Örlítið um "góða fólkið" sem stuðlaði að kjöri DJ Trump

Hér er myndband frá "fréttaritaranum" Jonathan Pie (sem er alter ego grínistans Tom Walker). Hann er nokkuð ómyrkur í máli, og það má segja að "fuck" sé ef til vill of stór hluti orðaforðans. En það má vel hafa gaman af þessu og reyndar gagn ef út í það er farið. Enda fer naglinn beint á höfuðið í mörgum tilfellum. P.S. Ef til vill er það sorglegasta við þennan rant og og þennan "fréttamann" sú staðreynd að ótrúlega margir telja hann alvöru. Ef til vill segir það eitthvað um ástand fjölmiðla í nútímanum.

Hræsni Evrópusambandsríkja

Ég er reyndar sammála Þýskum stjórnvöldum þegar þau segja að Trump megi ekki gleyma Aleppo eða Krímskaga.

En ef til vill færi betur á því að Þýsk stjórnvöld og Evrópusambandið sjálft liti í eigin barm.

Hvað hafa þau gert fyrir Krímskaga? Hvað hafa þau gert til þess að Ukraína geti endurheimt stjórn yfir austur hluta landsins, hvað þá endurheimt yfirráð yfir Krímskaga?

Hvaða ríki er berjast fyrir lagningu annarar gasleiðslu yfir Eystrasaltið, frá Rússlandi til Þýskalands?

Og hvers vegna skyldu Rússar vilja leggja þá leiðslu? Hvaða hag sjá Þjóðverjar í því að hún sé lögð?

Leiðslan, ef af verður, mun auðvelda Rússum að beita þvingunum hækka verð til A-Evrópu án þess að styggja viðskiptavini sína í V-Evrópu. Auðveldar sömuleiðis valdbeitingu í ríkjum eins og Ukraínu, ef út í það er farið.

En jafn ógeðfelld sú tilhugsun er, er ég þeirrar skoðunar að Krímskagi komist aldrei aftur í hendur Ukraínu. Rússar munu komast upp með þá innrás, enda líklega flestum ljóst að í raun hefur öll andstaða þar að lútandi verið innantóm.

Þjóðir Evrópusambandsins mættu sömuleiðis líta í eigin barm, eða öllu heldur til eigin herja.

Her Þýskalands komst í fréttirnar fyrir all nokkru vegna þess að hluti hans æfði með kústsköftum vegna skorts á vopnum.

Flugherinn er "grándaður" að stórum hluti vegna fjárskorts og jafnvel innan við 10% af orustuþotum í flughæfu standi.

Því miður er svipaða sögu að segja af herjum of margra "Sambandsríkja".  Belgíski herinn er að margra mati óvenjulega vel "vopnaður eftirlaunasjóður".

En sem betur fer virðast raunveruleikinn vera að ná til einhverra.  Svíar og Finnar hafa t.d. vaknað upp við vondan draum, þegar Rússar stórauka "nærveru" sína.

Sigur Trump virðist einnig hafa vakið ýmsa stjórnmálamenn í Evrópusambandsríkjunum til umhugsunar. Að ef til vill þurfi þau að auka sínar eigin varnir, að ef til vill þurfi hergögn að "virka".

Að ef til vill sé ekki nóg að treysta á að Bandaríkin komi til bjargar og þau geti vanrækt eigin varnir.

Ef kosning Trumps hefur orðið til þess, má ef til vill segja að hún hafi þegar haft áhrif - til góðs.

 

Trump má ekki gleyma Aleppo eða Krímskaga

Auðvitað eiga "flautuleikarar" ekki að spila lög um "góða fólkið".

Það er áhugavert að heyra að það sjónarmið að Wikileaks hafi gengið of langt í aðdraganda bandarísku forsetakosninganna.

"Upp­ljóstr­ar­ar sem varpa ljósi á spillt­ar rík­is­stjórn­ir og stríðsglæpi eru ekki svik­ar­ar. Skamm­astu þín.."

En þegar ljóstrað er upp um spillta frambjóðendur og vafsamar gjörðir þeirra, þá er "gengið of langt".

Ég ritaði hér á blogginu fyrir nokkrum dögum:

"Wikileaks, sem hefur verið eins og "lýsandi viti" fyrir hinn "frjálslynda heim", er nú "handbendi Rússa". Lekar eiga ekkert erindi til almennings ef þeir hjálpa "vondu köllunum"."

Það má lengi deila um hvaða upplýsingar eigi erindi til almennings og hverjar ekki.

Í gegnum árin hefur Wikileaks birt mikið magn af gögnum sem hafa m.a. innihaldið mjög viðkvæmar persónulega upplýsingar.  Upplýsingar sem hafa skapað mörgum persónuleg vandræði og jafnvel sett líf þeirra í hættu.

Gögn á vefsvæði Wikileaks hafa einnig innihaldið nöfn "leynilegra útsendara", eða heimildarmanna, staðsettum í löndum sem slíkt setur líf þeirra sjálfkrafa í hættu.

Þess vegna hefur viðhorf margra til Wikileaks verið blendið í gegnum tíðina.

En það er ekki hægt annað en að kíma, þegar það er atganga gegn Hillary Clinton sem snýr svo mörgum gegn þeim.

Hafi upplýsingar þær sem Wikileaks hefur birt í gegnum tíðina átt erindi til almennings, ættu gögnin frá Hillary Clinton og Demókrötum svo sannarlega erindi.

En auðvitað eiga "flautuleikarar" að þjóna "góða fólkinu".

Það flækir svo auðvitað málið að það getur verið svo skratti erfitt að sjá hverjir það eru.

 

 

 

 

Sagði höfundi Downton Abbey að skammast sín

Væri ekki best að skipta á vöffum í viðræðunum?

Nú ætla Sjálfstæðisflokkur, Viðreisn og Björt framtíð að "kíkja í pakkann" og athuga hvort að þar leynist eitthvað sem þeir geta sameinast um að mynda ríkisstjórn í kringum.

Ég verð að lýsa þeirri persónulegri skoðun minni að mér lýst ekki á þessa ríkisstjórn.

Ég held að þetta sé ekki það sem Ísland þarfnast nú.  Vissulega hljómar þetta betur en 5 flokka vinstristjórn, en ríkstjórn með tveimur til þess að gera nýjum flokkum og eins manns meirihluta er ekki eitthvað sem ég held að sé rökrétt í stöðunni.

Ég held að Ísland þarfnist stjórnar sem geti stjórnað af meiri festu og með víðari pólítíska skírskotun.

Best væri auðvitað að skipta á "vöffum" í þessum viðræðum, að VG kæmi inn í viðræðurnar í stað Viðreisnar.

En það er auðvitað spurning hvað samband Viðreisnar og Bjartrar framtíðar er sterkt?

