna hafa þau ríki sem hafa mest áhrif í ESB í dag trúlega miklu minni áhrif þar eftir nokkur ár.

Áhrif einstakra þjóða fara greinilega ekki eftir stærð þeirra. Það sést td á því að minnstu ríkin, Lúxemborg og Malta, hafa mikil áhrif. Æðsti yfirmaður ESB kemur frá Lúxemborg og sjávarútvegsmálin eru nú aftur komin undir forræði Möltu.

Þó að fáein ríki ESB hafi meirihluta íbúanna á bak við sig koma lög og reglur ESB í veg fyrir að þau geti sammælst um að ráða ferðinni. Skilyrði um stuðning amk 55% lágmarksfjölda ríkja og aukins meirihluta í ráherraráðinu koma í veg fyrir það.

Auk þess eru flest mál afgreidd einróma í ráðherraráðinu. Áhrif minnstu þjóðanna eru því mikil ef hæfir einstaklingar fara með völdin.

Á Evrópuþinginu myndi Ísland fara með 12.5 sinnum meira atkvæðamagn en ef íbúafjöldinn réði. Ísland myndi fá 6 þingmenn meðan td Danir fá aðeins rúmlega tvisvar sinnum fleiri eða 13 þó að þeir séu 17-18 sinnum fjölmennari.

Öll ESB ríkin eru mjög langt frá því að hafa meirihluta og þurfa því að fá stuðning frá öðrum löndum til að fá mál samþykkt. Í raun er aðstöðumunurinn milli fjölmennari þjóðanna og þeirra fámennustu ekki svo mikill.

Tökum sem dæmi að þjóð með 10 milljónir íbúa og þar af leiðandi 2% atkvæðamagn í ráðherraráðinu. Með auknum meirihluta upp á 72% þarf slík þjóð um 70% atkvæða í stuðning frá öðrum þjóðum til að fá mál samþykkt. Ísland þyrfti hins vegar tæplega 72%.

Það eru einkum tvær ástæður fyrir því að málflutningur stjórnarandstöðunnar á þingi hefur verið minna áberandi en oft áður.

Í fyrsta lagi hefur stjórnarandstaðan sem betur fer forðast það gegndarlausa niðurrif sem fyrri stjórnarandstaða stundaði. Í öðru lagi hefur stjórnarandstaðan úti í þjóðfélaginu verið svo kröftug að stjórnarandstaðan á þingi hefur óhjákvæmilega verið í skugganum af henni.

Auðvitað er öllum ljós afstaða Samfylkingarinnar varðandi ESB-umsóknina. Það er óþarfi að tönnlast linnulaust á henni.Það verður heldur ekki fyrst og fremst Samfylkingin sem kemur í veg fyrir það níðingsverk stjórnarinnar gegn þjóðinni að slíta ESB-viðræðum gegn vilja meirihluta þjóðarinnar og gegn eigin loforðum.

Þjóðin sjálf mun sjá um það.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 1.1.2015 kl. 14:02]

Það er ekkert fullveldisafsal fólgið í því að nota fullveldið til að auka áhrif sín með samvinnu við önnur ríki.

Þeir sem halda slíku fram þjást greinilega af minnimáttarkennd ef ekki hreinni vænisýki. Það er eins og þeir telji að í ESB verði Ísland eitt á báti með öll hin löndin á móti sér.

Hvort ákveðnir einstaklingar tali um fullveldisafsal í þessu sambandi hefur enga þýðingu. Þeir einfaldlega leggja aðra merkingu í orðið fullveldisafsal en algengast er.

Með fullveldisafsali er venjulega átt við minni áhrif viðkomandi ríkis. Þess vegna er villandi að tala um fullveldisafsal þegar fullveldið er notað til að auka áhrifin.

Allavega er ljóst að með ESB-aðild eykst fullveldið, ef menn vilja nota það orð í þessu sambandi, vegna þess að EES-samningurinn felur í sér meira fullveldisafsal en ESB-aðild eins og norsk sérfræðinganefnt ályktaði efir tveggja ára starf.

[G. Tómas Gunnarsson, 1.1.2015 kl. 16:05]

@Ásmundur  Auðvitað er gríðarlegt afsal fullveldis falið í því að geta ekki búið til fjárlagafrumvarp án þess að þurfa að fá það samþykkt hjá yfirvaldi.

