Rétttrúnaðarlögreglan lætur til sín taka

Ég verð að viðurkenna að ég er eiginlega steinhissa. Persónulega þykir mér ótrúlegt að ég sé að fylgjast með atburðum sem þessum á Íslandi árið 2016.

Sjálfur er ég svo illa "tjúnaður" inn á hinn pólítíska rétttrúnað að ég get einfaldlega ekki séð neitt hatur í þeim ummælum sem birt eru í þessari frétt.

Ég sé einfaldlega tjáningu á andstæðum skoðunum.

Og slíku framferði er ég vel kunnugur. Hér á þessari bloggsíðu (og víðar) hef ég átt í "útistöðum" við alls kyns fólk, um hin mismunandi málefni. Þannig gerast skoðanaskipti.

Einn af þeim sem ég hef átt í "rifrildum" við hér er "sökudólgurinn" Jón Valur Jensson. 

Oftar en ekki erum við á algerlega öndverðum eiði.  Jón er enda einn af þeim sem ég kalla stundum "kristilega talíbana".  Það er ekki vegna þess að ég sé að saka þá um að fara um með morðum og limlestingum, heldur vegna þess að fyrir minn smekk eru þeir full trúaðir á "bókstafinn".

En þó að enga hafi ég trúnna, get ég vel unnt öðrum slíkrar bábilju.  Slíkt verður hver að eiga og velja fyrir sig.

Ég get vel unnt þeim að slengja á mig "ritningunni" og jafnvel þó þeir hóti mér helvítisvist skiptir það mig engu máli.

Ég hef fulla trú á því að þeir eigi jafnan rétt og ég að tjá sig, og hef haft það að reglu hér á bloggi mínu, að allt sem er kurteislega sett fram fái að standa.

En sagan geymir vissulega margar ljótar sögur af rétttrúnaði.  Fjöldi einstaklinga hefur hefur dæmdur fyrir villutrú, píndir, limlestir og drepnir.

Réttarhöld í nafni kristilegs rétttrúnaðar eru svartur blettur á sögunni, en þau sem hafa verið haldin í nafni "pólítísks rétttrúnaðar" eru ekki hætis hótinu skárri.

Nú stefnir allt í réttarhöld "pólítísks rétttrúnaðar" á Íslandi.  Það er miður.

Það er að mínu mati umræðunni ekki til framdráttar og réttindabaráttu samkynhneigðra ekki heldur.

"Kristilegir píslarvottar", verða umræðunni ekki til framdráttar.

Skerðing á tjáningarfrelsi er það ekki heldur.

P.S. Það hljóta einhverjir að vera farnir að velta því fyrir sér hvort ekki sé rétt að lögin um guðlast taki gildi aftur.  :-)

 


mbl.is Jón Valur ákærður fyrir hatursorðræðu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Kjósendur, siðferði og Panamaskjölin. Dómstóll kjósenda

All margir stjórnmálamenn virðast líta á Framsóknarflokkinn sem "líkþráan" nú um stundir. Við hann eigi ekki að hafa nein samskipti.

Er þá vitnað til þess að það hafi verið vegna Panamaskjalanna sem kosið var nú í haust og forsætisráðherra hafi þurft að segja af sér.

Flestir þeirra virðast kjósa að líta fram hjá þeirri staðreynd að í millitíðinni felldu kjósendur sinn dóm.

Það ætti ekki að hafa farið fram hjá neinum af þingmönnunum að það fóru fram kosningar.

Ég hef ekki heyrt neinn færa fyrir því sannfærandi rök að í Panamaskjölunum hafi fundist neitt sem varðaði við lög.

En ef svo væri þyrfti að sjálfsögðu að vísa málinu til íslenskra dómstóla.

En hins vegar varðar málið siðferði og upplýsingaskyldu stjórnmálamanna.  Það brugðust enda ýmsir stjórnmálamenn býsna snöggt við og uppfærðu sínar upplýsingar.

En hvað gerir stjórnmálamaður sem er talinn vera uppvís að siðferðisbresti eða öðrum ámælingum sem ekki varða við lög?

Kostirnir eru ýmsir. Hann getur reynt að sitja áfram eins og ekkert hafi í skorist, eða hann getur sagt af sér.  Ráðherrar hafa á Íslandi sagt af sér sem ráðherrar en setið áfram sem þingmenn.

Stjórnmálamaðurinn getur ákveðið að draga sig í hlé frá stjórnmálum, en geri hann það ekki mætir hann dómi kjósenda, fyrr eða síðar. 

Hjá því verður ekki komist.

Og það er einmitt sá dómur sem skiptir öllu máli. Það eru kjósendur sem velja sér fulltrúa á Alþingi.

Framsóknarflokkurinn tapaði miklu fylgi í nýafstöðnum kosningum. En hann fékk meira fylgi en Samfylkingin, meira fylgi en Björt framtíð og meira fylgi en Viðreisn.

Þannig féll dómur kjósenda.

Ef við svo skoðum kjördæmi Sigmundar Davíðs, þess sem kom fyrir í Panamaskjölunum og sú umræða snýst mikið um, er niðurstaða kjósenda eftirfarandi:

Framsóknarflokkurinn tapar miklu fylgi, en er þrátt fyrir það næst stærsti flokkur kjördæmisins.

En listi flokksins fær mikið meira fylgi með Sigmund sem efsta mann á lista en listi Samfylkingarinnar, sem leiddur er af núverandi formanni, eða listi Viðreisnar sem sömuleiðis er leiddur af formanni flokksins. 

Jafnvel þó að við tökum frá atkvæði þar sem strikað var yfir nafn Sigmundar þá hefur flokkurinn fleiri atkvæði.

Þannig féll dómur kjósenda.

Það er meiri vilji á meðal kjósenda landsins í heild að Framsóknarflokkurinn komist til áhrifa en að Samfylkingin, Björt framtíð eða Viðreisn geri það.

Að þessu sögðu er það að sjálfsögðu val hvers og eins flokks hvern eða hverja hann velur sem samstarfsflokk eða -flokka.  Og auðvitað skiptir traust þar mestu máli.

En flokkar ættu að vega og meta úrslit kosninga og þau skilaboð kjósenda sem í þeim felast.

 


mbl.is Kannast ekki við gagnrýni á Katrínu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Minningarit íslenskra hermanna

Ég var að þvælast um netið og rakst á þessa ágætu grein á Vísi. Þar er fjallað um hermenn frá Íslandi, eða af íslenskum ættum sem börðust með herjum Bandaríkjanna og Kanada í fyrri heimstyrjöld.

Þá rifjaðist upp fyrir mér bók sem ég fann á netinu fyrir all löngu og heitir Minningarit íslenskra hermanna 1914 - 1918 og var gefið út í Kanada, stuttu eftir heimstyrjöldina fyrri.

Í bókinni er stutt æviágrip í það minnsta flestra þeirra sem tóku þátt í hildarleiknum og voru Íslendingar eða af íslenskum ættum.