En auðvitað þarf landið að fá ríkisstjórn og rétt á líta málin opnum huga, alla vegna þangað til (ef) stjórnarsáttmáli lítur dagsins ljós.

 

Formlegar viðræður hafnar

Þeir sem vita betur en kjósendur

Ég er í sjálfu sér sammála Páli Vali, að ég get hugsað mér margar betri ríkisstjórnir en AC/D(C) stjórnina sem nú er reynt að basla saman.

En á hinn bóginn tel ég að í raun eigi allir þeir flokkar sem nú eiga sæti á Alþingi að geta átt þokkalega "samleið".  Það má í raun segja að það sé skrýtið að heyra hið gagnstæða frá einum af þeim fyrrverandi þingmönnum sem einmitt hefur verið svo tamt að tala um "ný vinnubrögð".

En reyndar hef ég stundum fengið það á tilfinninguna að "ný vinnubrögð" séu svolítil "einstefna".  Það er að segja að hjá þeim sem má heyra þetta hugtak hvað oftast, þá meina þeir að taka eigi tillit til þeirra sjónarmiða, en þeir hafa engan áhuga á því að taka tillit til sjónarmiða annara.

Því þeir "vita betur".

Ég er ekki frá því að Óttar Proppe skilji hvað ég er að fara.

Hvað varðar svo Bjarna Benediktsson og "Panamaskjölin", þá virðist fyrrverandi þingmaðurinn, Páll Valur Björnsson, ekki skilja til hvers kosningar eru. 

Þær eru til þess að kjósendur geti fellt sinn dóm.

Og sá dómur var felldur fyrir u.þ.b. tveimur vikum.

Sá dómur var á þann veg að kjósendur juku við fylgi Sjálfstæðisflokksins, hann er lang stærsti stjórnmálaflokkur landsins. Í öllum kjördæmum landsins er hann stærsti stjórnmálaflokkurinn. Í kjördæmi Bjarna Benediktssonar hlaut flokkurinn mjög glæsilega kosningu, sem flestir eru sammála því að hafi verið góður persónulegur sigur fyrir Bjarna.

Á sama tíma minnkaði fylgi Bjartrar framtíðar og kjósendur felldu þann dóm yfir þingsetu Páls Vals Björnssonar, að frekari þingsetu af hans hálfu væri ekki óskað.

Að því leiti má sjálfsagt segja að ekki sé verið að óska eftir því að Björt framtíð eigi samleið með einum eða neinum í ríkisstjórn.

En lýðræðið tekur á sig ýmsar myndir. Stærstur hluti kjósenda óskar eftir Sjálfstæðisflokknum í ríkisstjórn.

Öllum flokkum ber skylda til þess að vinna heilshugar að því að á Íslandi myndist starfhæf ríkisstjórn. Það er eðlilegt að undir þeim kringumstæðum þurfi allir flokkar að gefa eftir. 

Oft fer það svo að minni flokkar þurfa að gefa meira eftir en þeir stærri. Það getur varla talist óeðlilegur, ólýðræðislegur gangur.

Ég held að flestir kjósendur skilji það.

En það eru líka margir sem telja sig "vita betur" en kjósendur.

P.S. Vissulega var minnst á Bjarna Benediktsson í "Panamaskjölunum". Engan hef ég heyrt svo mikið sem ýja að því að það hafi verið tengt einhverju ólöglegu. Hefði svo verið má telja líklegt að mun meira hefði verið gert úr hans þætti fyrir kosningar.

Sjálfsagt hefði Ríkisútvarpið ráðið verktaka í málið.

 

Eiga ekki samleið

Svikararnir og hin "óspjölluðu".

Það hefur alltaf verið athyglisvert að fylgjast með umræðum á "vinstri vængnum" þegar kemur að samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn.

Þar snýst umræðan fyrst og fremst um "svikarana".

Þannig hefur það alltaf verið.

Alþýðuflokkurinn hefur oft þurft að bera þennan stimpil, Framsókn ekki síður, þó að hann hafi reyndar skilgreint sig sem miðjuflokk, þá hefur hann í gegnum tíðina verið frekar vinstrisækinn.

Og svikari, sem hefur ekki skirrst við að snúa baki við "sögulegum tækifærum".

Og svo sveik Samfylkingin, og þaðan má rekja allar hennar raunir, eða svo má skilja á mörgum af hennar trúu félögum.

Það eru bara Alþýðubandalagið/Vinstri græn sem hafa aldrei svikið (nema ef við kjósum að taka ríkisstjórn Gunnars Thoroddsen með (en það er í sjálfu sér fyrirgefanlegt, enda Thoroddsen ættin eins og rauður þráður í gegnum hreyfingu íslenskra sósíalista og svo klauf þessi ríkisstjórnarmyndun Sjálfstæðisflokkinn), að öðru leyti hefur getur "villta vinstrið" talist "óspjallað" hvað samstarf við Sjálfstæðisflokkinn varðar.

En vissulega er stjórnmálastarf þess eðlis að stundum þarf að gefa eftir, og þvi hafa Vinstri græn vissulega kynnst.

Þannig hafa þau þurft að sætta sig við ýmsar málamiðlanir, þó þau hafi vissulega aldrei kvikað frá grunngildunum.

Þannig var það ekki svo erfitt að sætta sig við að skuldir einkafyrirtækja væru flutt yfir á almenning með samningum við Breta og Hollendinga.

Það flaut enda með því að Vinstri græn féllust á það að Ísland yrði aðlagað að Evrópusambandinu, þótt að þau væru vissulega algerlega andsnúin aðild að því sama bandalagi.

Og samstarf við Alþjóða gjaldeyrissjóðinn er eitthvað sem Vinstri græn voru vissulega á móti (svona í stjórnarandstöðu) en "kapítitalistarnir" þar eru nú ekki svo slæmir, og þegar þeir klappa manni á bakið og segja að þeir myndu óska þess að hafa svona góða drengi að störfum í Grikklandi, þá er ekki eins og að hægt sé að segja nei við alþjóðlegu lofi.

Og þó að Vinstri græn hafi alltaf verið andsnúin aðild Íslands að NATO, er ekki eins og það eitt sé rík ástæða til þess að setja einhverjar hindranir í vegi bandalagsins í því að varpa sprengjum á Lýbíu.  Vissulega þarf alltaf að gefa eitthvað eftir fyrir pólítískt samstarf, en það eru vissulega málefnin sem gilda.

Bæði félagsmenn og kjósendur Vinstri grænna geta altént alltaf leitað huggunar í því að það er ekki eins og að flokkurinn sé reiðubúinn að ræða neitt við Sjálfstæðisflokkinn.

Ekki frekar en hann var reiðubúinn til þess að veita olíuleitarleyfi á "Drekasvæðinu".

Því pólítík snýst um málefni og "prinsipp".

