Samfylking og Viðreisn lúta í lægra haldi fyrir "pólítískum ómöguleika"

Persónulega myndi ég segja að það standi upp úr í yfirstandandi stjórnarmyndunarþreifingum að bæði Samfylkingin og Viðreisn hafi lýst því yfir að flokkarnir telji ekki nauðsynlegt að þjóðaratkvæðagreiðsla um aðlögunarviðræður Íslands að "Sambandin" fari fram.

Ef til vill má orða það svo að þessir flokkar rekist utan í "pólítískan ómöguleika" og lotið í lægra haldi fyrir honum.

Það má líka orða það svo að skynsemi og raunsæi hafi orðið ofan á, en slík orð notaði formaður Samfylkingarinnar um þennan viðsnúning flokksins.

Enginn talar um að snúið hafi verið baki við stefnuskrám þessara og flokka og fullyrðinga sem forystufólk þeirra fór með í kosningabaráttunni.

Það er engu líkara en að bæði almenningi og fjölmiðlafólki þyki það sjálfsagt að þessir flokkar leggi niður jafnvel þau stefnumál sem annar þeirra var stofnaður um, bara ef það gæti nú orðið til þess að þeir kæmust í ríkisstjórn, fengju völd.

En líklega rákust þessir flokkar á "pólítískan ómöguleika". Meirihluti Íslendinga hefur ekki áhuga á því að ganga í "Sambandið", næsta víst gildir það sama um meirihluta alþingismanna.

Og það sem meira er, líklega er enginn vilji hjá Evrópusambandinu að taka upp viðræður við Íslendinga undir þessum kringumstæðum, enda sigldu viðræðurnar í strand á árinu 2011.

Í raun hefur ekkert breyst síðan, kaflinn um sjávarútvegsmál er ekkert greiðfærari nú en þá, enda hefur skilyrðum Alþingis í þá veru ekki verið breytt.

Stjórnarskráin er enn sú sama.

En auðvitað ræddu Viðreisn og Samfylking ekkert um slík mál fyrir kosningar, þau vildu bara þjóðaratkvæðagreiðslu, það hljómar vel, hver er eiginlega á móti slíku.

En "pólítískur ómöguleiki" hefur náð þessum flokkum á hlaupunum, þá gefst oft best að losa sig við "byrðar" eins og stefnumál, sem hægir á í "stóladansinum".

 

 

ESB-kosning ekki skilyrði

Sífelld leit Íslenskra vinstrimanna að svikurum og sökudólgum

Ég held að innst inni hafi fæstir orðið hissa á því að vinstriflokkarnir fjórir næðu ekki saman í ríkisstjórnarmyndun.

En það kom ekki í veg fyrir að æstasti hluti Íslenskra vinstrimanna færi að leita að sökudólgum og svikara og beindust böndin og reiðin aðallega að Framsóknarflokknum.

En flestir flokkarnir sem tóku þátt í þessum samræðum virðast hafa verið þeirrar skoðunar að nauðsynlegt væri að skjóta styrkari stoðum undir hugsanlega stjórn.

Samfylking (og hugsanlega fleiri) virðist hafa verið þeirrar skoðunar að rétt væri að taka Viðreisn í samflotið (Þorbjörg Katrín sat þæg og góð á hliðarlínunni og lét góð orð falla til þeirra flokka sem stóðu í viðræðunum).

Framsóknarflokkurinn (og hugsanlega fleiri) var þeirrar skoðunar að Viðreisn væri ekki góð viðbót í hópinn.

Framsóknarflokkurinn leggur til að Miðflokknum verði boðið að koma að viðræðunum.

Samfylkingin (og hugsanlega fleiri) höfnuðu þeirri tillögu.

Þá er orðið ljóst að erfitt virðist að ná samkomulagi um hvaða flokki eigi að bæta í samstarfið og Framsóknarflokkurinn ákveður að þá sé ekki tilgangur með því að halda áfram með viðræðurnar.

Er það ekki hreinlega betra en að "teigja lopann" ef ekki næst samkomulag um hvaða flokkar eiga að stjórna saman?

Svo má sömuleiðis velta því fyrir sér hvort að ekki sé rökréttara að bjóða einum helsta sigurvegara kosninganna ríkisstjórnarþátttöku, frekar en fyrrverandi ríkisstjórnarflokki sem beið afhroð í kosningunum og hefur innan sinna vébanda fráfarandi fjármálaráðherra sem lagði fram fjárlagafrumvarp sem allir vinstriflokkarnir voru óhressir með?

Hver lagði þá stærri "stein í götu" viðræðnanna, sá flokkur sem hafnaði Viðreisn eða sá flokkur sem hafnaði Miðflokknum?

Um það er að sjálfsögðu skiptar skoðanir og um slíkt má lengi deila, en ef niðurstaða almennings í nýafstöðnum kosningum er tekin til hliðsjónar, liggur það í augum uppi.

En það kemur ekki í veg fyrir að æstir vinstrimenn tali um á sem ekki gera eins og þeim best þóknast sem svikara.

Það er því miður heldur ekkert nýtt í Íslenskri pólítík.

 

 

 

Katrín hitti Sigmund Davíð í gær