Mynd er af flestum þeirra og einnig eru í bókinni ritgerðir um sögu stríðsins og þátttöku Kanada.  Öll bókin er á íslensku.

Það er fróðlegt að fletta bókinni og ég yrði ekki hiss þó að margir Íslendingar finndu þar jafnvel ættingja, rétt eins og ég gerði.

En bókin hefur veri skönnuð inn og er aðgengileg öllum á netinu endurgjaldslaust.

 

 

 


Frelsi eða dauði breyttist í dauða frelsisins

Bylting Fidels Castro og félaga á Kúbu var undir slagorðinu "Frelsi eða dauði". En eitt það fyrsta sem dó eftir að Castro tók við völdum var frelsið.

Þannig lýsti einn af fyrrum félögum Castros þróun byltingarinnar á Kúbu.

Í upphafi var enda ætlunin að halda frjálsar kosningar, en bylting Castros, rétt eins og margar aðrar byltingar, þurfti að éta börnin sín til að halda sér gangandi.

Fangelsanir, kúganir, ofríki og fátækt varð hlutskipti þegnanna.

Hvað best hafa þeir það sem eru seldir í vinnu hjá erlendum stórfyrirtækjum, þó þeir fái í eigin hendur aðeins brotabrot af þeim launum sem fyrirtækin greiða.

En fæstir eru alslæmir. Menntun og heilsugæsla voru á meðal helstu baráttumála byltingarinnar, og þó að menntunin hafi að hluta til snúist um innrætingu og heilsugæslan hafi á síðari árum mátt sín lítils vegna skorts á nauðsynlegum lyfjum og tækjum, þá voru það vissulega framfarir.

En án utanaðkomandi stuðnings gat byltingin ekki gengið áfram, ekki á Kúbu, hvað þá að Kúbumenn gætu tekið að sér að vera "verktakar byltingarinnar" í fjarlægum löndum.

Þeim fer óðum fækkandi "sæluríkjum sósíalismans", ríki eins og Kúba og Venuzuela eru í raun á heljarþröm.

Íslendingar þekkja í samtímanum Kúbu líklega helst út frá notkun landsins í hræðsluáróðri.

Það er svo ef til vill tímanna tákn, að margir af þeim sem töldu það versta sem gæti komið fyrir ríki þriðja heimsins væri að vera í viðskiptum við Vesturlönd, sem mergsygu þau og arðrændu.

Nú jafnvel kenna sumir hinna sömu viðskiptabanni Bandaríkjanna um vesöldina á Kúbu.


mbl.is Fidel Castro látinn
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Hringekjan stopp í Bessastaðasirkusnum

Ég held að sú ákvörðun Guðna forseta að veita engum tilteknum stjórnmálamanni stjórnarmyndunarumboðið sé ágæt.

En hún afhjúpar um leið, sem ég reynd held að flestir hafi vitað, hve tilgangslaus "umboðsúthlutun" forseta er.

Að sjálfsögðu er öllum flokkum og einstaklingum innan þeirra frjálst að ræða saman, þvers og kruss, út og suður og norður og niður.

"Umboðsúthlutunin" hefur í raun ákaflega lítinn tilgang, nema að skapa "fjölmiðlamóment" og skapa svo litla "hringekjustemningu" og gefa það til kynna að það sé forsetinn sem stjórni ferðinni. Sem hann í raun gerir þó ekki.

Rétt eins og það að enginn hafi umboð, þýðir ekki að stjórnarmyndunarviðræður séu ekki heimilar.

Það er enginn fær umboðið þýðir að engin ríkisstjórn er í sjónmáli.

Nú þurfa íslenskir stjórnmálamenn að líta í eigin barm og athuga hvort að allar þær yfirlýsingar um að þeir geti ekki starfað með þessum eða hinum eigi rétt á sér, eða hvort þær hafi verið mistök.

Ef þeir eru ekki fúsir til að viðurkenna mistök sín, er rétt að koma á starfsstjórn og kjósa aftur í apríl.

 

 

 

 


mbl.is Enginn einn flokkur fær umboðið
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Muna alþingismenn ekki hvað þeir samþykktu eða lögðu til. Vinstri réttlætingin - en lausnin er alltaf að hækka skatta

Það hefur væntanlega farið fram hjá fæstum að upp úr slitnaði úr viðræðum vinstri flokkanna og Viðreisnar. Margir reyndu að telja landsmönnum trú um að m.a. hefðu verið vandræði vegna þess að staða "ríkiskassans" væri verri en talið hefði verið, m.a. vegna ófjármagnaðra fyrirhugaðra vegaframkvæmda, sem samþykktar hefðu verið í þinginu.

Viðskiptablaðið birti afar góðan pistil um þetta málefni sem ég vil hvetja alla til að lesa.

Þar kemur fram m.a.:

 

Í gær urðu formenn þeirra flokka sem unnu að myndun vinstristjórn svo hissa á stöðu ríkisfjármála. Hún var bara miklu verri en ein þeir gerðu ráð fyrir.

***

Enginn fréttamaður spurði hvers vegna.

***

Seinna kom svo í ljós að m.a. var samþykkt þingsályktun um samgönguáætlun þar sem gert var ráð fyrir að verja 11,5 milljörðum meira á árunum 2016-2018 en áður var gert ráð fyrir. Slík gjörningur bindur reyndar ekki nokkurn mann og allra síst nýkjörið alþingi. Útgjöld ríkisins verða aðeins ákveðin í fjárlögum. Allt tal um þrengri stöðu ber að skoða í þessu samhengi.

***

En hverjir samþykktu þessa þingsályktunartillögu um 11,5 milljarða aukin framlög til samgöngumála? Þar á meðal voru þau Birgitta Jónsdóttir Pírati, Óttarr Proppé frá Bjartri framtíð og Svandís Svavarsdóttir frá Vinstri-grænum. Katrín Jakobsdóttir formaður VG hafði ekki fyrir því að vera viðstödd atkvæðagreiðsluna frekar en Oddný Harðardóttir fyrrverandi formaður Samfylkingar. Enginn þingmaður greiddi atkvæði gegn tillögunni.

***

Þar að auki kom minnihluti samgöngunefndar með tillögu um 5,8 milljarða viðbótarútgjöld á árunum 2017 og 2018 ofan á áðurnefnda 11,5 milljarða. Höfundar þeirrar tillögu voru þau Svandís Svavarsdóttir frá Vinstri grænum, Ásta Guðrún Helgadóttir Pírati, Róbert Marshall frá Bjartri framtíð og Katrín Júlíusdóttir Samfylkingunni.

***

Útgjöld, sem samþykkt voru af fjórum flokkum af þeim fimm, sem ræddu myndun hugsanlegrar ríkisstjórnar, komu öllum fimm á óvart. Og auðvitað var svarið hærri skattar hjá fjórmenningum. Ekki datt nokkrum manni í hug að hugsanlega væri hægt að hagræða hjá ríkissjóði, sem eyðir 695 milljörðum króna á þessu ári - þar af um 72,6 milljörðum í vaxtagjöld.