Og hvað varðar Sjálfstæðisflokkinn eru Vinstri græn algerlega "óspjölluð". 

Furðar sig á Bjartri framtíð

Nokkrir molar um bandarísku forsetakosningarnar

Úrslit bandarísku forsetakosninganna komu mér eins og svo mörgum öðrum verulega á óvart. En það þýðir ekki að í úrslitunum felist fjölmargir athyglisverðir punktar og jafnvel sumir jákvæðir og aðrir ekki eins slæmir og getur litið út fyrir.

Í fyrsta lagi er alger óþarfi að ganga út frá því sem vísu að D.J. Trump, frekar en nokkur annar stjórnmálamaður, efni öll þau loforð sem hann gaf í kosningunum. Það finnst mér bera vott um að margir beri til hans allt of mikla tiltrú.

En vissulega mun skipta miklu máli hvaða loforð hann mun efna.

En tínum nokkra mola úr kosningunum.

Trump sýndi það og sannaði að það er ekki hægt að "kaupa" kosningar. Hillary Clinton eyddi og safnaði umtalsvert meira um fé en Trump (lang leiðina í tvöfallt, ef ég man rétt). En allt kom fyrir ekki.

Stuðningur fjölmiðla og gott gengi í skoðanakönnunum er ekki ávísun á sigur.

Af þessu ættu allir stjórnmálamenn að draga lærdóm af.

Á endanum er það alltaf almenningur sem kýs.

Á leið sinni í Hvíta húsið mætti D.J. Trump tveimur pólítískum "dýnastíum", Bush og Clinton.  Hann sigraði bæði.

Mikið er talað um "vegginn" sem Trump lofaði að byggja á landamærum Bandaríkjanna og Mexíkó.  Nú þegar er eru "veggir" á þeim landamærum sem í heild sinni um eða yfir 1000 km, eða í kringum 1/3 af leiðinni. 

Það jafngildir því að veggur sé langleiðina frá Íslandi til Skotlands.

Þeir kaflar sem ekki hafa "vegg" eru oft kaflar sem verður mjög erfitt að byggja vegg á, en það þýðir ekki að þeirra sé ekki gætt.

Yfir 400.000 einstaklingar voru "gripnir" á landamærunum árið 2015. Enginn veit hvað margir náðu að komast til Bandaríkjanna.

Það má líka velta því fyrir sér hvort að verra sé að byggja "vegg", og reyna að koma í veg fyrir að ólöglegir innflytjendur komist yfir landamærin, eða að halda þeim í fangelsi.  Það er ekki óvenulegt að í kringum 30.000 ólöglegir innflytjendur séu í haldi í Bandaríkjunum 'aá hverjum tíma (yfirleitt í stuttan tíma).

All nokkuð var gert úr "afmæli" falls Berlínarmúrins og áformum Trumps líkt við hann.

Reginmunur er á því að byggja múr til að halda erlendum ríkisborgurum úti, eða að byggja múr til að halda sínum eigin ríkisborgurum inni.

Ein af frumskyldum stjórnvalda er að tryggja öryggi eigin þegna.  Hluti af því eru örugg landamæri.

Margir hafa furðað sig á því að áætlað sé að Trump hafi hlotið mun meira af atkvæðum innflytjenda, ekki síst "latinos" eða "hispanics" en reiknað hafði verið með.

Það kemur mér í raun ekki svo á óvart. Þeir sem ég þekki á meðal innflytjenda (þar á ég aðallega við Kanada fremur en US) eru alls ekki frekar hlynntir ólöglegum innflytjendum, en aðrir þegnar, jafnvel síður.

Margir þeirra hafa þurft að leggja á sig langa bið, fé og fyrirhöfn til að komast löglega til landsins. Þeir eru því ekki fylgjandi því að aðrir geti einfaldlega "skotist yfir" landamærin.

Margir eru uggandi yfir því hvernig Trump hefur talað um NATO. Hann segir að aðildarþjóðir sem ekki "borgi" geti ekki nauðsynlega búist við því að Bandaríkin komi þeim til varnar.

Á þetta má líta frá mörgum sjónarhornum. Margir kjósa að líta svo á að Trump vilji að ríki borgi Bandaríkjunum fyrir "vernd". Ég efast um að það sé hans sjónarhorn, eða það sem verði ofan á.

En vissulega er ekki óeðlilegt að litið sé til þess að flest aðildarríki NATO hafa ekki eytt þeim 2%/GDP sem reglur þess gera ráð fyrir. Hvernig geta þau ríki gert kröfur til NATO, ef þau brjóta reglurnar hvert einasta ár?

Fyrir utan Bandaríkin hafa það aðeins verið Bretland, Grikkland og Eistland sem framfylgt hafa þessari reglu, í það minnsta flest ár. Pólland er líklega að ná því, en flest önnur aðildarríki, eru í kringum eða ekki mikið yfir 1%/GDP.

Ég held að Íslendingar þurfi ekki að hafa áhyggjur af þessari reglu, því auk NATO aðildarinnar hefur Ísland beinan varnarsamning við Bandaríkin.

Þetta þýðir ekki að það sé ekki margt sem megi hafa áhyggjur af varðandi Trump sem forseta Bandaríkjanna.

Þar má nefna afstöðu til fríverslunar. Alls konar vafasamar fullyrðingar um bann við komu útlendinga til Bandaríkjanna byggðu á þjóðerni eða trúarskoðunum og það má telja áfram.

Plús megin fara svo áform hans um viðamikla uppbyggingu innviða.

En ég held að bandarískt stjórnkerfi standi býsna traustum fótum. Það gerir bandarískt dómskerfi einnig.

Ég held að D.J. Trump mun fljótlega finna fyrir hvoru tveggja. Bandaríska stjórnarskráin er gömul og traust.

P.S. Eins og eðlilegt er hafa margir furðað sig á því hvernig hægt sé að vinna forsetakosningarnar í Bandaríkjunum, en hafa þó fengið færri atkvæði en helsti keppinauturinn. Þetta vilja margir meina að sé ekki lýðræðislegt og að ýmsu leyti er ekki hægt annað en að taka undir það.

En við megum ekki líta fram hjá því að í raun er ekki aðeins um það að ræða að eitt land sé að kjósa sér forseta. Það eru 50 ríki að velja sér sameiginlegan forseta.

Og rétt er að hafa í huga að þó að fjöldi kjörmanna hvers ríkis sé bundinn í stjórnarskránni, er það í valdi hvers ríkis að ákveða hvernig þeim kjörmönnum sé dreift. Næstum öll ríkin hafa ákveðið að "winner takes it all" skuli gilda. Ef ég man rétt eru það aðeins Maine og Nebraska sem úthluta kjörmönnum í hlutfalli við atkvæði.