Það má endalaust deila um hvort það er til bóta eður ei, en það styrkir ekki fullveldi eða sjálfstæði.  Það er skrýtið sjónarhorn.

Rugl eins og að segja orð einstaklinga skipti ekki máli, eða skoðun þeirra sömuleiðis undarlegt.

Þó að sumir "Sambandssinnar" segi að fullt sjálfstæði sé til staðar, gerir það ekki að heilögum sannleik, alveg sama hvað þú ferð oft með þá möntru.

Og skoðun Ligis, er á engan hátt síðri en margra annara.  Reyndar tek ég meira mark á honum en mörgum öðrum "Sambandssinnum".

Ég gæti auðvitað "speglað" orði þín og sagt, hvað einhver nefnd segir um fullveldisafsal hefur enga þýðingu.

En vissulega er margt umdeilanlegt varðandi EEA/EES samninginn, en því verður þó ekki á móti mælt að ekkert tekur gildi fyrr en Alþingi hefur samþykkt það.

Hvað gerist nákvæmlega ef slíku yrði haldið til streitu?  Líklega yrði samningnum rift.  En það breytir því ekki að ekkert tekur gildi nema með samþykki Alþingis.

Það er vissulega að nokkru leyti "hártogun", en líklega sú hártogun sem var notuð til að selja Íslendingum að með samningnum fengu þeir "allt fyrir ekkert".

Auðvitað er það rangt.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 2.1.2015 kl. 15:50]

Það er rangt að Ísland muni þurfa að fá fjárlagafrumvörp samþykkt af yfirvaldi eftir inngöngu i ESB.

Það þarf eingöngu að fylgja lögum og reglum rétt eins og nú. Munurinn verður helst sá að lögin og reglurnar verða mun skilvirkari enda eru íslensk lög mikil hrákasmíð eims og oft vill verða hjá örþjóðum.

ESB verður ekki yfirvald heldur samvinnuvettvangur um ákveðinn hluta stjórnsýslunnar. Í dag lútum við 70-80% aflögum ESB án þess að geta haft þar nein áhrif. Alþingi getur ekki hafnað lögum ESB. Það verður því mikil framför að taka þátt í samningu laga og reglna ESB eftir inngöngu.

Allt tal um ESB sem yfirvald er aðeins áróður rökþrota andstæðinga sambandsins. Það sést best á því að menn tala aldrei um yfirvald þegar menn taka þátt i annars konar samstarfi þó að þeir verði að lúta lögum og reglum þess.

Eina leiðin til að losna undan slíku "yfirvaldi" er að segja sig endanlega úr lögum við samfélagið og flýja til óbyggða..

Fullveldisafsal er neyðarbrauð sem verður ekki við ráðið. Við það tapast völd og áhrif til annarra. Ákvörðun um að taka upp samstarf til að auka völd og áhrif er allt annars eðlis og því rangt að nota orðið fullveldisafsal í því sambandi.

Með ESB-aðild fer ekki fram fullveldisafsal heldur þvert á móti er fullveldið notað til þess að auka völd og áhrif viðkomandi ríkis.

Fullveldið mun því blómstra sem aldrei fyrr eftir inngöngu enda mun Ísland þá hafa áhrif á gang mála í öllum ESB-löndunum.

[G. Tómas Gunnarsson, 2.1.2015 kl. 17:16]

@Ásmundur  Það er í sjálfu sér rétt að aðildarríki "Sambandsins" þurfa ekki að fá fjárlög sín samþykkt af "yfirvaldi".  En það er í raun aðeins hártogun.

Bretland þarf ekki að fá samþykki fyrir sínum fjárlögum, en t.d. Frakkland þarf þess.

Munurinn er að Frakkland er á Eurosvæðinu.  Og nú er ekki hægt að ganga í "Sambandið" án þess að gangast undir að taka upp euroið í framtíðinni, og þar með að gangast undir yfirvald hvað varðar fjárlög.

Svíþjóð, Pólland streitast þó við að taka upp euroið, enda engin vilji til þess innan ríkjann.

Það er löngu búið að afsanna 70 til 80% kennninguna, en vissulega samþykkir Alþingi Íslendinga mikið af lögum frá ESB.