Svo koma allir fulltrúar frá þessum flokkum í fjölmiðla og tala um hvað viðræðurnar hafi verið góðar og heiðarlegar.

Ef til vill þarf þetta ekki að koma á óvart þegar þingmenn virðast telja eðlilegt að greiða ekki atkvæði vegna þess að þeir þekki ekki til málanna. Er þá ekki næsta skrefið að þeir muni ekki hvað þeir hafa samþykkt eða lagt til?

Flestir fjölmiðlar virðast ekki hafa snefil af metnaði í þá átt að kanna sannleiksgildi fullyrðinganna (hér á Viðskiptablaðið skilið gott hrós).  Þeirra metnaður virðist fyrst og fremst snúast um að finna "sökudólg" þess að þessar viðræður báru ekki árangur.

 


 

 


mbl.is Katrín fundaði með forsetanum
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Viðræðuslit koma líklega fæstum á óvart

Ég held að fæstum hafi komið á óvart að slitnað hafi upp úr viðræðum vinstri flokkanna og Viðreisnar.

Það eru jú ástæður fyrir því að þetta eru 5 flokkar. Það eru ástæður fyrir því að nú eiga 7 flokkar sæti á Alþingi.

Við getum velt endalaust fyrir okkur hvers vegna Vinstri græn vildu ekki renna inn í Samfylkinguna (eins og staðan var þá, með félögum sínum úr Alþýðubandalaginu), hvers vegna Björt framtíð klofnaði úr Framsóknarflokki/Samfylkingu, hvers vegna Viðreisnarfólk klauf sig frá Sjálfstæðisflokki (þó að félagar komi vissulega víðar að) eða hvers vegna Píratar fundu sér ekki samastað í neinum öðrum flokkum.

Sömuleiðis getum við velt fyrir okkur hvers vegna fjöldi flokka hefur boðið fram upp á síðkastið, án þess að ná árangri fyrir erfiðið.

Að einhverju leyti má sjálfsagt tengja þetta við hina "klæðskerasaumuðu" tilveru "nútímamannsins". Við "veljum" okkur fréttir og fjölmiðla sem hentar okkar lífsviðurhorfi, "lifum" í hópi skoðanasystkina, og viljum starfa í stjórnmálaflokki án "málamiðlana".

Er eitthvað sem segir eða bendir til þess að líklegra sé að málamiðlanir geti orðið til á milli flokka heldur en innan flokka?

Eða er auðveldara að ná sáttum þegar fleiri hafa vegtyllur s.s. formaður, þingflokksformaður o.s.frv.?  Er eitthvað sem bendir til þess?

Það þarf einnig að hafa í huga að samvinna og samstaða í stjórnarandstöðu er býsna ólíkur hlutur og að starfa saman, gera tilslakanir og bera ábyrgð í ríkisstjórn.

Það má því segja að íslensk stjórnmál séu "sundruð" og skilaboðin sem lesa má út úr nýafstöðnum kosningum misvísandi.

Það er líklegt að slík staða verði um all langa hríð.

 

 


mbl.is Hver er Svarti-Pétur?
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Er ég þá Útvarp Saga?

Með þeim fyrirvara að ég hef ekki séð þau ummæli sem kært er fyrir, og ég hlusta aldrei á Útvarp Sögu, þá verð ég að viðurkenna að þessi ákæra fær mig til að velta því fyrir mér hvert stefnir á Íslandi.

Það er ekki gott að hata. Slíkt hugarfar skilar yfirleitt ekki nokkrum einstaklingi fram á við.

En bönn við hugsunum og tjáningu hafa yfirleitt ekki gert það heldur.

Ef við lítum nú á þá viðhorfsbreytingu sem hefur orðið á Íslandi í garð samkynhneigðra. Heldur einhver að hún hafi orðið vegna lagasetninga eða að bönn hafi verið sett?

Lagasetningar eru vissulega nauðsynlegar til að móta viðmót hins opinbera og lög eða reglugerðir eru nauðsynlegar í kringum giftingar, ættleiðingar, blóðgjafir o.s.frv.

En það voru ekki lög og reglugerðir sem breyttu viðhorfi almennings.

Það gerðist vegna hreinskilinna umræðna, fræðslu og ekki síst skemmtilegri og heiðarlegri framkomu samkynhneigðra.

Ég hygg að margir geti sagt, rétt eins og ég sjálfur, að þegar litið er til baka hafi ég haft fordóma í garð samkynhneigðra.

Ég hef stundum bætt við að hvernig hafi það getað verið öðruvísi miðað við það samfélag sem ég ólst upp í.  Það er þó í raun ekki næg afsökun, en það er hægt að kenna "gömlum hundum" nýja hugsun.

En þegar fyrir nokkrum misserum við sögðum svo mörg: Ég er Charlie, hvað vorum við að meina?

Meintum við "bara" að við værum á móti því að blaðamennirnir voru myrtir, eða vorum við einnig á móti því að reynt væri að skerða tjáningarfrelsi þeirra? Jafnvel þó að það sama tjáningarfrelsi þætti mörgum meiðandi, niðurlægjandi og hatursfull árás á trú þeirra og skoðanir?

Hefði okkur verið nákvæmlega sama ef blaðinu hefði bara verið lokað? Eða hefði okkur fundist ákjósanlegt að dæma blaðamennina í fangelsi?

Eða finnst okkur að þeir eigi rétt á því að tjá sig?

Ef ég segi já, er ég þá ekki sömuleiðis Útvarp Saga?

Þess vegna stend ég (með ofangreindum fyrirvörum) með Útvarpi Sögu.

P.S. Málið er athyglisvert og ef til vill er þörf á því að slíkt mál komi til kasta dómstóla.

Það er betra fyrir Íslendinga að vita hversu mikið löggjafinn hefur skert tjáningarfrelsi þeirra en að velkjast í vafa.

En ef dómstólar komast að þeirri niðurstöðu að Útvarp Saga hafi verið brotleg við lög og nauðsynlegt sé að refsa henni, legg ég til eftirfarandi: Að Útvarp Saga verði dæmd til að láta samtökum samkynhneigðra í té endurgjaldslaust 1. klukkustund á dag á milli 8 og 20, til að að útvarpa fræðslu og kynningu á sínum málefnum.


mbl.is Pétur ákærður fyrir hatursorðræðu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Það kemst enginn til valda á hugsjónunum einum saman: Flokkurinn sem hafði öll völd í hendi sér - í skoðanakönnunum

Það fylgir engin ábyrgð því að vera lang stærsti flokkurinn í skoðanakönnunum. En það getur fylgt því mikil gleði og reyndar margar hættur.