En án þess að hafa gert á því vísindalega rannsókn, virðist misræmi atkvæða frekar vera regla en undantekning. Þannig er t.d. misvægi atkvæða í Kanada um kringum 3.5 þar sem það er mest. Og við þekkjum dæmið frá Íslandi.

 

 

 

Múslimabannið hvarf

Kjósendur og skoðanakannanir

Sigur D.J. Trump er í bandarísku forsetakosningunum er í alla staði athyglisverður og mun verða tilefni vangaveltna og rannsókna um langa hríð.

Í raun bar Trump ekki aðeins sigur á Demókrötum og frambjóðanda þeirra, heldur barðist hann einnig við hluta Rúpúblikana.

En það er rétt sem kemur fram í fréttinni að álitsgjafar og skoðanakannanir gáfu Trump ekki mikla von um sigur. Reyndar voru dæmi um að aðferðafræðum skoðanakannana væri breytt, vegna þess að nokkuð góð staða Trumps í þeim þótti ekki trúverðug.

En sú staða að skoðanakannanir og álitsgjafar séu ekki í takt við úrslit kosninga er að verða regla fremur en undantekning.

Skemmst er að minnast "Brexit" kosninganna, bresku þingkosninganna, dönsku þingkosninganna og einnig nýafstaðinna þingkosninga á Íslandi.

Hvað álitsgjafana varðar er rétt að hafa í huga að þeir eru einungis einstaklingar, með eigin skoðanir, væntingar og vonir. Það má ef til vill frekar velta því fyrir sér úr hvaða "mengi" fjölmiðlum er tamt að velja þá.

En hvað skoðanakannanir varðar er málið annað.

Þar eru notaðar "viðurkenndar" aðferðir, sem hafa þróast í áranna rás.

En þær byggjast auðvitað á því að "úrtakið" sé rétt.

Ég held að hluti skýringarinnar sé að finna í þeirri staðreynd að vaxandi hópur ber vantraust til fjölmiðla og kannanafyrirtækja.

Það eru æ fleiri sem dettur ekki í hug að gefa upp afstöðu sína í síma eða tölvu sem það telur að hægt sé að rekja til sín.  Eða það tekur þá afstöðu að einfaldast sé að gefa upp skoðun í takt við ríkjandi "andrúmsloft".

Og það eru jú fjölmiðlarnir og álitsgjafarnir sem eiga svo ríkan þátt í því að skapa það.

Það gildir sömuleiðis að sami hópur er ekki líklegur til þess að taka þátt í "panelum", enda ótrúlega margir sem hafa þá trú að þar séu þeir "kortlagðir".

Ég hugsa að svokallaðir samfélagsmiðlar hafi enn aukið á þessa tilhneygingu. Það er ekki eins og að þeir hafi verið "vítamínsprauta" fyrir jákvæð skoðanaskipti og umburðarlyndi. Alla vegna ekki eins langt og ég hef séð.

Þess vegna er talað um "gleymdu kjósendurna" og í "Brexit" kosningunum var sagt að ótrúlega stór hópur þeirra sem kusu Bretland út úr Evrópusambandinu hefði aldrei tekið þátt í kosningum áður (þrátt fyrir að hafa aldur til).

Það má ef til vill segja að partur af þessu sé fréttin sem ég sá á vísi, þar sem sagt var að stuðningsfólk Trump á Íslandi færi með veggjum.

Ég er í sjálfu sér ekki óánægður með að Trump hafi notið lítils stuðnings á Íslandi, ég var ekki stuðningsmaður hans (reyndar ekki Hillary heldur). En ég ég er ekki stuðningsmaður þess að einstaklingar verði fyrir aðkasti fyrir það að tjá skoðanir sínar eða séu beinlínis hræddir við að gera það.

Það er ekki heillandi andrúmsloft.

 

Trump og „gleymdu kjósendurnir“

Framræsla votlendis

Eitt af helstu slagorðum Donalds Trumps í kosningabaráttunni var að "ræsa fram fenið", eða "drain the swamp".

Það er í sjálfu sér skemmtilega margrætt. Að ræsa fram fenið vísar bæði til hins mikla "kerfis" sem hreyfist hægt og einstaklingarnir eiga í erfiðleikum með að finna leið í gegnum það, gengur hægt, eru stundum gerðir afturreka eða jafnvel festast í því.

Það vísar einnig til "Foggy Bottom", sem er nafn á hverfi í Washington (Hvíta húsið, er þó rétt fyrir utan hverfismörk), en ekki síður slanguryrði yfir bandaríska utanríkisráðuneytið, sem er staðsett í Harry S. Truman byggingunni í hverfinu.

Washington borg er enda að stórum hluta byggð í mýrlendi.

En nú þegar ljóst er að D.J. Trump mun verða næsti forseti Bandaríkjanna, má líkega bæta því við að þó að framræsla votlendis geti vissulega bætt lífsgæði, þá er það mikil umhverfisvá að mér skilst.

Trump mun talinn það einnig.

 

 

Vantraust samþykkt á forsætisráðherra Eistlands

Í dag samþykkti eistneska þingið (Riigikogu) vantraust á forsætisráðherra landsins, Taavi Rõivas.

Vantraust var samþykkt með 63 atkvæðum gegn 28 (10 voru fjarverandi) en 101 eiga sæti á þinginu.

Nær öruggt er talið að ný ríkisstjórn verði mynduð á allra næstu dögum. Í henni munu sitja tveri af þeim flokkum sem mynduðu ríkistjórn með Umbótaflokknum, þ.e. Sósíaldemókratar og Föðurlands og lýðveldisfylkingin. En í stað Umbótaflokksins muni Miðflokkurinn sæti í stjórninni og jafnframt muni Jüri Ratas formaüur flokksins taki við sem forsætisráðherra.

All nokkur órói hefur verið í eistneskum stjórnmálu undanfarnar vikur, en þessi breyting þykir sveigja ríkisstjórnina verulega til vinstri.

Miðflokkurinn sækir fylgi sitt ekki síst til rússnesku mælandi minnihlutans í Eistlandi, en tengsl hans við flokk Pútins, hafa í gegnum tíðina valdið mörgum Eistlendingum áhyggjum. Þau tengsl þykja þó hafa dofnað með kjöri Ratas sem formanns.

 

 

 

Sameining Viðreisnar og Bjartrar framtíðar?

Skynugir bisnessmenn vita að stundum tekur það hreinlega of langan tíma að byggja upp markaðshlutdeild. Þá getur verið gott að taka yfir eða sameinast öðrum fyrirtækjum.

Að slíkt sé yfirfært á pólítík er engin nýlunda. Sem dæmi um samruna má nefna Alþýðubandalagið og Samfylkinguna.  Fyrsti samruninn í íslenskri pólítík er svo líklega Sjálfstæðisflokkurinn.