Allt tal um að að áhrif Íslendinga aukist svo mikið við að fá "sæti við borði" er sömuleiðis innantómt, sérstaklega með þeim breytingum sem eru að verða á meirihlutavaldi innan "Sambandsins".  Sem er rökrétt þróun fyrir slíkt "Samband", sem stefnir enda á æ frekari samruna og vill enda í sambandsríki.

En það er ekki besta lausnin fyrir Ísland.

[Ásmundur (IP-tala skráð) 2.1.2015 kl. 20:35]

Það er auðvitað bara jákvætt að ESB vilji hafa eftirlit með að lögum og reglum sé framfylgt innan sambandsins enda hefur skortur á slíku eftirliti valdið vandræðum.

Það kemur niður á öðrum ríkjum ef ekki er gengið úr skugga um að farið sé að lögum og reglum. Þau ESB-lönd sem taka þessi ákvæði alvarlega ráða hins vegar algjörlega sínum fjárlögum.

Það eru einkum Miðjarðarhafslöndin, þar á meðal Frakkland, sem hafa viljað komast upp með að brjóta þessi ákvæði. Þau hafa farið mjög flatt á því og valdið þannig kreppu á evrusvæðinu.

Að sjálfsögðu verða þessi ríki að axla ábyrgð á eigin axarsköftum. Til þess að það geti orðið verða þau að sæta eftirliti.

Ég ætla rétt að vona að Íslendingar muni ekki skipa sér í flokk með Miðjarðarhafslöndunum eftir inngöngu í ESB. Skrif þín benda hins vegar til þess að þú teljir það líklegt eða jafnvel eðlilegt.

Ég viðurkenni þó að á því er viss hætta ef hæft fólk, sem er nóg til af á Íslandi, verða ekki okkar fulltrúar þar.

ESB-andstæðingar hafa haldið því fram að skv EES-samningum þurfi að framfylgja miklu minna en 70-80% af lögum ESB. Til að komast að þessari niðurstöðu hafa þeir aðeins tekið með þau lög sem búið er að innleiða.

Að sjálfsögðu er rétt að taka með öll þau lög sem okkur ber að innleiða skv EES-samningnum. Etv verða sum þeirra þó aldrei innleidd vegna þess að þau eigi ekki við hér. En það á því einnig við um ESB-aðildina þannig að hlutfallið lækkar ekkert.

Sérfræðingur á vegum ESB var hér á ferð fyrir örfáum misserum og var spurður um þetta. Hann taldi hlutfallið geta verið jafnvel enn hærra en 80%.

[G. Tómas Gunnarsson, 3.1.2015 kl. 05:33]

@Ásmundur  Í sumum tilfellum getur það verið jákvætt ef einstaklingur er sviptur fjárræði.  Stundum er best að svipta einstaklinga sjálfræði.

Það eykur ekki sjálfstæði þeirra eeða frelsi.  En það getur komið þeim vel það er alveg rétt.

Viltu rifja upp hvað ríki á Eurosvæðinu voru fyrst til að brjóta reglurnar?  Frakkland og Þýskaland. Voru einhver viðurlög?

Viltu skrifa hér hvað mörg ríki Eurosvæðisins uppfylla öll fjármálaleg skilyrði til að tilheyra svæðinu?

Hefur þú velt því fyrir þér hvort að Eurosvæðið sem heild uppfylli öll skilyrði sem sett fyrir því að tilheyra Eurosvæðinu?

Og það er langt í frá að öll ríkin sem uppfylla ekki skilyrðin séu Miðjarðarhafslönd, Frakkland er meira að segja yfirleitt ekki talið með þeim, þó að vissulega liggi það að hluta til þar að.

Deilan hve mikið af lögum er tekið upp, rétt eins og deilan um hve mikið af lögum "Sambandslanda" komi frá Brussel, kemur með mikið af misvísandi tölum.

Merkilegt er mismunurinn í báðum deilunum svipaður.  Talað er ýmist um 8 til 10% eða u.þ.b. 80%

[Ásmundur (IP-tala skráð) 3.1.2015 kl. 08:18]

Ekki vera með þessar hártoganir.

Án þess að ég viti hvernig 70-80% af lögum ESB geti orðið að 8-10% í meðförum andstæðinga ESB þá ímynda ég mér að það sé annars vegar vegna vítaverðs seinagangs við að innleiða lögin og hins vegar vegna laga sem óþarfi er að innleiða vegna þess að þau eiga ekki við hér.