Stærsta hættan er að viðkomandi flokksmenn flytji inn í þær "skýjaborgir" sem skoðanakannanir reisa og telji sig svo gott sem hafa völdin í hendi sér.

Stórir flokkar þurfa vissulega að gera málamiðlanir, en yfirleitt ekki jafn miklar og þeir smærri.

Stórar hugsjónir og miklar breytingar eru nokkuð sem er erfitt fyrir smærri flokka að halda í og koma í framkvæmd.

Það má eiginlega segja að í því felist ákveðinn "pólítískur ómöguleiki".

Flokkar geta þurft að gefa mikið eftir, hliðra til og gefa eftir stefnumál, jafnvel svíkja kosningaloforð. 

Ef þeir vilja komast til valda.

En það eru einmitt völdin sem þarf til að gera breytingar. Og ef deila þarf völdunum með öðrum, þarf að sætta sig við minni skref, eða jafnvel að breyingunum sé slegið á frest.

Það hefur oft verið sagt á undanförnum vikum að pólítík sé list hins mögulega. En hún snýst líka um að gera sér grein fyrir því að eitthverju geti verið ómögulegt að hrinda í framkvæmd.

Það er hinn fyrrnefndi "pólítíski ómöguleiki".

Og allt er þetta í "spegilmyndum". Sumir Píratar segja að þeir trúi því ekki að hugsanlegir samstarfsflokkar þeirra láti ríkisstjórnarmyndun stöðvast á því að Píratar vilji að ráðherrar séu utan þings.

En hví skyldu Píratar með sína 10 þingmenn, gera það að úrslitaatriði, ef hinir 24. þingmennirnir sem mundu standa að ríkisstjórninni eru á móti því? Hví skyldu Píratar láta það stöðva stjórnarmyndun?

Fyrir kosningar bar nokkuð á því að Píratar töluðu sem "kingmakers" og smjaður sumra þingmanna annarra flokka hefur líklegast ýtt undir það.

En raunveruleikinn eftir kosningar er annar.

Píratar eru nú einn af fimm flokkum sem ræða ríkisstjórnarmyndun. Ekki sá stærsti. Þar kemur eðlilega upp sú staða að velja þarf á milli valda og áhrifa og prinsippa og kosningaloforða.

Það má leyfa sér að álykta að þetta verði ekki í eina skiptið, og líklegt að slíkt komi upp í málum sem yrðu jafnvel ekki getið í stjórnarsáttmála, en "kæmu upp" síðar á kjörtímabilinu.

Píratar hafa starfað í íslenskum stjórnmálum um nokkurt skeið.

Það má ef til vill segja að þeir séu að stíga sín fyrstu skref í "alvöru pólítík".

Þar þykir oft "hált á svellinu", eins og sagt er.

 

 


mbl.is Deilt um „pólitískan ómöguleika“
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Þið talið bara við Brussel: Hafa Íslendingar hug á að hegna helsta viðskiptalandi sínu?

Það er hárrétt hjá Lilju Alfreðsdóttur að þau gerast ekki mörg stærri utanríkismálin en að halda vel á spöðunum fyrir Ísland, vegna fyrirhugaðrar úrsagnar Breta úr Evrópusambandinu.

Á sama tíma tala "Evrópusambandshaukar" um nauðsyn þess að refsa Bretlandi fyrir að voga sér að ætla að yfirgefa hinn hátimbraða selskap.

Það sé nauðsynlegt að sýna þeim ítrustu hörku og "láta þá finna fyrir því". Engu skiptir þó margt bendi til þess að "Sambandið" og einstök aðildarríki þess geti farið mun verr út úr slíkri hörku en Bretland.

En skyldu Íslendingar vera almennt þeirrar skoðunar að þeir vilji taka þátt í því að hegna einu af sínum helstu viðskiptalöndum?

(Ég veit að Íslendingar vildu gjarna ná í skottið á Gordon Brown og Verkamannaflokknum, en sem betur fer eru þeir ákaflega áhrifalitlir í breskum stjórnmálum nú um stundir).

En stóra spurningin er vilja Íslendingar taka þátt í því að hegna Bretum og setja enn meiri óvissu um framtíð viðskipta okkar við þá?

Ég myndi svara þeirri spurningu neitandi. Og ef Íslendingar gera það almennt ætti flestum skynsömum mönnum að vera ljóst að það að sækja um aðild að Evrópusambandinu, að endurvekja dauðu umsóknina, eða jafnvel að greiða atkvæði um hvort að Íslendingar vilji að aðildarviðræður "hefjist að nýju" gerir það að verkum að Bretar hafa ekkert við Íslendinga að ræða. 

Í það minnsta ekki fyrr en Íslendingar hefðu sagt nei við frekari aðildarviðræðum. Ef það yrði niðurstaðan.

Eru skilaboðin sem Íslendingar og íslenskir stjórnmálamenn vilja senda til Breta:  Þið talið bara við Brussel?

Æ fleiri, ekki síst á vinstri væng íslenskra stjórnmála, sjá hvað mikið feigðarflan aðildarumsókn að "Sambandinu" er við þær kringumstæður sem uppi eru nú, á Íslandi, í Evrópusambandinu og umheiminum öllum.

En samt eru meirihluti þeirra flokka sem nú sitja og ræða hugsanlega tilurð 5 flokka vinstri stjórnar með það á stefnuskránni að halda áfram með hinar strönduðu aðlögunarviðræður.

Sumir líta á það sem eitt af sínum helstu stefnumálum eða jafnvel tilgang.

Persónulega held ég að Íslendingar hafi ekki "efni" á því að hafa slíka flokka við stjórnvölinn nú.

Ja, nema auðvitað að þeir ákveði að hugsa fyrst og fremst um þjóðarhag og fari að svíkja kosningaloforð.

 

 


mbl.is Eitt stærsta utanríkismálið
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Geta Púrítanarnir starfað með Pírötum í ríkisstjórn?

Píratar eru augljóslega að þroskast sem stjórnmálaflokkur. Þeir hafa lært að stjórnmál fela gjarna í sér málamiðlanir.

Þeir hafa lært að það þarf að gefa eftir í stefnumálin og jafnvel svíkja loforð sem gefin hafa verið.

Þeir hafa líka lært að finna mis trúverðugar afsakanir fyrir því að ekki er hægt að standa við stefnuna og ef ég hef skilið rétt hafa jafnvel mistök komið þar við sögu.

Þar að auki virðast Píratar telja stefnumál sín hálf absúrd og óraunhæft sé að gera kröfur til annara flokka sem þeir mynda hugsanlega ríkisstjórn með.

Gott ef Píratar eru ekki farnir að sjá ákveðinn pólítískan ómöguleika við kröfur sínar.

Það gerist ekki öllu þægilegra fyrir samstarfsflokkana.

En reyndir stjórnmálamenn og -flokkar eiga ekkert erfitt með að skilja að stundum þarf að svíkja kosningaloforð, nú eða hvika frá stefnunni.