Það hefur verið býsna áhugavert að fylgjast með samstarfi Viðreisnar og Bjartrar framtíðar. Hvort að það endar með "yfirtöku" eða sameiningu á svo eftir að koma í ljós.

En það er ljóst að náið samstarf þeirra í stjórnarmyndunarviðræðum hefur vakið athygli og að einhverju marki gefið þeim sterka stöðu, þó að það kunni vissulega að breytast, og við eigum eftir sjá hvort það endist.

Það er líklega býsna margt sem mælir með sameingu þessara flokka. Það er ekki himin og haf á milli stefnumálanna, þó að líklega teljist Viðreisn all nokkuð lengra til hægri. Kjósendahópurinn er líklega ekki mjög ólíkur. Krafan um "Sambandsaðild" er svo líklega stærsta sameiningarmálið.

4ja manna þingflokkur Bjartrar framtíðar á erfitt með að manna nefndir, en sameinaður þingflokkur væri í einni svipan orðinn næst stærsti þingflokkurinn (gæti meira að segja gert kröfu til "græna herbergisins" sem svo margir líta hýru auga) sem myndi gjörbreyta stöðunni, fyrir báða flokka, á augabragði.

Það yrði býsna sterk staða. Það myndi líka breyta því fyrir Viðreisn, að í einu vettfangi væri flokkurinn kominn með sveitarstjórnarflokk, sveitarstjórnarmenn víða um land og væri í meirihlutasamstarfi í Reykjavík, Kópavogi og Hafnarfirði.

Stærri og sterkari flokkur ætti líka að auðvelda uppbyggingu flokksstofnana fyrir báða flokka.

En auðvitað er sameining ekki sjálfgefin og líklega eru skiptar skoðanir á því hvort hún yrði til bóta.

Lauslegt samstarf getur einnig verið árangursríkt. Það gefur möguleika á að fleiri raddir heyrist, tveir formenn, tveir þingflokksformenn (sem einnig gefur fleiri einstaklingum vegtyllur og hærri laun) og svo má lengi telja.

En sé litið til framtíðar, er líklega stærsta spurningin um hvað það kostar og hvað þarf til að halda utan um og reka tvo stjórnmálaflokka, halda utan um baklandið og þróa stefnumálin og baráttusveitirnar.

Þar kemur "samlegðin" í ljós, bæði í viðskiptum og stjórnmálum.

Boltinn er hjá Bjarna

Eistneska ríkisstjórnin sprungin

Eistneska ríkisstjórnin sprakk í gær (mánudag). Ríkisstjórn sem var skipuð Umbótaflokknum (Reformierakond), Sósíaldemókrötum (Sotsiaaldemokraatic erakond) og Föðurlands og lýðveldisfylkingunni (Isamaa ja Res Publica liit, eða IRL) hefur starfað frá þingkosningunum  í mars 2015, en undanfarna vikur hafa vaxandi samstarfserfiðleikar litið dagsins ljós.

Það sem endanlega sprengdi stjórnina var ágreiningur um skipan þingmanna í stjórnir ríkisfyrirtækja.

Þegar ráðherrar Sósíaldemókrata og Föðurlands og lýðveldisfylkingarinnar fóru að endurkalla skipanir stjórnarmanna kastaðist í kekki.

Þó vilja margir meina að tímasetningin sé ekki tilviljun, en Miðflokkurinn (Keskerakond) er nýbúinn  að halda landsfund, þar sem skipt var um forystu. Fyrrum formaður, Edgar Savisaar var umdeildur, svo ekki sé sterkara til orða tekið.  Hann þótti hallur undir Rússland og umlukinn spillingarmálum (aðallega mútur), þó ekkert hafi sannast, í það minnst kosti enn (en dómsmál er í gangi).  Afstaða flokks og staða formanns gerði það að verkum að enginn annar flokkur hefur viljað starfa með Miðjuflokknum um all nokkra hríð.

Jüri Ratas, nýr formaður Miðflokksins þykir hins vegar af öðru sauðarhúsi, og er sagt að allir ríkisstjórnarflokkarnir hafi nú þegar leitað til hans um samstarf.

En vantraust á núverandi forsætisráðherra Taavi Rõivas (Umbótaflokknum) er boðað að verði lagt fram í þinginu á morgun (miðvikudag).  En Rõivas hefur ekki sagt af sér og er ekki reiknað með því að hann geri það.

Staðan í þinginu (Riigikogu) þar sem sitja 101 þingmaður er að Umbótaflokkurinn er með 30 þingmenn, Sósíaldemókratar 15, Föðurlands og lýðveldisfylkingin 14, Miðflokkurinn 27 og svo eru Frelsisflokkurinn og Íhaldsflokkur fólksins einnig á þingi, með 8 og 7 þingmenn.

Lang líklegast er talið að Umbótaflokknum verði einfaldlega skipt út fyrir Miðflokkinn, en einnig er talið að möguleiki sé á stjórn Umbótaflokksins og Miðflokksins.

Þannig muni ríkisstjórn Eistlands sveigjast mikið til vinstri, en Föðurlands og lýðveldisfylkingin getur þó ekki talist vinstri flokkur.

All nokkur órói hefur verið í eistneskum stjórnmálum og er skemmst að minnast vandræðagangs í kringum forsetakosningar fyrir fáum vikum. Þá gat þingið ekki komið sér saman í þremur atkvæðagreiðslum, og Kjörmannaráðið ekki í tveimur. Loks eftir það kom þingið sér saman um nýjan forseta.

Sú skoðun heyrist líka að óróinn nú eigi einhverjar rætur í "hrossakaupum" í kringum forsetakosningarnar.

En ef Umbótaflokkurinn hverfur úr stjórn eru það all nokkur tíðindi. Ef ég man rétt hefur flokkurinn verið í stjórn síðan 1999 og átt forsætisráðherra samfleytt frá 2005.

Miðflokkurinn hefur ekki verið í ríkisstjórn síðan 2007 og hefur aldrei verið í forsætisráðuneytinu.

Ef Jüri Ratas verður forsætisráðherra nú, 38 ára gamall verður hann með yngri forsætisráðherrum Eistlands frá upphafi.

En Rõivas var aðeins 34. ára þegar hann tók við 2014 og Mart Laar var aðeins 32. ára þegar hann varð forsætisráðherra 1992.

 

 

 

Ríkisstjórn Eistlands fallin

"Brexit" - Ríflega fjórum mánuðum síðar

Nú eru rúmlega fjórir mánuðir liðnir frá því að Bretar samþykktu í þjóðaratkvæðagreiðslu að yfirgefa Evrópusambandið.

Þær heimsendaspár sem haldið var að almenningi fyrir atkvæðagreiðsluna hafa ekki ræst, en svo að fyllstu sanngirni sé gætt, er rétt að hafa í huga að hið formlega ferli er ekki hafið.

