Hvers vegna ráða fjármálamarkaðirnir ferðinni?

Það hafa margir velt því fyrir sér hvers vegna hið opinbera þurfi allta að vera að púkka upp á þessa fjármálamarkaði.  Hvers vegna er endalaust verið að taka fé af almenningi til þess að troða niður í einhverja bankahít?

Eru banksterarnir búnir að kaupa alla stjórnmálamennina?

Ætli ástæðan sé ekki frekar að stjórnmálamennirnir eru búnir að veðsetja bankamönnum æði mörg af stærstu ríkjum heims.  Ef fjármálamarkaðarnir kaupa ekki ríkisskuldabréf fara flest stærstu ríki heim á höfuðið á skömmum tíma.

Eða öllu heldur að seðlabankarnir yrðu að prenta peninga til að borga allar skuldirnar.  Það myndi þó líklega hafa svipaðar afleiðingar í för með sér.

Þegar við lesum að að ríki skuldi u.þ.b. 80% af þjóðarframleiðslu sinni þýðir það yfirleitt að það skuldi  allar tekjur sínar í ríflega tvö ár.  Allar.

Þessi ríki verða því að selja skuldabréf til þess að borga skuldabréf, annars er voðinn vís. 

Það voru stjórnmálamenn með fulltingi kjósenda sem komu ríkjunum í þessi skuldavandræði.  Stjórnmálamenn lofuðu og kjósendur trúðu að það væri hægt að lifa um efni fram ár eftir ár.

Skuldavanda Bandaríkjanna hafa líklega flestir heyrt tala um og "krísuna" sem varð þegar þarlendir gátu ekki komið sé saman heimild til að auka skuldirnar.  Enginn talar af krafti fyrir því að það verði og borga hann niður.

Frakkland hefur ekki skilað fjárlögum réttu megin við strikið í bráðum 40 ár.   Það er alltaf halli.  Það er ekki lengur verið að senda reikningin til barnanna, heldur er komið að barnabörnunum.

Svona mætti telja áfram.  Af 27 ríkum sem eru á eurosvæðinu er 1. sem er með skuldahlutfallið undir 10%.  Það er fátækasta ríkið Eistland.  14. þeirra eru yfir því  60% skuldahlutfalli sem er skilyrði fyrir því að fá að taka upp euroið.

Æ fleiri ríki ofurselja sig valdi fjármálamarkaðanna, án þeirra hrynja fjármál þeirra til grunna. 

En það er líka einfalt reiknisdæmi að ef ríki tekur segjum 40 þjóðarframleiðslunnar í skatta, en skuldar tvöfallt meira og borgar 3.25% í vexti að meðaltali, fara 7% skatttekjanna til skuldabréfaeigendanna.  En ef sama ríki skuldar 120%, eins og Ítalíu gerir og þarf að borga um 7% vexti, þá fara u.b.b. 21% skatttekjanna til skuldabréfaeigendanna.

Sem betur fer eru þó ekki allar skuldirnar með svo hárri vaxtaprósentu, en háir gjalddagar eru á næsta ári hjá Ítalíu

Svo má víðast um lönd bæta við í skuldasúpuna sveitarfélögum og ýmis konar opinberum og hálfopinberum fyrirtækkjum og stofnunum.

Ef ríki ætla að standa upp í hárinu á fjármálamörkuðum verða þau að greiða niður skuldir sínar.

P.S. Hér er sjónarhornið ákaflega einfalt.  Það er ekkert litið til þess hve mörgum fjármálamarkaðarnir veita atvinnu, eða hve miklar tekjur opinberir aðilar hafa af þeim.  Né heldur hvernig þræðir þeirra ná til flestra fyrirtækja í gegnum lánveitingar og þjónustu.  En það er ljóst að því skuldsettari sem þjóðfélög eru, því meira er vald fjármálafyrirtækjanna.