Það er ef til vill stærsta spurningin hvernig hinir óspjölluðu púrítanar í Viðreisn gengur að fella sig við samstarf við stjórnmálaflokk sem svíkur svona stefnu sína og loforð.

Því það var eins og rauður þráður (það er einmitt rauði þráðurinn sem leiðir þá að vinstri stjórn) í gegnum kosningabaráttu þeirra að það að svíkja kosningaloforð væri alfarið fatalt og lúaleg framkoma og slíkir flokkar væru ekki upp á marga fiska.

Það er því erfitt að sjá fyrir sér Viðreisn í samstarfi við flokka sem eru byrjaðir að svíkja loforðin sín jafnvel áður en þeir komast í ríkisstjórn.

Það gæti líka hugsast að kosningaloforð Vinstri grænna frá því 2009, þar sem Steingrímur lofaði því deginum fyrir kjördag (eins og þau höfðu reyndar gert í gegnum alla kosningabaráttuna) að það kæmi alls ekki til greina að sækja um aðild að "Sambandinu".

Það gæti verið erfiður biti að kyngja fyrir "kosningaloforðalögreglu" eins og Viðreisn því sem næst gaf sig út fyrir að vera í kosningabaráttunni.

Ég man þó ekki hvort þau gáfu út á hvað mörgum árum, eða kjörtímabilum slík svik fyrnast.

 

 

 


mbl.is Fjórir málefnahópar funda í dag
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Kratar í leit að týndum tíma

Kratar víða um lönd eiga erfiða daga nú um stundir. Fylgi þeirra fer þverrandi víðast um lönd.

Það má vissulega deila um hverja við köllum krata, en það er ljóst að íslenskir Kratar lítu til breska Verkamannaflokksins, undir forystu Tony Blair, sem fyrirmyndar og sumir leiðtogar þeirra íslensku gumuðu sig af flokksskírteini sínu hjá Tony og félögum.

Og sósíalistarnir í Frakklandi standa ekki betur og jafnvel kratarnir á Norðurlöndunum eru ekki svipur hjá sjón.

Það er ef til vill ekki tilviljun að kratarnir skuli hugsa aftur í timann og tala um endurkomu Tony Blair og endurreisn Alþýðuflokksins.

Bæði Samfylkingin og Verkamannaflokkurinn eiga það sameiginlegt að hafa tekið skarpa vinstribeygju þó að ef vill sé það ofsögum sagt að Corbyn sé "rugludallur".

Það er reyndar ekki mjög langt síðan að vinstri sinnaðir álitsgjafar og spekingar töluðu um Corbyn og Sanders í sömu andrá og þóttust hafa séð framtíð vinstri hreyfinga.

Það er komið nokkuð annað hljóð í strokkinn nú, þó að Sanders njóti enn töluverðra vinsælda.

Vinsældir endast oft betur ef menn komast ekki til valda.

En á velmektardögum Samfylkingarinnar mátti jafnvel lesa forystumenn hennar mæra "jafnaðarmanninn" Hugo Chavez, en slíkt kæmi þó líklega engum í hug nú, jafnvel þó að flokkurinn hafi færst til vinstri.

Nú vita nefnilega allir um vitleysuna í Venezuela.

En Kratar eru í kreppu.  Þá fara þeir að leita að týndum tíma.  Þá dettur þeim í hug að Tony Blair (sem er merkilegt nokk sigursælasti forystumaður Verkamannaflokksins) geti snúið aftur og þá dettur þeim í hug að lausn á vandræðum sínum geti verið að endurreisa Alþýðuflokkinn.

Því ekki er ástæðan málefnin (sem eru þau bestu í heimi, en þarfnast samt endurskoðunar) og ekki eru fólkið (nema í Bretlandi) þannig að það hljóta að vera umbúðirnar.

Retro er málið.

 


mbl.is Blair hugar að endurkomu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ný ríkisstjórn tekur við í Eistlandi

Eins og ljóst var orðið fyrir nokkru tekur ný ríkisstjórn við völdum í Eistlandi í dag. Þingið mun ræða og greiða atkvæði um ríkisstórn undir forsæti Jüri Ratas, formanns Miðflokksins (Keskerakond). Atkvæðagreiðslan er formsatriði, enda meirihluti þingmanna að baki ríkisstjórnarflokkunum.

Auk Miðflokksins standa að ríkisstjórninni Sósíaldemokratar og Föðurlands- og lýðveldisfylkingin (IRL).

Hver flokkur fær 5 ráðherra og það vekur athygli að IRL fær í sinn hlut bæði fjármála og varnarmálaráðuneytið.

Sú skipan er líklega ætlað að róa öldurnar, IRL er sá eini af flokkunum sem getur talist til hægri. Margir hafa lýst yfir áhyggjum af þátttöku Miðflokksins í ríkisstjórn, enda hefur sá flokkur haft náin tengsl við flokk Putins Rússlandsforseta.

Utanríkisráðuneytið verður í höndum Sósíaldemókrata sem og innanríkisráðuneytið.

Stærstu breyingarnar sem væntanlega verða munu eiga sér stað í skattamálum.

Skattleysismörk hækka líklega verulega, vaxtafrádráttur mun hverfa, hækka á álögur á áfengi, fjármagnstekjuskattur mun lækka (en vaxtatekjur skattlagðar, sem hefur ekki verið), og bifreiðaskattur mun hækka verulega. Skattur á þá sem hafa yfir 2000 euro í mánaðartekjur munu hækka og skattar á fjármálafyrirtæki munu einnig aukast verulega.

Jafnframt á að ráðast í mikla innviðauppbyggingu og einkavæðingu ríkisfyrirtækja (ýmist að hluta eða fullu).

Ríkisstjórnin boðar jafnframt að auknar lántökur komi vel til greina, en Eistland er eitt af þeim löndum sem hafa hvað lægstar skuldir/GDP.  Það hlutfall hefur jafnan verið vel undir 10%.

Að mörgu leyti má líkega segja að Miðflokkurinn beri skarðan hlut frá borði sé miðað við þingstyrk flokkanna, Miðflokkurinn hefur 27 þingmenn, Sósíaldemokratar 15 og IRL 14. En til hins ber einnig að líta að enginn flokkur hefur viljað starfa með Miðflokknum um all langa hríð, og svo hefur hann vissulega forsætisráðuneytið.

Það má því ef til vill segja að hann hafi viljað leggja mikið í sölurnar til þess að komast í ríkisstjórn og það hefði verið ómögulegt, nema fyrir formannsskiptin sem urðu fyrir fáum vikum.

 


Stórmerkileg niðurstaða í fyrri umferð forkosninga Franska Lýðveldisflokksins

Niðurstaða fyrri umferðar forkosninga Lýðveldisflokksins kemur á óvart með afar skemmtilegum hætti

François Fillon sigrar með yfirburðum sem "engin" átti von á. Allra síst gáfu skoðanakannanir sigur hans til kynna, enda má líklega fara að segja að það sé frekar að verða regla en undantekning að þær séu nokkuð á skjön. Ég held að sú könnun sem ég hef séð gefa honum bestu útkomuna hafi verið í kringum 25%.