Og það er næsta víst að ef þessi dómur verður staðfestur af hæstarétti, mun ferlið tefjast, líklega verulega.

Það sem þó líklega mun knýja málið áfram er að enginn flokkur, líklega utan hugsanlega Íhaldsflokksins hefur áhuga á kosningum nú.

Verkamannaflokkurinn er í sárum (það var óvæntur "bónus" sem Íhaldsflokkurinn fékk með "Brexit" atkvæðagreiðslunni), og myndi hugsanlega horfa upp á fjöldaflótta til UKIP ef kosningar yrðu fljótlega, ekki síst ef þær yrðu haldnar vegna þess að Verkamannaflokkurinn hefði komið í veg fyrir "Brexit".

Frjálslyndi flokkurinn varð mjög illa út úr síðustu kosningum, er enn í sárum, en myndi ef til vill geta bætt sig örlítið.

UKIP er á góðri leið með að tortíma sér eftir brottför Nigel Farage, en hlutirnir gætu þó breyst verulega ef kosningar yrðu, hefði þingið hefði stoppað "Brexit". Farage myndi án efa snús aftur, það gæti gefið flokknum nýtt líf. 

En ef kosningar yrðu fljótlega, bendir allt til stórsigur Íhaldsflokksins.

En ef við snúm okkur aftur að því sem gerst hefur síðan "Brexit" var samþykkt.

Fyrirtæki og markaðir byggjast ekki hvað síst á væntingum, má halda því fram að þó nokkuð af þeim hörmungum sem "lofað" var að myndi hellast yfir Breta ættu að hafa látið á sér kræla.

Svo er þó ekki.

En vissulega hefur breska pundið veikst, og víst benda margir "Brexit" andstæðingar á það og segja að Bretar séu fátækari en áður.

Og því verður ekki neitað að pundið hefur vissulega lækkað, en það má halda því fram að það sé nákvæmlega það sem Bretar þurftu á að halda.

Um all langa hríð höfðu Bretar lifað um efni fram - þeir voru ekkert ríkari en þeir eru nú. Viðskiptajöfnuður var neikvæður og pundið var sterkara vegna erlends fés sem streymdi inn í landið, til fjárfestinga (ekki síst í húsnæði, sem hleypti upp verðinu) og í formi lána.

Íslendingar ættu að þekkja það nokkuð vel að sterkt gengi er ekki eintóm blessun. Mörg af stærstu ríkjum heims hafa enda staðið í óformlegri keppni um að lækka gengi gjaldmiðla sinna.

En stærsta spurningin er hvernig hugsanlegir samningar á milli Bretlands og Evrópusambandsins muni takast?

Eða takast þeir hreint ekki?

Því miður er æ fleira sem bendir í þá átt að samningar muni hreinlega ekki takast, eða þá ekki verða samþykktir af öllum þjóðum "Sambandsins". Aðild Breta muni hreinlega renna sitt skeið eftir að 2ja ára samningaviðræðum er lokið.

Bretar flytja út stærri hluta þjóðarframleiðslu sinnar til "Sambandslanda", en þau til Bretlands. Það liggur nokkurn veginn í augum uppi þegar horft er til stærðarmunarins. En "Sambandslöndin" hafa flutt meira til Brelands, en Bretar til þeirra, viðskiptamunurinn hefur legið "Sambandsmegin".

En ef engir samningar nást og tollar skella á, hvað gerist? Augljóslega munu vörur frá "Sambandinu" verða 25 til 30% dýrari (að jafnaði) í Bretlandi, en var fyrir atkvæðagreiðsluna. En breskar vörur munu verða á sama verði, eða hugsanlega ódýrari í "Sambandinu".

Það er því ekki ólíklegt að viðskiptajöfnuðurinn myndi flytjast yfir til Bretlands. Samdrátturinn er mun líklegri "Sambandsmegin".  Einnig er vert að horfa til þess, þó að engin reynsla sé komin á það, að Bretland mun líklega eiga auðveldara með að gera fríverslunarsamninga í framtíðinni en "Sambandið".

Staðan er sú nú, að það eru fyrst og fremst fyrirtæki "Sambandsmegin" sem finna fyrir erfiðleikum eftir "Brexit". Þar er að verki tímabær gengislækkun pundsins. Það má vissulega deila um hvað sé "rétt" gengi og hvort nú sé yfirskot eða hvort gengið eigi eftir að falla frekar.

Einna fyrst til að finna fyrir erfðiðleikunum voru fyrirtæki í landbúnaðargeiranum á Írlandi. Í frekar skrýtnum "tvisti", eru þau nú sum hver farin að hugleiða að flytja hluta af starfsemi sinnar til Bretlands.

Það eru vangaveltur sem eiga líklega eftir að endurtaka sig víða um "Sambandið", en að sjálfsgögðu einnig á hinn vegin, í Bretlandi.

Reyndar er "Sambandið" sjálft farið að finna fyrir þessu, enda borga Bretar nú framlag sitt með mun verðminni pundum en reiknað var með í áætlunum þess. Margir óttas ennfremur það tekjufall sem verður þegar Bretar fara út, enda greiddu þeir hæstu upphæð á íbúa allra aðildarríkja árið 2015.

Mikið hefur verið rætt um stöðu fjármálageirans í Bretlandi, margir vilja meina að hann verði fyrir þungu höggi standandi utan "Sambandsins" og fjármálafyrirtæki muni flytja frá Bretlandi í stórum.

Ég held að það sé óumflýjanlegt að störf úr fjármálageiranum muni flytjast frá London. En lang líklegast er að borgin haldi titli sínum sem fjármálahöfuðborg Evrópu. Störf munu flytjast til borga á við Frankfurt, Dublin, Vínar, Zurich, New York og Hong Kong.

En það getur engin evrópuborg keppt við London í "heildar umhverfi" fyrir fjármálafyrirtæki.

Svo má aftur deila um hvort að það sé gott eða slæmt að hlutfall fjármálastarfsemi í þjóðarbúinu dragist saman, en það er sjaldnast jákvætt þegar vel launuð störf hverfa úr landi.

En auðvitað verður þeirri spurningu hvort að Bretlandi komi til með að vegna betur innan eða utan "Sambandsins" aldrei svarað með 100% vissu. Það er einfaldlega ekki svo að við höfum "annað Bretland" sem heldur áfram í "Sambandinu" og við getum séð muninn eftir 10 ár eða svo.

Það er heldur ekki svo að "Sambandsaðild" sé eina breytan sem ákveður hvernig þjóðum vegnar í lífsbaráttunni.

Í kjölfar "Brexit" stendur Bretland frammi fyrir ótal mörgum valkostum og þarf að ákveða hverjir muni gagnast best.

Sömuleiðis er staðan þannig "Sambandsmegin", þar bjóðast ótal kostir, ótal leiðir og spurningin er hvað er ´rétt og hvað er rangt og um það eru auðvitað skiptar skoðanir.