Þetta skiptir hins vegar engu máli í þessu samhengi vegna þess að hvorutveggja ætti einnig við ef um ESB-aðild væri að ræða.

Það er mikill munur á því að geta ekki uppfyllt reglur vegna óvæntra aðstæðna og því að ákveða beinlínis að gera það ekki í fjárlögum og varpa þannig vísvitandi eigin vanda yfir á aðra.

Annars er allt þetta tal um fullveldi fullt af þjóðrembu. Það skiptir almenning mestu máli að teknar séu skynsamlegar ákvarðanir. Það er algjört aukaatriði hvort þær séu teknar á Alþingi eða vettvangi ESB þar sem Ísland mun hafa sína fulltrúa.

ESB er miklu betur í stakk búið til að taka ákvarðanir á þeim sviðum sem ESB-samstarfið nær yfir. Lög og eftirlit eru þar miklu vandaðri en hér og mannafli til að sinna verkefnum sómasamlega margfalt meiri.

Með ESB-aðild verða leyst mörg stór vandamál sem snerta fámennið og ónýtan gjaldmiðil.

[G. Tómas Gunnarsson, 3.1.2015 kl. 08:49]

@Ásmundur Þetta eru engar hártoganir.  Í mörgum "Sambandslöndum" er deilt um hve mikið af lagabálki þeirra eigi uppruna sinn í Brussel.  Þar næst heldur ekki niðurstða og eins og ég sagði áður, eru tölur nefndar á bilinu 8 til 10% og upp í 80%.  Flestar rannsóknir sýna tölur þarna á milli og ekki óalgengt að niðurstaðan sé 35 til 40% misjafnt eftir löndum.

Hvaða óvæntu aðstæður voru uppi þegar Þýskaland og Frakkland brutu skilmálana í fyrsta skipti?

Staðreyndin er sú að jafnvel nú þegar Eurokreppan hefur geysað í 6 ár og langt frá því að sjá fyrir endann á henni, þá má deila um hve óvæntar aðstæður komu upp.

Það var marg búið að vara við lélegri og gallaðri uppbyggingu eurosins.  Það var marg búið að vara við óhóflegri skuldsetningu hins opinbera víða um lönd.  Það var búið að var við því að euroið færði sumum ríkjanna allt of lága vexti og blési í bólur.

En á meðan fjármagnið var ódýrt var sælan til staðar og allir dásömuðu velmegunina sem þeir töldu euroið færa, sem var í raun aðeins vegna ódýrs lánsfés.

En það er líka misjafnt hvernig ríki bregðast við og hvernig þau eru í stakk búin til að takast á við vandann.

Ég held að enginn haldi því t.d. fram að Eistland hafi ekki orðið fyrir barðinu á hinni alþjóðlegu fjármálakreppu.  En skoðaðu ríkisfjármálin þar.

Eistland er líkega eitt af fáum löndum Eurosvæðisins sem uppfyllir skilyrðin.

Það er ekki hvað síst að þakka fyrrverandi fjármálaráðherra, Jurgen Ligi, (þessum sem þér fannst óþarfi að taka mikið mark á hvað segir) en það var ekki endilega vinsælar aðgerðir, en þær virðast hafa virkað.

En það eru mörg ríkin sem hafa sífellt lifað um efni fram og kastað vandanum yfir á aðra, ekki síst komandi kynslóðir.

Það má deila um hversu skynsamlegar margar ákvarðanir innan "Sambandsins" eru, rétt eins og víða annars staðar.

Þeir eru ófáir sem vöruðu við að undirbygging eurosins væri ekki nógu góð.  Hefði verið farið að þeirra ráðum, hefði hugsanlega mátt sleppa við mörg vandamál sem nú hafa verið að hrella Euroríkin.

En þá hefði euroið líklega ekki komist á koppinn, því pólítískt hefði það varla verið framkvæmanlegt.  Þess vegna tala margir um euroið frekar sem pólítískt tæki en efnahagslegt.  það hefur enda ollið minni vonbrigðum á pólítíska sviðinu en því efnahagslega.

Fulltrúar Íslands munu hafa lítið að segja um ákvarðanir, sem eðlilegt er þegar litið er til stærðahlutfalla.