En það verður að vísu að hafa í huga að forkosningar sem þessar eru líklega með mjög erfitt forspárgildi, enda afar erfitt að fá gott úrtak, þegar alls óljóst er hverjir munu kjósa á endanum.

En ef marka má fréttir er talið að um 4.3 milljónir hafi tekið þátt í forkosningunum, sem er stórkostlegur sigur út af fyrir sig (aðeins 2.5 milljónir tóku þátt hjá Sósialistaflokknum árið 2011), auk þess að gefa góða innspýtingu í peningakassann (allir sem tóku þátt þurftu að borga 2. euro).

Franskir fjölmiðlar hafa verið uppfullir af fréttum af kjósendum annara flokka sem hugðust ætla að greiða atkvæði hjá Lýðveldisflokknum eigi að síður.

Þannig var talað um að stuðningsfólk Sósialistaflokksins hefði í hyggju að styðja Juppe vegna þess að honum myndi fylgja minnst "óbragð" þegar þau neyddust til að kjósa Lýðveldisflokkinn í síðari umferð forsetakosninganna.

Það var einnig talað um að kjósendur Þjóðfylkingarinnar ætluðu sér að styðja sinn "óskaframbjóðenda" gegn Marine Le Pen, og var sagt að það yrði Sarkozy.

En hvort að þessi stuðningur skilaði sér ekki á kjörstað eða fór á aðra frambjóðendur er erfitt að fullyrða, en ljóst er að Sarkozy er alla vegna úr leik.

Hvort að stuðningsfólk Sósíalistaflokksins eigi eftir að skila sér af auknum krafti í síðari umferðinni og lyfta Juppe, er sömuleiðis opin spurning.

En Fillon hefur verið talinn mest "pro business" af öllum frambjóðendunum og vill fækka ríkisstarfsmönnum um 5 til 600.000, lengja vinnuvikuna í 39 stundir (gefa vinnustöðum þó meira frelsi hvað varðar vinnustundir) og sagði að Frakkland væri í raun "gjaldþrota".

Ég held að ég fari rétt með að hann hafi verið kosinn á þing í kringum 1980, og hefur gengt ráðherraembættum bæði í forsetatíð Chirac og Sarkozy.

Hann er yfirlýstur aðdáendi Margaretar Thatcher, telst "anglophile" og er giftur welskri konu (ekki ólíklegt að alls kyns spekúlasjónir eigi eftir að verða í kringum Brexit út frá því sjónarhorni).

En það verður fróðlegt að fyljgast með hvernig leikar fara næsta sunnudag. Mun þátttakan aukast og hverjir mæta á kjörstað?  Munu sósíalistar fjölmenna á kjörstað og lyfta Juppe?

Hvor verður talin sterkari frambjóðandi gegn Marine Le Pen, sem flestir telja að verði mótherji frambjóðanda Lýðveldisflokksins í forsetakosningunum.

Og svo er líka spurning hvort að Sósíalistaflokkurinn eigi einhverja möguleika á því að komast inn í "hringinn"?

En ef að baráttan í lokin verður á milli François Fillon, sem þykir hallur undir "engilsaxneska frjálshyggju" og hins "franska sósíalisma" sem Marine Le Pen boðar, er hætt við að fylgjendur Sósíalistaflokksins nagi neglur sínar meira en ella.

Líklega má segja að sigur Fillon hafi "opnað" frönsku forsetakosningarnar upp á gátt - ekki síst vegna þess að efasemdir um skoðanakannanir munu fá byr undir báða vængi.


mbl.is Sarkozy heltist úr lestinni
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Íslensk verslun stendur frammi fyrir stærstu prófrauninni

Það er mikið barið á versluninni þessar vikurnar. Sumpart er það auðvitað gott og æskilegt, enda henni nauðsynlegt eins og öllum öðrum að viðskiptavinir sýni henni aðhald og sýni í verki, bæði ánægju sína og óánægju.

En þegar talað er um að verslunin hafi ekki skilað að fullu, eða jafnvel engu af gengistyrkingu og tollalækkunum, er gagnrýnin að ýmsu leyti ekki sanngjörn.

Í fyrsta lagi er innkaupsverð ekki nema hluti af því sem myndar verðið. Að sjálfsögðu spilar launakostnaður þar inn í og sem betur fer hafa laun á Íslandi hækkað nokkuð myndarlega undanfarin misseri og kaupmáttur aukist verulega.

Húsnæðiskostnaður spilar einnig verulega rullu og eftir því sem mér hefur skilist hefur húsaleiga á Íslandi hækkað verulega á undanförnum árum.

En það sem þarf ef til vill ekki hvað síst að taka með í reikninginn, er að tala um meðalstyrkingu krónunnar segir ekki nema afar takmarkaða sögu.

Mikið nær er að líta til styrkingu krónunnar gagnvart bandaríkjadollar, því það er sú mynt sem ræður langmestu í viðskiptum í heiminum, burtséð frá því í hvaða mynt varan er svo greidd.

Þannig er eins og flestir vita olía verðlögð í dollurum.  Það sama gildir í raun um allar hrávörur, matarkyns sem aðrar.

Flutningar eru verðlagðir í dollurum. Segja má að flest öll rafmagnstæki, hverju nafni sem þau kunna að nefnast séu verðlögð í dollurum.  Framleiðsla á þeim fer að miklu leyti fram í Asíu, og þó að þau kunni að vera samsett annars staðar, eru íhlutirnir næstum undantekningarlaust verðlagðir í dollurum og hafa þannig bein áhrif á verðið.

Það sama gildir að miklu leyti um fatnað, þó að líklega megi segja að það gildi síst um dýrari hluta fatnaðar.

Það er líka vel þekkt að bæði heildsalar og framleiðendur verðleggja vörur sínar eftir því hvað þeir telja "markaðssvæðið" bera. Þar hafa Norðurlöndin oft haft þann vafasama heiður að vera í hæsta flokki.

Það er því býsna margt sem þarf að taka með í reikninginn áður en við fullyrðum að "verslunin" sé að hlunnfara neytendur, þó að ég efist ekkert um að ýmsir söluaðilar geti gert betur.

En auðvitað er tilhneyging hjá verslunaraðilum að verðleggja vörur á því verði sem þeir telja sig geta selt þær á, og er í raun ekki hægt að segja að slíkt sé með öllu óeðlilegt.

Það er líka þekkt staðreynd að lægra verð skilar sér ekki nauðsynlega í meiri sölu, sérstaklega á vörum sem sæta "huglægu" mati.

En það er aðeins samkeppni og árvekni neytenda sem mun til langframa geta skilað neytendum betra og sanngjarnara verði.