En það sem skiptir meginmáli er að Bretland verður frjálsara til að marka sér sína eigin leið, með sína eigin pólítíkusa sem þeir sjálfir geta skipt um, dregið til ábyrgðar og lagt línurnar í kosningum.

Til lengri tíma er ég þeirrar skoðunar að það muni reynast þeim vel.

Það þýðir ekki að "gatan liggi greið", það er óvissa og ákveðnir erfiðleikar framundan, enda ekki einfalt mál að aðgreina sig frá bákni eins og "Sambandið" er.

Eins og staðan er nú virðist það algengt viðhorf að það þurfi að "hegna" Bretlandi, svona rétt eins og það hafi framið afbrot.

Það er óskandi að skynsamari raddir innan "Sambandsins" nái yfirhöndinni, og það verði ofan á að þjóðir geti átt gott samstarf, án þess að stefna að "æ nánari samruna".

Ef til vill ætti viðskiptasamningur Kanada og Evrópusambandsins að geta verið fordæmi í þá átt.  Við verðum að vona að aðildarríki "Sambandsins" samþykki og staðfesti hann fljótlega.

 

Er Brexit búið að vera?

Skynsamir Norðmenn?

Mikið er rætt um hvort að best sé fyrir Íslendinga að taka upp erlendan gjaldmiðil.  Þá ýmist með Evrópusambandsaðild eður ei.

Einn stjórnmálaflokkur lagði mikla áherslu á að festa krónuna við erlendan gjaldmiðil, euroið. Ég hef jafnvel heyrt verkalýðsforingja segja að það sé eins og tónlist í eyrum hans.

Eitt af þeim ríkjum sem Íslendingar tala gjarna um að ætti að taka til fyrirmyndar er Noregur. Þeim hefur enda að mörgu leyti tekist vel upp við að byggja upp sitt þjóðfélag.

Reyndar gengu hlutirnir svo langt að margir vildu taka upp norska krónu, og enn aðrir vildu hreinlega ganga Noregskonungi á hönd. Vildu að Ísland yrði fylki í Noregi. Það er þetta með að sagan endurtaki sig.

Fylgi við þá skoðun virðist hafa dregist saman, nokkuð í samhengi við olíuverð, þó líklega heldur skarpar ef eitthvað er.

En hvað gerðu Norðmenn þegar olíuverð féll skarpt?  Héldu þeir gengi krónunnar óbreyttu, eyddu þeir varasjóðum sínum til þess að verja krónuna?

Skyldi Norðmönnum ekki hafa flogið í hug að farsældin fælist í föstu gengi?

Þeir hafa "Sjóðinn" sem hefði getað varið krónuna þeirra falli, í það minnsta um all langa hríð.

En samt kusu þeir að láta krónuna falla.

En þýðir það ekki að norskur almenningur býr við skert kjör?  Vissulega, innfluttar vörur hafa hækkað, og norskir ferðalangar eru ekki "jafn ríkir", ferðist þeir til Eurosvæðisins, Bandaríkjanna nú eða Íslands.

En "skerðingin" lagðist jafnt á allar norskar krónur. Það var ekki svo að þeim fækkaði í launaumslögunum, en stæðu fullgildar í bönkunum.  Það er hins vegar leiðin sem þjóðir Eurosvæðisins fara.

En samfara verðfalli bæði olíu og norsku krónunnar hefur atvinnuleysi aukist, enda miklar uppsagnir í olíuiðnaðinum.

En aðrar útflutningsgreinar (t.d. útgerðir, fiskeldi og fiskvinnsla) hafa notið gengislækkunarinnar og dregið úr högginu. Og ferðaþjónusta hefur átt býsna góð ár, þrátt fyrir að dregið hafi úr fjölda viðskiptaferðalanga vegna samdráttar í olíunni.

Innovasjon Norge segir m.a. í skýrslu 2015:

Part of the reason for this increase is the low exchange rate, which boosts foreign tourists’ spending power in Norway, but the low exchange rate is not the only cause behind the increase in Norway’s share of international tourism.

Allt þetta þekkja líkega margir Íslendingar.

En svo er auðvitað hættan sem blasir við, að ef olíuverð hækkar, þá muni norska krónan styrkjast.

Sú er auðvitað einnig hættan sem blasir við Íslendingum nú, þegar krónan styrkist jafnt og þétt.

Ýmsir vilja koma í veg fyrir þá styrkingu með lagasetningu.

En það er líka spurning hvað gerist þegar höftin í kringum krónuna hverfa að mestu, hvort ekki verði meira jafnvægi á inn og útstreymi.

En hér fyrir neðan má sjá gengisþróun norsku krónunar gagnvart dollar og euroi síðastliðin 5 ár.

 

Hófstillta, hófsama, frjálslynda miðjufólkið

Ég var að þvælast um netið þegar ég sá þessa stuttu frétt á Eyjunni. Þar er verið að ræða um hvar miðjan sé í íslenskum stjórnmálum og hverjir þá miðjumenn - gjarna bætt hófsamir fyrir framan.

Þar lýsir Ögmundur Jónasson yfir undrun sinni á því að Viðreisnarfólk tali um sjálft sig með miðjufólk, en bætir því við að sjálfur hafi hann álitið sig "frjálslyndan miðjumann".  En það var auðvitað einmitt frasinn sem Viðreisn fór fram undir í nýafstöðnum kosningum.

En það er líklega einmitt meinið, "holir frasar" eru teygðir og togaðir yfir hin ólíklegustu sjónarmið.

Hver hugsar um sjálfa/n sig sem harðsvíraða "öfgamanneskju"?

Sjálfur hef ég ég alltaf litið á sjálfan mig sem hófstillinguna holdi klædda og frjálslyndur er ég fram úr hófi.

En samt á ég hvorki fulla samleið með þeim Ögmundi Jónassyni, eða Pawel Bartozek í pólítík.

Samt hef ég í gegnum tíðina verið sammála Ögmundi á stöku sviðum, og borið fyrir honum mikla pólítíska virðingu. En ég get samt ekki stillt mig um að velta fyrir mér, hverjir eru í þeim fjölda sem er vinstra megin við Ögmund í íslenskri pólítík ef hann er staddur á miðjunni?

Eins er það með Pawel, mér hefur í gegnum tíðina líkað við æði margt sem hann hefur sett fram, bæði í blöðum/vefritum og útvarpi.  Ekki síst vegna þess að hann setur sínar skoðanir fram með föstum en hófstilltum hætti. 

Ég kann vel að meta slíkt.

En ég hef ekki litið á Pawel, ekki frekar en Ögmund, sem miðjumann í íslenskri pólítík.

