Katrínu lyft á stallinn

Ég held að það sé enginn vafi á því að Katrín Jakobsdóttir er með vinsælustu stjórnmálamönnum á Ísland undanfarin ár, ef ekki sá allra vinsælasti.  En mér þykir henni þó gert full auðvelt fyrir í þeirri könnun sem vitnað er til hér.

Hvort að þeir þrír valkostir sem boðið er upp á eiga að endurspegla vinstri, hægri og miðju Íslenskra stjórnmála veit ég ekki, en það þarf ekki að koma neinum á óvart að Katrín njóti stuðnings fylgismanna annara vinstriflokka.

Hefðu aðrir foringjar stjórnmálaflokka verið með í könnuninni, þykir mér næsta víst að útkoman hefði verið önnur, enda þykir flestum "sinn fugl fagur" í stjórnmálum sem annars staðar.

Það má enda segja að Bjarni og Sigurður séu með áþekkan í stuðning í könnuninni og flokkar þeirra njóti.

Þykir mér því líklegt að hið sama myndi gilda um aðra stjórnmálaforingja.

Það breytir því ekki að ef úrslit komandi kosninga verða í svipuðum stíl og skoðanakannanir eru nú, getur fátt komið í veg fyrir að Vinstristjórn verði mynduð og þá næsta víst undir forsæti Katrínar Jakobsdóttur.

Það eina sem getur komið í veg fyrir það er að Sjálfstæðisflokkurinn styrki stöðu sína og það verulega.

 

 

Katrín nýtur stuðnings flestra

Það er þetta með meint tap samstarfsflokka í ríkisstjórnum

Það virðist nokkuð vinsælt að ræða meint tap samstarfsflokka Sjálfstæðisflokksins í ríkisstjórnum. Það virðist þó vera lítið annað en þrálát mýta, samanber færslu mína fyrir all nokkrum árum.

Þetta barst svo nokkuð í tal í athugasemdum við færsluna hér á undan.

En þó að reynsla annara flokka af ríkisstjórnarsamstarfi við Samfylkingu og Vinstri græn sé umtalsvert minni, enda flokkarnir á nýlegum kennitölum, væri ef til vill ekki úr vegi að skoða hvernig samstarfsflokkum þeirra hefur vegnað.

Hvernig hefur þeim tveimur flokkum sem hafa myndað ríkisstjórn með Samfylkingu vegnað í kosningum þar á eftir?

Svo er varla hægt að minnast ógrátandi á útreið þess eina flokks sem hefur verið í ríkisstjórnarsamstarfi við Vinstri græn.  Þar á bæ hafa Íslandsmetin tapfallið í fylgistapi, reyndar einnig þegar flokkurinn hefur verið í stjórnarandstöðu.

Stundum nægir að vera einn í liði til að tapa fylgi, rétt eins og um sjálfsónæmi sé að ræða.

En það virðist líka hafa verið raunin undanfarin ár, að þeir flokkar sem harðast berjast fyrir "Sambandsaðild", tapi hvað hraðast fylginu.

Að ganga óbundnir til kosninga

Nú þegar farið er að styttast í óvæntar kosningar, keppast flokkarnir við að lýsa því yfir að þeir gangi til þeirra óbundnir og get starfað með næstum öllum.

Jafnharðan rísa upp raddir sem lýsa því yfir að þetta sé til skammar og kjósendur vilji og eigi rétt á því að vita hvers kyns stjórn flokkar komi til með að mynda eftir kosningar.

Þeir fullyrða að kjósendur vilji hafa skýra valkosti.

Að ýmsu leyti má segja að þetta sé rétt, margir kjósendur eiga sér sitt óska stjórnamynstur og vitneskja um slíkt fyrirfram gæti leitt þá til stuðnings við einhvern þeirra flokka sem væri líklegastur til að gera slíkt að veruleika.

En eins og svo oft eru líka önnur sjónarhorn.

Hví skyldu t.d. kjósendur Vinstri grænna óska þess að flokkur þeirra sé utan ríkisstjórnar eingöngu vegna þess að Samfylkingin (eða einhver annar flokkur) hlýtur slæma útreið?

Og hvað með nýja flokka, eiga þeir að vera skyldaðir til að "gefa sig upp" í eina fylkingu eða aðra?

Ef svo er ekki, er staðan lítið breytt frá því sem verið hefur, tvær fylkingar með "kingmaker" á milli.

Það má líka velta því fyrir sér, hvers vegna flokkar þurfa að bjóða fram "marghöfða" ef þeir hafa skuldbundið sig til þess að starfa saman?

Að ýmsu leyti má því segja að "óbundna" fyrirkomulagið sá ágætt, þó að það sé ekki gallalaust.

Því engin veit hvað kemur upp úr kjörkössunum og hvaða styrkleika hver flokkur mun hafa. 

Það er ekki síst það sem mun ráða úrslitum um hvernig ríkisstjórn verður mynduð - svona ef og þegar það mun takast að loknum kosningum.

 

 

 

Allt of langt gengið

Það er sjálfsagt að einstaklingar, dánarbú og erfingjar verndi rétt sinn og sjálfsagt að berjast gegn því að óprúttnir aðilar noti "eignir" annara til að selja vörur sínar.

En hér er allt of langt gengið.

Það er full ástæða til að berjast gegn því að frægt fólk og "fyrirmenni" slái eign sinni á nöfn og orð.

John (með fjöldan allan af afbrigðum, s.s. Ivan, Johnny, Johan, Jóhannes, Jón o.s.frv) er líklega með algengari nöfnum í heiminum. Líkindin á milli Lemon og Lennon eru svo ákaflega hæpin, svo ekki sé sterkari til orða tekið.

Þess utan er svo John heitinn Lennon langt í frá sá eini sem hefur borið það eftirnafn.

Það er rétt að vara við þreyfingum sem þessum, þar sem fjársterkir og frægir aðilar reyna að slá eign sinni á nöfn, orð eða orðasambönd.

 

 

 

Ono í hart við límonaðiframleiðanda

Það eru vissulega til fordæmi fyrir því að greidd séu atkvæði um sjálfstæði í lýðræðisríki

Það er ekki rétt hjá Spænsku ríkisstjórninni að engin fordæmi séu fyrir því í lýðræðisríkum að greidd séu atkvæði um hvort að héruð segi sig úr "ríkinu".

Skemmst er að minnast atkvæðagreiðslu í Skotlandi, um hvort ríkið ætti að segja sig úr Sameinaða konungdæminu og verða sjálfstætt.

Svo má minnast tveggja atkvæðagreiðslna í Kanada, þar sem Quebecbúar greiddu atkvæði 1980 og 1995, um hvort "héraðið" skyldi stefna að sjálfstæði. Atkvæðagreiðslurnar fóru fram með samþykki alríkisstjórnarinnar, þó að vissulega hefði hún líklega kosið sleppa við slíkar kosningabaráttur.

Persónulega þykir mér Spænska ríkisstjórnin taka rangan pól í hæðina. Hún ætti að sætta sig við að lýðræðið hafi sinn gang og að íbúar Katalóníu taki ákvörðun um hvort að þeir vilji tilheyra Spáni eður ei.

Ríkisstjórnarinnar er hins vegar að færa fram rök um að Katalóníubúar séu betur komnir innan Spænska ríkisins.

Viðbrögð ríkisstjórnarinnar benda hins vegar til örvæntingar og valdnýðslu.

Ég hygg að að það sé ekki rétta leiðin til að vinna Katalóníubúa til fylgis við Spænska ríkið.

 

 

 

 

Rafmagnað andrúmsloft í Barcelona