Þar mun íslensk verslun fljótlega standa frammi fyrir einni af sínum stærstu prófraunum.

Tvær risastóra verslunarkeðjur munu innan skamms hefja starfsemi á Íslandi. Costco og H&M. Það sem er athyglisvert við þessar fyrirhugðu opnanir, er að verslanirnar verða reknar af hinum erlendu eigendum, en ekki íslenskum umboðsaðilum eða einkaleyfishöfum.

Ég held að þetta sé ekki í fyrsta sinn sem slíkt gerist, en þó er það sjaldgæft og það er sömuleiðis þarft að taka með í reikninginn að um er að ræða sannkallaða risa á sínum sviðum.

Það verður því fróðlegt að fylgjast með hvernig verðþróun á Íslandi verður og hvernig markaðshlutdeild hinna nýju aðila mun þróast.

Því enn og aftur munu það verða neytendur sem stjórna hvernig málin æxlast.

Það er sömuleiðis vert að gera sér grein fyrir því að þessi fyrirtæki eru óhrædd við íslensku krónuna, en talað er um að það sem hafi ráðið miklu um að þau töldu Ísland vænlegan markað, væri einföldun á viðskiptaumhverfinu, niðurfellingar á tollum og vörugjöldum.

Þar stóð fráfarandi ríkisstjórn sig afar vel, og er óskandi að sú sem tekur við haldi áfram sömu braut og taki engar U-beygjur.

En takist þessum erlendu aðilum vel upp, eru allar líkur á að fleiri slíkir muni hassla sér völl á Íslandi og samkeppni aukast, öllum til góða.

Þessi samkeppni mun einnig leiða í ljós hvernig íslenskir kaupmenn hafa staðið sig og hvort þeir geti staðist hana.

Það eru því áhugaverðir tímar framundan hjá bæði íslenskri verslun og neytendum.

 

 


mbl.is Sterkt gengi ekki skilað sér
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Athyglisverðar forkosningar í Frakklandi

Á sunnudaginn næstkomandi velur Lýðveldisflokkurinn (les Républicains) frambjóðanda sinn fyrir Frönsku forsetakosningarnar sem fram fara á næsta ári. Þó verður líklega aðeins um að ræða fyrri umferð, en sú seinni mun líklega fara fram sunnudaginn þar á eftir.

Forkosning Lýðveldisflokksins vekur mikla athygli, enda telja flestir að líklegast sé í raun verið að velja næsta forseta Frakklands.

Varla er talið að nokkur frambjóðandi Sósíalistaflokksins eigi möguleika á því að komast svo mikið sem í seinni umferð hinna eiginlegu forsetaskosninga.

Ekki er enn ljóst hvort að Hollande (Sósíalistaflokknum), núverandi forseti, muni sækjast eftir endurkjöri, en vinsældir hans á meðal almennings slá öll met niður við. Skoðanakannir sýna að allt niður í 4% kjósenda telji hann hafa staðið sig vel sem forseta.

En það sem gerir forkosningar Lýðveldisflokksins jafnvel enn athyglisverðari, er í raun er um að ræða það sem Íslendingar myndu kalla "opið prófkjör".

Þetta er í fyrsta skipti sem Franska "hægrið" velur þessa aðferð, en yfirleitt hafa frambjóðendur verið valdir innan flokks.

En nú mega allir kjósa. Einu skilyrðin eru að skrifa undir yfirlýsingu þess efnis að viðkomandi "deili gildum með Lýðveldisflokknum", og svo þarf að borga 2. euro.

Þetta hefur orðið til þess að lesa má í fréttum um stórir hópar þeirra sem hafa hugsað sér að kjósa Sósíalistaflokkinn, hafi nú hugsað sér að taka þátt í forkosningunni, til þess að velja þann frambjóðenda sem að þeir telji að standi betur að vígi til að sigra Marine Le Pen í forsetakosningunum. 

Þeir hafa enga trú á því að þeirra maður nái í seinni umferðina.

Sagt er að þeir muni kjósa Juppe.

Jafnframt er talað um að kjósendur Þjóðfylkingarinnar (Front National) ætli sömuleiðis að taka þátt í stórum hópum og kjósa þann frambjóðanda sem þeir telja að Marine Le Pen eigi meiri möguleika á að sigra.

Sagt er að þeir ætli sér að kjósa Sarkozy.

En Sarkozy og Juppe eru jafnframt þeir tveir sem flestir telja að komist áfram í seinni umferðina (því ekki er reiknað með að neinn nái yfir 50% í fyrri umferð).

En það verður fróðlegt að sjá niðurstöðuna og sömuleiðis þátttökuna.

Þó að Sarkozy og Juppe séu almennt taldir sigurstranglegastir, er ekki þar með sagt að úrslitin séu ráðin, það er ekki eins og skoðanakannanir hafi verið á sérstakri "sigurbraut" undanfarið.

Ef til vill kemur Lýðveldisflokkurinn okkur á óvart.

En þátttakendur eru : Jean-François Copé, 52. ára, François Fillon, 62. ára (gjarnan talinn líklegur til að ná 3ja sæti), Alain Juppé, 70 ára, Nathalie Kosciusko-Morizet, 42. ára, Bruno Le Maire, 46. ára, Jean-Frédéric Poisson, 52. ára og Nicolas Sarkozy, 61. árs.

Þó enn sé langt í kosningar þá tel ég líkur Marine Le Pen á því að sigra því sem næst engar. Uppbygging kosningana því sem næst tryggir það.

En ég hugsa að hún gæti hæglega komið á óvart og sigrað fyrri umferðina.

En allar líkur eru á að Frakkar séu að velja sinn næst forseta næstu tvær helgar í forkosningum hjá Lýðveldisflokknum.


mbl.is Le Pen mögulega næsti forseti
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Afar litlar líkur á því að Krím tilheyri Ukraínu í framtíðinni

Ég er sammála því að Bandaríkin eiga ekki að viðurkenna yfirráð Rússa yfir Krímskaga.

Það er ekkert sem mælir með því. 

Í raun er eina ríkið sem getur leitt viðurkenningu á framferði Rússa, og önnur ríki þá fylgt í kjölfarið, er Ukraína sjálf.

Það væri sorglegt að sjá þann leik endurtekin að "stórveldi" semji um landsvæði annara ríkja sín á milli til að "tryggja friðinn", hvort sem hanna ætti að gilda um "okkar daga" eða lengur.

En það hafa margir kokgleypt áróður Rússa um að Krím "eigi" að tilheyra þeim og hafi alltaf gert það, það hafi einfaldlega verið "mistök" að Sovétríkin hafi "gefið" Krím til Ukraínu.

Sagan er mun flóknari en það og rétt eins og hjá mörgum öðrum nágrönnum Rússa/Sovétríkjanna er hún blóði drifin.

Rússar unnu Krím í stríði gegn Tyrkjaveldi, og tóku þar völd 1783. Krímstríð var svo u.þ.b. 70 árum síðar.