Ef til vill er þetta angi af "algórhytmabómullinni" sem er að skjóta upp kollinum í umræðunni. Þar sem allir eru umkringdir jákvæðum skoðanasystkinum og allir utan "bómullarinnar" eru lítt þenkjandi "öfgamenn". Allt "gott fólk" er á miðjunni. En það er einmitt vaxandi tilhneyging í umræðunni, að sýna æ minna tillit til andstæðra skoðana og æ minna umburðarlyndi.

Ég er ekki dómbær á það, ég nota enga af þessum "samfélagsmiðlum", mér finnst þeir ekki henta mér, hef takmarkaðan áhuga á því hvað kunningjar mínir, hvað þá "frægt fólk" gerir í frítíma sínum eða snæðir. Líklega er eitthvað af "neanderdalsgenum" í mér.

En þegar upp er staðið, skiptir ekki meginmáli hvar á hinu pólítíska litrófi skoðanir eru staðsettar, það er lítið vandamál fyrir flesta að mynda sér skoðun á því hvort þeir séu sammála eður ei, jafnvel þótt pólítísk gps hnit liggi ekki fyrir.

 

Pólítískur brandari dagsins

Eins og margir eflaust vita, hefur breskur dómstóll úrskurðað að ríkisstjórnin þar í landi þurfi að bera úrsögn "Sameinaða konungsveldisins" undir þarlent þing.

Því geti ríkisstjórnin ekki ákveðið að beita "grein 50" þegar henni best þykir.  Það verði í raun ákvörðun þingsins, og þjóðaratkvæðagreiðslan hafi aðeins verið ráðgefandi, en valdið liggi hjá þinginu.

Ríkisstjórnin hefur ákveðið að áfrýja þessum úrkurði til æðra dómstigs.

Nú er mér sagt, að jafnvel þó að það dómstig myndi staðfesta dóminn, þá eigi breska ríkisstjórnin jafnvel einn enn möguleika.

Hún geti áfrýjað ákvörðun æðsta dómstigs Bretlands til Evrópusambandsdómstólsins (European Court of Justice). 

Þó eru lagaspekingar ekki sammála um hvort að þessi möguleiki eigi við eður ei.

Ekki getur þó líklegt talist að sá möguleiki yrði notaður, enda varla möguleiki á einhverju meira kaldhæðnislegra en slíku.

 

Smá "Brexit" tvist

Fyrirsögnin við þessa frétt:  "Átti að leita heimildar þingsins", er að mínu mati röng. Hún ætti að vera "Þurfa að leita heimildar þingsins".

Ég segi það vegna þess að formlegt úrsagnarferli Bretlands er ekki hafið og hefst ekki fyrr en "grein 50" er virkjuð.

Það sem þessi dómur gerir hins vegar er að hann gæti orðið til þess að það ferli drægist, nú eða hugsanlega að þessi ríkisstjórn geti ekki hafið ferlið.

Að ýmsu leyti má segja að þessi úrskurður komi ekki alfarið á óvart, enda þingbundin konungs/drottingarstjórn í Bretlandi.

Lagalega er þjóðaratkvæðagreiðslan sem haldin var um "Brexit" ekki bindandi, þannig að frá því sjónarmiði geta þingmenn einfaldlega sagt nei.

Persónulega held ég að þetta komi ekki til með að breyta niðurstöðunni. Ég held að fáir þingmenn muni þora að ganga gegn niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar og Lávarðadeildin mun ekki gera það heldur.

En það er mjög líklegt að þetta muni seinka ferlinu, því frumvarp í þinginu, umræður, yfirferð lávarðanna o.s.frv. mun hugsanlega koma í veg fyrir að "grein 50" verði notuð í mars næstkomandi.

En svo mun ríkisstjórnin án efa áfrýja málinu.

En ef við lítum augnablik fram hjá málefninu, þá hlýtur þetta að teljast sigur þingsins, yfir framkvæmdavaldinu.

 

 

 

Átti að leita heimildar þingsins

Orð ársins í ensku: Brexit

Collins orðabókin hefur tilkynnt um top 10 lista yfir orð ársins 2016.

Í fyrsta sæti trónir orðið "Brexit".  Collins segir það þýðingarmesta nýyrðið í ensku undanfarin 40 ár, eða síðan "Watergate" kom til sögunnar og síðan fjöldinn allur af "gate málum" málum.

En orðabókarmenn hafa segjast aldrei hafa séð aðra eins sprengingu í notkun orðs eins og "Brexit", síðan orðsins var fyrst vart árið 2013.

Áhrifin, þó þau hefðu líklega orðið þau sömu, þó annað orð hefði verið notað, eru enda gríðarleg og finnast um víða veröld, þó að varla sé hægt að segja að "Brexit" hafi byrjað enn þá.

En það má líklega heldur ekki vanmeta hve vel gerð orð sem falla vel að tungunni og eru auðveld í notkun, geta haft mikil áhrif.

Hversu auðveldara er að ræða um "Brexit", en "úrsögn Bretlands úr Evrópubandalaginu".

Í öðru sæti er svo hið dansk ættaða "hygge", og í því þriðja "mic drop".

"Trumpism" nær svo fjórða sætinu.

 

Eru alþingismenn launalegir eftirbátar verkalýðsforystunnar?

Nú er fátt rætt af meiri þrótti en launamál alþingismanna og nýfallinn úrskurður kjararáðs.  Engin leið er að segja annað en að launahækkunin sé mikil. Verkalýðsforkólfar og margir aðrir hafa farið "hamförum á sviðinu", ef svo má að orði komast.

En við hverja á að miða þegar laun alþingismanna eru ákvörðuð?

Maður sem að alla jafna hefur reynst mér góð og sönn uppspretta upplýsinga sendi mér póst í dag og sagði mér að þrátt fyrir ríflega launahækkun, væru laun alþingismanna enn lægri en þekktist t.d. í "verkalýðsforingjageiranum".

Þannig séu laun t.d. forseta ASÍ mun hærri en þingfararkaup.

Skyldi það vera rétt?

Hver skyldu vera laun annarra verkalýðsforingja?

Er eitthvert "kjararáð" starfandi í verkalýðsfélögunum?

Hver ætti nú "goggunarröðin" hvað varðar laun að vera?  Ættu alþingismenn að vera með hærri laun en verkalýðsforingjar, eða öfugt?

Hvað finnst þér.

„Meðlimir kjararáðs eru ekki vont fólk“

Hvað eiga Samfylkingin og Framsóknarflokkurinn sameiginlegt?

Gamall kunningi minn spurði mig þessarar spurningar yfir netið:   Hvað eiga Samfylkingin og Framsóknarflokkurinn sameiginlegt?

Þó að sjálfsagt megi finna ýmislegt fannst mér þó það ekki liggja í augum uppi. Eftir að ég viðurkenndi að hafa ekki svarið kom það um hæl.  Þeir hafa báðir haft 6 formenn á þessari öld.