Í upplausninni sem fylgdi byltingu kommúnista í Rússlandi reyndu íbúar Krímskaga að öðlast sjálfstæði, en völdin skiptu ótt og títt um hendur og svæðið var mikill vígvöllur.

Þegar upp var staðið náðu Sovétríkin völdum þar á ný.  En frá 1921 og til 1945 var Krímskagi sjálfstætt Sovéskt lýðveldi (svona eins og þau gátu verið sjálfstæð).  Þjóðverjar hernámu það á um stutta hríð á því tímabili.

En það var síðan eftir síðari heimstyrjöld sem að stærstu hluti hinna upprunalega íbúa (tatarar) voru fluttir nauðungarflutningum á brott.

Svæðið tilheyrði síðan Rússlandi þangað til í febrúar 1954 er það var fært til Ukraínu.

Þannig má segja að á síðustu 100 árum eða svo, hafi Krímskagi tilheyrt Rússlandi í u.þ.b. 10 ár.  Það er ekki meira.

Síðan nefna margir kosninguna sem Rússar stóðu fyrir, eftir að segja má að þeir hafi hernumið Krímskaga.

Það eru í raun fráleit rök, enda kosningarnar haldar við vægast sagt undarlegar og þvingaðar kringumstæður, og með þeim var sömuleiðis hagsmunir hina upprunalegu íbúa, tataran, sem voru farnir að snúa aftur í nokkrum mæli, algerlega fyrir borð bornir.

Með því að segja að rétt sé að greiða atkvæði með þessum formerkjum, er verið að leggja blessun yfir þjóðernishreinsanir, og að fólkið sem þeir sem að þjóðernishreinsunum stóðu fluttu á svæðið, séu réttbornir til þess að ákvarða framtíð þess.

Hitt er svo að samningar eiga rétt á sér og geta skilað góðum árangri og friði. Eftirgjöf landsvæðis eða svæða getur verið partur af slíku samkomulagi.

En það er eingöngu sú þjóð sem landsvæðið tilheyrir sem getur gefið slíkt eftir. Í þessu tilfelli Ukraína.

 

 


mbl.is Ráðleggja Trump frá því að viðurkenna innlimun Krímskaga
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

3, 4 eða 5?

Það verður fróðlegt að sjá og heyra hvernig viðræður á vinstri vængnum (-/+ Viðreisn) koma til með að ganga.

Persónulega hef ég ekki svo mikla trú á því að það verði málefnin sem hugsanlegt stjórnarsamstarf muni stranda á.  Það er ekki svo langt á milli vinstri flokkanna þar og ef Viðreisn er reiðubúin til að standa með flestum vinstri lausnunum til að mjaka draumnum um "Sambandsaðild" örlítið áfram verða vandmálin ekki þar.

Ég held að stóra spurningin verði um traust. Hvort að leiðtogar og einnig þingmenn þessara flokka beri traust til hvors annars. Þar held ég að geti orðið vöntun, ef ekki hreinlega skortur.

Síðasta vinstri stjórn innhélt aðeins tvo flokka og samt gekk kattasmölunin erfiðlega. Sú stjórn var í raun minnihlutastjórn síðari hluta þess kjörtímabils.

Sumir þeirra flokka sem nú vilja standa að vinstri stjórn hafa tekið upp flest ósættis mál þeirrar ríkisstjórnar upp á arma sína.

Það getur því orðið erfitt að ná tilskyldu trausti svo að hægt verði að horfa með bjartsýni til 4ja eða 5 flokka ríkisstjórnar.

Sjálfsagt sjá einhverjir nú eftir því að hafa ráðist jafn harkalega á Bjarta framtíð og formann hennar, vegna viðræðna við Sjálfstæðisflokk.

Slíkt "skítkast" á það til að hafa býsna víðtæk og löng áhrif, sérstaklega ef "skíturinn berst í viftuna".


mbl.is Katrín vill mynda fjölflokkastjórn
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Athyglisverð skoðanakönnun

Þessi könnun er athglisverð nú u.þ.b. 2. vikum eftir kosningar.

Eins og oft er með kannanir á fylgi er hægt að skoða hana með tvö mismunandi viðmið.  Annars vegar er hægt að bera niðurstöðurnar saman við kosningaúrslit, eða þá að bera þær saman við síðustu könnun sama fyrirtækis, sem birtis degi fyrir kjördag.

Ályktanirnar sem hægt er að draga af könnuninni eru nokkuð misvísandi eftir því hvort viðmiðið er valið.

Þannig er t.d. Sjálfstæðisflokkurinn nokkuð undir kjörfylgi, en bætir sig frá könnun sama fyrirtækis deginum fyrir kjördag.

Vinstri græn bæta við sig, en minna sé miðað við skoðanakönnunina en kjördag.

Fylgið virðist halda áfram að hrynja af Pírötum, en hrunið er þó mun meira ef miðað er við skoðanakönnunina en kjördaginn.

Viðreisn stendur nokkuð í stað frá kjördegi, en bætir við sig miðað við skoðanakönnunina.

Sama má segja um Bjarta framtíð, þar er bæting frá báðum viðmiðum.

Það er öfugt með Framsóknarflokkinn, þar er tap á báðum vígstöðvum.

Samfylkingin rekur svo eins og áður lestina, þar er tap á báðum vígstöðvum, tapið frá kosningum er þó varla mælanlegt, aðeins 0.1%, en flokkurinn missir hálft prósentustig frá skoðanakönnuninni.  Neðri vikmörk tækju hann út af þingi (nema hugsanlega kjördæmkjörinn þingmann í NE).

Eins og oft áður skiptir máli hvert viðmiðið er í hinni pólítísku baráttu, en þó eru þarna  vísbendingar um fylgishreyfingar þó að þær séu ekki miklar.

En það eru þeir flokkar sem hafa verið mest í umræðunni í kringum stjórnarmyndun sem koma best út, hinir síður.

 

 

 

 

 

 


mbl.is Sjálfstæðisflokkur og VG stærst
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ekki hægt að segja að niðurstaðan komi á óvart

Ég get ekki sagt að þessi niðurstaða komi mér á óvart.  Ég hefði talið það gæti ekki talist annað en neyðarbrauð að leggja af stað með ríkisstjórn með 1. þingmanns meirihluta nú.

Hvert framhaldið verður er eitthvað sem ég ætla ekki að spá um.

Sú frétt að Bjarni og Katrín hafi rætt saman gefur ástæðu til örlítillar bjartsýni.

En þar sem ég hef alltaf gaman af því að hafa rétt fyrir mér, spái ég að næst verði stjórnarmyndunarviðræður þar sem Katrín Jakobsdóttir kemur við sögu.

En læt ósagt hvaða aðrir flokkar verði þar viðloðandi.

 


mbl.is Stjórnarmyndunarviðræðum slitið
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband